فیلم Rachel Getting Married 2008

فیلم «رچل در حال ازدواج» احساسات متناقضی در من ایجاد کرد. از یک سو، من واقعاً از بازیگری (به ویژه آن هاتاوی) تحت تأثیر قرار گرفتم، اما از سوی دیگر، نتوانستم به داستان اهمیت دهم. اما این موضوع واقعاً به کارگردان برمی‌گردد؛ در نهایت، وظیفه او این است که من را درگیر کند و به داستانی که روایت می‌کند اهمیت دهم، و متأسفانه، جاناتان دمه...

فیلم «رچل در حال ازدواج» احساسات متناقضی در من ایجاد کرد. از یک سو، من واقعاً از بازیگری (به ویژه آن هاتاوی) تحت تأثیر قرار گرفتم، اما از سوی دیگر، نتوانستم به داستان اهمیت دهم. اما این موضوع واقعاً به کارگردان برمی‌گردد؛ در نهایت، وظیفه او این است که من را درگیر کند و به داستانی که روایت می‌کند اهمیت دهم، و متأسفانه، جاناتان دمه در این فیلم موفق به انجام این کار نشد. چیزی که از همان ابتدا توجه را جلب می‌کند، دوربین دستی بسیار لرزان است. در طول فیلم هیچ shot ثابتی وجود ندارد. این موضوع در پنج دقیقه اول واقعاً به من سردرد داد. این، همراه با عدم ساخت درست داستان و شخصیت‌ها، باعث می‌شود که احساس کنید در حال تماشای یک ویدیو خانگی از عروسی یک غریبه هستید. و واقعاً هم جذاب نیست... عجیب است که در برخی از قسمت‌های فیلم احساس می‌کردم که در حال تماشای یک مستند از لوئیز ترو هستم، زیرا دقیقاً به همین سبک فیلم‌برداری شده بود. من انتظار داشتم که یک مرد انگلیسی لاغر با عینک‌های تیره در هر لحظه وارد شود و شروع به پرسش کند. در واقع، شاید این کار به فیلم کمک می‌کرد... صحنه‌ها خیلی طولانی می‌شوند بدون اینکه نقطه روشنی داشته باشند، و واقعاً باید بپرسم چرا دمه تصمیم به این کار گرفت. او در گذشته فیلم‌های بسیار خوبی ساخته و من واقعاً متعجب شدم که این فیلم را کارگردانی کرده است. این فیلم بیشتر شبیه یک پروژه فارغ‌التحصیلی از یک دانشجوی فیلم به نظر می‌رسد، که لزوماً چیز بدی نیست، اما وقتی نام شما جاناتان دمه است، این موضوع مشکل‌ساز می‌شود. من حتی به برخی از قسمت‌ها جلو رفتم چون صحنه‌ها واقعاً کش می‌آمد و کسل‌کننده بودند. واقعاً چند بار احساس کردم که می‌خواهم آن را خاموش کنم و این معمولاً برای من پیش نمی‌آید. با این حال، در پایان خوشحالم که ادامه دادم، زیرا نیمه دوم فیلم شتاب بیشتری می‌گیرد و در نهایت درام واقعی شخصیت‌ها را معرفی می‌کند. به طور خلاصه، این فیلم درباره یک معتاد است که برای چند روز از مرکز ترک اعتیاد مرخصی می‌گیرد تا به عروسی خواهرش برود و تقریباً همه چیز را خراب می‌کند. آن هاتاوی به عنوان کیم، یک معتاد خودخواه و بی‌پروا، واقعاً تأثیرگذار است و نقش خود را به خوبی ایفا می‌کند. به قدری که حتی موفق می‌شود شما را به هیچ عنوان نسبت به شخصیت او همدردی نکنید. او کاملاً خودمحور و غیرقابل تحمل است و حتی هنگام اعلام بارداری خواهرش رچل به خانواده، تمام توجه را به سمت خود جلب می‌کند و این کار را در موارد زیادی انجام می‌دهد. می‌دانم که بسیاری از افرادی که با معتادان ارتباط دارند می‌توانند با این علائم معمول ارتباط برقرار کنند، بنابراین از این نظر، همه چیز بسیار واقعی بود. از طرف دیگر، رز ماری دوویت که نقش رچل را ایفا می‌کند، به همان اندازه تأثیرگذار است و به عنوان خواهر بزرگتر که به شدت در برابر وفاداری خود دچار تردید است، ایستادگی می‌کند و تنها می‌خواهد یک روز در کانون توجه باشد، بدون اینکه خواهر مشکل‌دارش تمام توجه را از آن خود کند. با این حال، بخشی که بیشتر بر من تأثیر گذاشت، نقش پدرشان بود که توسط بیل اروین ایفا می‌شود؛ او بیشتر از هر کس دیگری در وضعیت وفاداری معلق قرار دارد و نمی‌خواهد بین دو دخترش انتخاب کند. او هیچ‌گونه افراطی در بیان تعارض درونی خود ندارد، اما بیشتر از هر کسی همدردی جلب می‌کند، زیرا دردش را به خوبی قابل درک می‌کند. در واقع، همه چیز درباره «رچل در حال ازدواج» بسیار انسانی و قابل ارتباط است. داستان (نوشته جنی لومت، دختر سیدنی!) داستانی نیست که هیچ‌کس قبلاً نشنیده باشد، اما این اشکالی ندارد. ما همیشه به تحلیل‌های پیچیده روانشناختی نیاز نداریم که شخصیت‌ها طوری صحبت کنند که به نظر برسد بیست سال بر روی آثار فروید مطالعه کرده‌اند. گاهی اوقات، داستان‌های ساده درباره مشکلات انسانی کافی است تا یک فیلم را پیش ببرند. ممکن است پایان آن تاحدودی پیش‌بینی‌پذیر باشد، با پایانی تقریباً شاد، اما هنوز هم به اندازه کافی معتبر است که شما را راضی کند. با این حال، احساس می‌کنم این فیلم بیش از ۶ یا شاید ۷ نمره نمی‌گیرد. و تقصیر این موضوع کاملاً به کارگردانی برمی‌گردد. سبک ویدیو خانگی لرزان که قبلاً ذکر کردم ممکن است برای «پروژه بلر ویتچ» مناسب باشد، اما برای درام شخصیت‌های آرام مناسب نیست. و ریتم فیلم واقعاً وحشتناک بود. برخی از صحنه‌ها کاملاً غیرضروری بودند و به راحتی می‌شد آنها را کوتاه کرد یا حتی کاملاً حذف کرد و هیچ‌کس متوجه نمی‌شد. در واقع، این کار کمک زیادی می‌کرد. واقعاً جای تأسف است، زیرا داستان مناسب و بازیگری عالی است، اما این فیلم یک فیلم بزرگ نیست و هرگز نخواهد بود. فکر می‌کنم ارزش دیدن را دارد، به ویژه اگر بخواهید آن هاتاوی را در نقشی که احتمالاً تعیین‌کننده مسیر شغلی‌اش است ببینید. اما از مردی که «فیلادلفیا» را ساخته، این یک ناامیدی تلخ است.