فیلم She Said 2022

"فیلم «او گفت» نشان می‌دهد که حتی یک فیلم فرمولیک و طولانی هم می‌تواند بسیار جذاب و تأثیرگذار عاطفی باشد. این داستان واقعی و دلخراش از سوءاستفاده‌های جنسی هاروی واینستین با دلسوزی، تعهد و احترام به قربانیان روایت می‌شود. همه چیز به لطف بازی‌های فوق‌العاده از بازیگران، به ویژه زوئی کازان، ارتقا یافته است. حتی بدون نوآوری‌های چشمگیر، ماریا شرادر با کمک موسیقی نیکلاس بریتل، داستان...

"فیلم «او گفت» نشان می‌دهد که حتی یک فیلم فرمولیک و طولانی هم می‌تواند بسیار جذاب و تأثیرگذار عاطفی باشد. این داستان واقعی و دلخراش از سوءاستفاده‌های جنسی هاروی واینستین با دلسوزی، تعهد و احترام به قربانیان روایت می‌شود. همه چیز به لطف بازی‌های فوق‌العاده از بازیگران، به ویژه زوئی کازان، ارتقا یافته است. حتی بدون نوآوری‌های چشمگیر، ماریا شرادر با کمک موسیقی نیکلاس بریتل، داستان را جالب نگه می‌دارد. این فیلم شایسته دیده شدن توسط همه است." امتیاز: B- تلاش کردم که با این تصویر طولانی، رویه‌ای و خنثی از تلاش‌های دو خبرنگار که در نهایت سوءاستفاده‌های بی‌حد و حصر هاروی واینستین را پایان دادند، ارتباط برقرار کنم، اما موفق نشدم. کاری مولیگان و زوئی کازان در نقش این خبرنگاران اصلی قابل قبول هستند، اما بیشتر از این نیستند. آنها با وظیفه‌ای به ظاهر غیرممکن در محیطی مسموم از ترس، شرم و توافق‌های عدم افشا مواجه‌اند تا شاید یکی از قربانیان حاضر به صحبت شود. وقتی می‌دانید که در نهایت چه رخ می‌دهد، بیان داستان بسیار دشوارتر می‌شود زیرا هیچ حس خطر و تهدیدی وجود ندارد. اما برای من، نوشتن و شخصیت‌پردازی‌ها خیلی سطحی بودند. همچنین، این فیلم اغلب مرزهای بین واقعیت و شایعات بدون مدارک را محو می‌کند. مشخص است که هدف این دو زن تأیید شایعات بود، اما فیلم به درستی با این موضوع برخورد نمی‌کند. یکی از شاهدان سال‌ها غیرقابل دسترس بوده (در حالی که آنها به راحتی او را در کنار مادرش پیدا می‌کنند!)؛ دیگران به خاطر توافق‌های عدم افشا سکوت کرده‌اند اما ناگهان شروع به صحبت می‌کنند. چرا؟ چه چیزی باعث شد که آنها سرانجام تصمیم بگیرند این مرد را به محاکمه بکشانند؟ شیوه‌های تماس سرد آنها اغلب ظالمانه و بی‌توجه به عواقب به نظر می‌رسد. هیچ‌یک از جزئیات یا شخصیت‌ها به‌طور واقعی بررسی نمی‌شود - کل سبک سطحی است و عدم درام‌پردازی هیچ‌یک از حوادث، یا به‌ویژه خود واینستین، ما را با فیلمی کمی بی‌ربط و توخالی روبرو می‌کند. این فیلم به مشکلات intimidation و oppression در محیط کار می‌پردازد و سپس استنباط‌های کلی می‌سازد که - و این شامل مردان، افراد همجنس‌گرا، افراد رنگین‌پوست و نه فقط زنان است - در پایان برای من ناامیدکننده بود. به عنوان یک تاریخچه از یک گزارش تحقیقی، خوب است. به عنوان یک درام درباره انسان‌های واقعی که با وحشت‌های واقعی مواجه‌اند، به عمق و شخصیت نیاز دارد. من معمولاً فیلم‌هایی با فعالیت کمتر و تفکر بیشتر و گفتگو محور را دوست دارم. با این حال، از آنجایی که کتاب این موضوع را خوانده و گزارش‌های دیگری را دیده بودم، تعجب کردم که آیا این برایم قدیمی به نظر نمی‌رسد. اما متوجه شدم که بسیار جذاب است. من با شخصیت‌های اصلی ارتباط برقرار کردم و کار عالی شخصیت‌های فرعی را قدردانی کردم. به عنوان مثال، تصویر آرام اما قوی از شریک یکی از خبرنگاران که به نظر می‌رسید خود یک خبرنگار است، اما از تلاش‌های او حمایت می‌کرد. احساس می‌کنم که آنها به سمت رویکرد ملودراماتیک نرفتند، در حالی که ممکن بود. آنها فقط به لحظاتی اشاره کردند مانند اینکه یکی از آنها تعجب می‌کند که آیا سرنشین یک خودرو او را تماشا می‌کند و تنها یک تماس تهدیدآمیز را استفاده کردند در حالی که احتمالاً تماس‌های تهدیدآمیز بیشتری داشتند. این باعث پاک‌تر و پیش‌رونده‌تر شدن داستان شد. «او گفت» مرا به یاد فیلم «همه مردان رئیس‌جمهور» می‌اندازد، جایی که دو خبرنگار تحقیقی به استانداردی از داشتن منابع کافی برای حمایت از گزارش‌هایشان پایبند بودند، اما جایی که وودوارد و برنشتین عمدتاً نگران مسئول دانستن افراد برای اقدامات غیرقانونی‌شان بودند، خبرنگاران در «او گفت» ارتباط برقرار کرده و پیوند شخصی با قربانیانی که پیدا کردند و به صحبت کردن تشویق کردند، برقرار کردند."