فیلم Glory 1989

بر اساس نامه‌های واقعی که سرهنگ رابرت گولد شاو به والدینش نوشته، این فیلم جنگ داخلی داستان هنگ ۵۴ ماساچوست، اولین هنگ سیاه‌پوست را که تحت پرچم آمریکا می‌جنگید، روایت می‌کند. تحت رهبری شاو، این گروه باید بر تعصب و چالش‌های جنگ غلبه کند تا بتوانند احساس مردانگی و شرف کنند. نکته برجسته درباره فیلم «عظمت» این است که هرگز دچار احساسات بیش از حد نمی‌شود....

بر اساس نامه‌های واقعی که سرهنگ رابرت گولد شاو به والدینش نوشته، این فیلم جنگ داخلی داستان هنگ ۵۴ ماساچوست، اولین هنگ سیاه‌پوست را که تحت پرچم آمریکا می‌جنگید، روایت می‌کند. تحت رهبری شاو، این گروه باید بر تعصب و چالش‌های جنگ غلبه کند تا بتوانند احساس مردانگی و شرف کنند. نکته برجسته درباره فیلم «عظمت» این است که هرگز دچار احساسات بیش از حد نمی‌شود. با توجه به موضوع، سازندگان می‌توانستند به راحتی به سمت رویکردی نژادپرستانه بروند، اما در عوض، ما با فیلمی مواجه هستیم که می‌توان آن را یکی از سیاسی‌ترین و درست‌ترین فیلم‌های جنگی به حساب آورد. این فیلم سخت و در عین حال احساسی است، اما داستان همیشه از جوهره اصلی مردانی که تنها می‌خواهند مرد باشند، دور نمی‌شود. کارگردان ادوارد زویک با وجود انتقاداتی که دارد، در اینجا به خاطر توجهش به جزئیات قابل تحسین است. او به خوبی فضای آن دوران را به تصویر می‌کشد و داستانی محکم و منسجم را ارائه می‌دهد. زویک همچنین باید به خاطر استخدام فیلمبردار برنده جایزه اسکار، فردی فرانسیس، تشویق شود که با جادوی خود، وحشت محیط را به زندگی می‌آورد. همچنین، موسیقی احساسی و چرخان جیمز هورنر، که طرفداران کارش در «دلیر» باید حتماً این اثر اولیه‌اش را ببینند، به جذابیت فیلم می‌افزاید. با وجود اینکه فیلم به طور کلی یک اثر چندنقشی است، بازی‌های فوق‌العاده‌ای از بازیگران اصلی دیده می‌شود: متیو برودریک (شاو)، دنزل واشنگتن (برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل)، مورگان فریمن (جان راولینز) و آندره براوگر (سرلز). ما این هنگ را از زمان تشکیل اولیه‌اش دنبال می‌کنیم، جایی که به شدت کمبود امکانات داشتند و هرگز به‌طور جدی گرفته نمی‌شدند. این گروه از مردان حتی به عنوان نیروی نبرد نیز ارزشمند به نظر نمی‌رسیدند. اما با اراده محض و تحت رهبری شاو، هنگ ۵۴ خود را به عنوان یک نیروی جنگی شایسته اثبات می‌کند. این در نهایت به جایگاه آن‌ها در تاریخ آمریکا منجر می‌شود، با اوج‌گیری وقایع در قلعه واگنر در کارولینای جنوبی. داستان «عظمت» هم قهرمانانه و هم تراژیک است، اما نکته اصلی روشن‌گری از طریق حقایق تاریخی و پیامی مبنی بر اینکه قهرمانی رنگ ندارد، این فیلم را به یک اثر الهام‌بخش تبدیل می‌کند که شایسته دیدن و احترام است. ۱۰ از ۱۰ برای من به عنوان یک تاریخ‌نگار، این فیلم هیچ چیز کمتر از یک اثر جذاب نیست. این فیلم یک فیلم جنگی معمولی نیست، بلکه به موضوعی می‌پردازد که در مورد جنگ داخلی آمریکا با بی‌توجهی زیادی به آن پرداخته می‌شود: نژادپرستی. و واقعاً جای تاسف دارد که این فیلم اکنون نسبتا فراموش شده است. اگر به ذهنیت آن زمان فکر کنیم، نمی‌توان گفت جنگ داخلی جنگی علیه نژادپرستی بود، زیرا نژادپرستی در همه جا وجود داشت و در ایالت‌های شمالی که عمدتاً مخالف برده‌داری بودند، نژادپرستی به شیوه‌های دیگری خود را نشان می‌داد. در حالی که در جنوب، آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار فقط برای کارگری برده خوب بودند، در شمال آن‌ها باید در میان کارخانه‌ها و حومه‌های ناسالم می‌ماندند. تفاوت بسیار ظریف بود. آنچه در شمال وجود داشت، آگاهی قوی‌تری بود که برده‌داری چیزی نیست که باید ادامه یابد، دیدگاهی که جنوب آن را نمی‌پذیرفت، زیرا برای آن‌ها مناسب نبود. فیلم این موضوع را با نشان دادن چگونگی جداسازی یک هنگ سیاه‌پوست درون ارتش اتحادیه، و فشارهایی که فرمانده‌اش برای تشویق مردانش به نبرد با دیگر سربازان متحمل می‌شد، به تصویر می‌کشد. حرکات رابرت شاو در قانع کردن اتحادیه به توانایی سربازان سیاه‌پوست و جذب افراد بیشتر، نقش تعیین‌کننده‌ای داشت. این فیلم با کارگردانی ادوارد زویک، یک اثر عالی است که به گذشته احترام می‌گذارد. با این حال، برخی نواقص در بازسازی تاریخی وجود دارد: برخی شخصیت‌ها در واقعیت جوان‌تر از آن چیزی هستند که در فیلم نشان داده شده، و یک قطع عضو که بسیار بی‌رحمانه‌تر از آنچه در واقعیت بوده به تصویر کشیده شده است. همچنین نادرست است که بگوییم ۵۴ام ماساچوست اولین هنگ سیاه‌پوست بوده است (زیرا دو هنگ دیگر قبلاً در کانزاس تشکیل شده بودند) و همچنین نادرست است که برخی از این سیاه‌پوستان را به عنوان برده‌های سابق نشان دهیم، زیرا این هنگ کاملاً از سیاه‌پوستان آزاد متولد شده تشکیل شده بود. با اینکه این فیلم اشتباهاتی دارد، تولیدکنندگان تلاش زیادی برای بازسازی گذشته با دقت معقول انجام داده‌اند. این فیلم سه جایزه اسکار در دسته‌های بهترین فیلمبرداری، بهترین بازیگر نقش مکمل و بهترین صدا دریافت کرد. فکر می‌کنم این جوایز عادلانه بودند. فیلمبرداری بی‌نظیر است و به خوبی از کار فوق‌العاده در طراحی صحنه، انتخاب مکان‌های فیلمبرداری، انتخاب لوازم و طراحی لباس‌ها استفاده می‌کند. ویرایش نیز بسیار خوب است و موسیقی متن، هرچند برجسته نیست، حسی حماسی دارد و به طور بی‌نقصی با آنچه روی صفحه نمایش است، همراهی می‌کند. و اگر دنزل واشنگتن به خاطر تلاش و تعهدش شایسته دریافت جایزه بود، بسیاری دیگر نیز می‌توانند خود را شایسته برنده بدانند، زیرا بازیگران این فیلم پر از هنرمندان و حرفه‌ای‌های برجسته هستند. مورگان فریمن، در آن زمان در یک لحظه بسیار خوشحال در حرفه‌اش، کار قدرتمندی را به نمایش می‌گذارد و متیو برودریک در این فیلم، بهترین کار خود را تا به امروز انجام می‌دهد.