فیلم Queer 2024

اگر به خاطر حضور یک بازیگر سابق "007" نبود، این درام با تم همجنس‌گرایی احتمالاً به سرعت فراموش می‌شد و به راحتی در دککو در یک یا دو سال آینده پیدا می‌شد. به هر حال، دنیل کریگ در نقش "لی" بازی می‌کند، مردی که از نظر مالی مستقل است و در مکزیکوسیتی زندگی می‌کند. او بین جلسات نوشیدنی و مواد مخدر سعی دارد مردان جوان...

اگر به خاطر حضور یک بازیگر سابق "007" نبود، این درام با تم همجنس‌گرایی احتمالاً به سرعت فراموش می‌شد و به راحتی در دککو در یک یا دو سال آینده پیدا می‌شد. به هر حال، دنیل کریگ در نقش "لی" بازی می‌کند، مردی که از نظر مالی مستقل است و در مکزیکوسیتی زندگی می‌کند. او بین جلسات نوشیدنی و مواد مخدر سعی دارد مردان جوان را جذب کند. او ظاهر خوبی دارد و معمولاً مقداری سرگرمی (پرداخت شده یا نه) پیدا می‌کند، اما سپس با مرد جوان مرموزی آشنا می‌شود که به بار محلی‌شان می‌آید تا با زنی با موهای قرمز شطرنج بازی کند. کنجکاو می‌شود، اما تلاش‌های اولیه‌اش برای آشنایی با او به زیبایی اما بی‌علاقگی پاسخ داده می‌شود. با این حال، او ادامه می‌دهد و به زودی با "یوجین" (درو استارکی) دانشجویی دوست می‌شود. هرچند که آن‌ها با هم نوشیدنی می‌نوشند و صحبت می‌کنند، اما "لی" هنوز مطمئن نیست که آیا این جوان برای ارتباط جدی مناسب است یا نه. واقعاً، این مرد به قدری غیرمتعهد و متغیر است که نمی‌توان درباره‌اش مطمئن بود. شربت برندی ناپلئونی شاید به او کمک کند تا پاسخی پیدا کند و این اتفاق می‌افتد - از نوعی، اما پاسخی کاملاً رضایت‌بخش برای مرد بزرگ‌تری که به وضوح به مردی که در بهترین حالت نسبت به او بی‌تفاوت است، وسواس پیدا کرده است. "لی" به این احساس عادت ندارد، اما باید چیزی معنادارتر با این مرد داشته باشد. او نمی‌تواند فقط یک نام بر روی تخت باشد، بنابراین به سفر دور آمریکای جنوبی و همراه سفر فکر می‌کند. چرا آنجا؟ او درباره گیاهی مخفی خوانده که معتقد است هر دو سازمان KGB و CIA از قدرت‌های تلپاتیک آن استفاده می‌کنند. شاید اگر آن را پیدا کند، بتواند به ذهن جذابش دسترسی پیدا کند؟ آنچه مردان در میان جنگل اکوادور پیدا می‌کنند، لسلی منویل است و در اینجا واقعاً داستان به هم می‌ریزد. در انتها، اسلاید پایانی می‌گوید "داستان همجنس‌گرایان ویلیام اس. باروز" گویی لوکا گواداگنینو به ما می‌گوید - "مرا سرزنش نکنید". البته برخی صحنه‌های جنسی وجود دارد، اما آن‌ها همه به سرعت رد می‌شوند (و در تریلر هم همین‌طور)، بنابراین در نهایت چه چیزی باقی می‌ماند؟ داستانی از یک الکلی سالخورده و یک جوان خودشیفته که نوعی بازی ناامیدکننده از "گربه و موش" را بازی می‌کنند؟ به انصاف، کریگ به خوبی عمل می‌کند، اما به چه قیمتی؟ شخصیت او هیچ جایی برای پیشرفت ندارد و وابستگی‌هایش نه جذاب است و نه به‌ویژه منطقی است، زیرا نیمه دوم داستان به طرز ناامیدکننده‌ای به سمت سورئالیسم می‌رود. استارکی دیالوگ‌های معناداری ندارد و به ظاهر مرتب و زیبایش تکیه می‌کند تا شخصیتی جذاب ارائه دهد که به چشم خوشایند است اما برای ذهن هیچ چالشی ندارد، و این به‌طور کلی با کل داستان همخوانی دارد که به وضوح فاقد عمق است. به طرز عجیبی این اثر در هر جبهه‌ای ناکافی و به شدت ناتوان است. هیچ چیز طبیعی در آن وجود ندارد و به عنوان داستانی از انسانیت flawed، خوب چه اهمیتی دارد - من اهمیتی نمی‌دادم. خوب به نظر می‌رسد، خوب صدا می‌دهد و به طور کلی دارای ظاهری صیقلی است، اما مانند مرنگ، چیز زیادی برای کاوش ندارد. فیلم‌سازی که از مخاطبانش می‌خواهد قبل از نمایش به مطالعه منابع آن بپردازند (و از زندگی خالق آن منبع نیز غافل نشویم) به نظر من غیرمسئولانه است و بار اضافی بر دوش بینندگان قرار می‌دهد. واقعاً، اگر یک فیلم نتواند به تنهایی حداقل به طور متوسط قابل درک باشد، پس این یک تولید با ناتوانی ذاتی از ابتدا است. چنین حالتی در اقتباس فیلمی از کار لوکا گواداگنینو از رمان نیمه‌خودزندگی‌نامه‌ای ویلیام اس. باروز در سال 1985 وجود دارد که اثر آهسته و پر از توهم، پر از نداشته‌ها و مضحک است. این فیلم داستان ویلیام لی (دنیل کریگ) را روایت می‌کند، یک گوی آمریکایی که در سال 1950 در مکزیک زندگی می‌کند. او بخش عمده‌ای از وقتش را به عنوان یک بارفروش به دنبال ارضای تمایلات هودنستی خود می‌گذرانید، به ویژه جستجوی یک کهنه‌سرباز جوان، یوجین آلرتون (درو استارکی)، که مردی جذاب اما بی‌علاقه و غیرمتعهد است و گرایش جنسی‌اش در بهترین حالت مبهم است. با این حال، وقتی لی در نهایت موفق می‌شود توجه فرد مورد نظرش را جلب کند، آن‌ها وارد رابطه‌ای می‌شوند که گاه و بیگاه در آن برای کنترل مسیر آن رقابت می‌کنند. این سفر پر فراز و نشیب آن‌ها را از مکزیک به اکوادور و در نهایت به جنگل‌های آمریکای جنوبی می‌برد، جایی که به دنبال گیاهانی هستند که برای تهیه آیشواسکا استفاده می‌شوند. و در این فرآیند، داستان به مجموعه‌ای از تصاویری شبه‌روانگردان و توالی‌های سورئالیستی تبدیل می‌شود که معنای چندانی ندارد. واقعاً اینقدر مضحک است که روایت آن به نظر خنده‌دار می‌رسد و آثار قبلی سازنده، "Call Me By Your Name" (2017) و "Suspiria" (2018) را در مقایسه با آن به عنوان آثار درخشان و با بیانی روشن نشان می‌دهد. مشکل این فیلم در فیلمنامه‌ای وحشتناک نهفته است که پر از نقص‌ها و تحولات غیرقابل توجیه ناشی از بی‌نظمی است. با این حال، عکاسی زیبا و گاهی ابتکاری فیلم قابل تحسین است و توسط طراحی تولید خوب و موسیقی متن مناسب پشتیبانی می‌شود. این فیلم همچنین بهترین عملکرد کریگ در صفحه نمایش تا به امروز را ارائه می‌دهد، که عمق استعداد او را نشان می‌دهد و او را به خاطر کیفیت پایین متریالی که با آن کار کرده، تحسین می‌کند. و همچنین به عنوان وسیله‌ای برای یک اجرای کمدی مؤثر از جیسون شوارتزمن عمل می‌کند. در عین حال، انتخاب بازیگران تحت تأثیر بازی خواب‌آور استارکی قرار دارد که به اندازه یک کاسه سوپ کنسرو گرم شده جذاب نیست و همچنین عملکردی شرم‌آور از لسلی منویل که معمولاً قابل اعتماد است. بدون شک، فیلم‌های مبتنی بر متریالی که توسط باروز نوشته شده‌اند، طعمی خاص دارند، اما این پیشنهاد جدید از آثار او نشان‌دهنده نقص جدی در آگاهی، درگیری و روشنگری است. به هر قیمتی، لطفاً این فیلم را رد کنید.