فیلم هندی All We Imagine as Light 2024

"پرابها" (کانی کسروتی) پرستاری در یک بیمارستان شلوغ در بمبئی است که در آپارتمان کوچکش با "آنو" (دیوا پرابها) زندگی می‌کند. به سرعت متوجه می‌شویم که او ازدواج کرده، اما شوهرش مدتی پیش برای کار به آلمان رفته و او از آن زمان خبری از او ندارد. از طرفی "آنو" با یک مشکل عاطفی دیگر روبه‌رو است. او در عشق یک مرد مسلمان جوان به...

"پرابها" (کانی کسروتی) پرستاری در یک بیمارستان شلوغ در بمبئی است که در آپارتمان کوچکش با "آنو" (دیوا پرابها) زندگی می‌کند. به سرعت متوجه می‌شویم که او ازدواج کرده، اما شوهرش مدتی پیش برای کار به آلمان رفته و او از آن زمان خبری از او ندارد. از طرفی "آنو" با یک مشکل عاطفی دیگر روبه‌رو است. او در عشق یک مرد مسلمان جوان به نام "شیز" (هریدهو هارون) افتاده، اما به خوبی می‌داند که نه تنها همکارانش، بلکه خانواده‌اش نیز هرگز اجازه چنین رابطه‌ای را نخواهند داد و شاید تنها راه‌حل فرار باشد. در این میان، در حالی که این زنان با مسائل خود دست و پنجه نرم می‌کنند، دوستشان "پارووتی" (چایا کادام) با خطر اخراج از خانه‌اش مواجه است زیرا توسعه‌دهندگان می‌خواهند به آنجا نقل مکان کنند. تهدیدهای آن‌ها به اقدامات عملی‌تری منجر شده و برق او قطع می‌شود. در این شرایط، او تصمیم می‌گیرد به روستای ساحلی‌اش بازگردد، جایی که حداقل خانه‌ای دارد. با همدردی با وضعیت او، دو دوست دیگر هم موافقت می‌کنند که او را همراهی کنند و در این سفر، از طریق گفتگو و یادآوری‌ها متوجه می‌شویم که هر یک از این زنان چگونه به وضعیت کنونی خود رسیده‌اند و به فرصت‌هایی که ممکن است در آینده برایشان پیش بیاید نگاهی می‌اندازیم. این داستان به‌طور ظریف و در میان شلوغی و جنب و جوش یک شهر همیشه در حال حرکت روایت می‌شود. این زنان همیشه به دیگران اهمیت می‌دهند، اما به تدریج متوجه می‌شوند که باید بیشتر به خودشان نیز اهمیت دهند. "پرابها" که مورد توجه "دکتر مانوج" (آزیز ندومانگاد) قرار گرفته، باید تصمیم بگیرد که به گذشته‌اش وفادار بماند یا به آینده‌ای که ممکن است پیش رو باشد نگاه کند. فیلم با عکاسی قوی که هم زندگی شلوغ شهری (و بارانی) و هم زیبایی آب و نمادهای باستانی آرامش را به تصویر می‌کشد، پیام‌های عمیقی درباره انتخاب‌ها (یا عدم وجود آن‌ها) ارائه می‌دهد که این زنان می‌توانند در جامعه‌ای که conformism در آن حاکم است، داشته باشند. این فیلم می‌تواند در برخی لحظات سرگرم‌کننده باشد؛ این زنان شخصیت‌های غمگین نیستند، اما همچنان پیامی قدرتمند وجود دارد که این مطالعه جذاب و پرشخصیت را به وجود می‌آورد که ارزش تماشای چند ساعتی را دارد. _همه آنچه که به عنوان نور تصور می‌کنیم_، یک بررسی بصری ظریف از صمیمیت، بی‌خانمانی و جستجوی آرام برای ارتباط است که جایزه بزرگ کن را به دست آورده است. این فیلم در بمبئی روایت می‌شود و زندگی سه زن شاغل در بیمارستان را دنبال می‌کند که در حال گذراندن پیچیدگی‌های زندگی شخصی و لحظات نزدیک هستند. جو آرامش‌بخش فیلم، مانند نسیم ملایم، و فیلم‌برداری ethereal، حالتی مدیتاتیو ایجاد می‌کند که با بینندگانی که به دنبال تأمل عاطفی هستند، عمیقاً هم‌نوا است. با وجود این موفقیت‌ها، _همه آنچه که به عنوان نور تصور می‌کنیم_ بیشتر شبیه یک پژواک آشنا به نظر می‌رسد تا یک اثر نوآورانه. این فیلم بر روی ریتم آرام و اجراهای کم‌فروغ خود تکیه دارد، اما به شدت به روایت‌های تکراری وابسته است. داستان به دوره‌ای کوتاه و تغییرآفرین در زندگی شخصیت‌ها می‌پردازد بدون اینکه راه‌حل‌های روشنی ارائه دهد. در حالی که این ممکن است برای طرفداران سینماهای آرام و تأملی جذاب باشد، این ریسک وجود دارد که دیگران احساس کنند این داستان را بارها و بارها دیده‌اند. کمبود عمق عاطفی در فیلم می‌تواند باعث شود که ریتم کشدار آن غیرضروری به نظر برسد و برخی از تماشاگران را به این فکر بیندازد که آیا پایان مبهم آن انتخاب هنری است یا نقصی در روایت. در برخی مواقع، _همه آنچه که به عنوان نور تصور می‌کنیم_ احساس زودگذر بودن دارد—زیبا، بله، اما گذرا و در نهایت ناامیدکننده. بررسی چند ماه از زندگی هر شخصیت جذاب است، اما فیلم در یافتن زوایای جدید بر روی تم فرسوده ارتباط انسانی ناکام می‌ماند. اجرای بازیگران، هرچند قوی، نیاز به ارتقاء بیشتر مواد دارد تا بتواند اثر را به عنوان یک اثر فوق‌العاده متمایز کند. کانی کسروتی، دیوا پرابها و چایا کادام به نقش‌های خود اصالت می‌بخشند. با این حال، شخصیت‌های آن‌ها از آرchetype‌های خود فراتر نمی‌روند—عاشقان جدا افتاده، کارگران تنها و بیگانه‌هایی که به دنبال معنا هستند. در نهایت، _همه آنچه که به عنوان نور تصور می‌کنیم_ فیلمی خوشایند اما کمی ناامیدکننده است. این فیلم در حافظه باقی می‌ماند، نه به خاطر اینکه به شدت شما را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بلکه به این دلیل که شما را وادار می‌کند که فکر کنید آیا این داستان را در فیلم دیگری دیده‌اید—شاید بهتر اجرا شده. تماشای آن لذت‌بخش است و لحظات زیبایی و تأملی را ارائه می‌دهد، حتی اگر به طور کامل به شهرت خود نرسد. به طور حتم، هر ساله یک فیلم وجود دارد که به طور غیرقابل توجیهی بیش‌ازحد مورد ستایش قرار می‌گیرد، هم از نظر نقد و هم از نظر جوایز، و این فیلم ناامیدکننده و با ریتم کُند، در لیست نامزدهای من برای سال 2024 قرار دارد. بررسی شرایط طبقه کارگر معاصر در بمبئی توسط نویسنده و کارگردان پایال کاپادیا، داستان سه زنی را دنبال می‌کند که در تلاش برای گذران زندگی، شغف و مسائل شخصی خود هستند و همه آن‌ها از ریشه‌های روستایی خود به شهر نقل مکان کرده‌اند تا به دنبال فرصت‌های توخالی و بیش از حد وعده داده شده باشند. این فیلم به خاطر رویکرد لطیف خود نسبت به موضوعش و همچنین برخورد حساس و ظریف به زندگی شخصیت‌های اصلی‌اش مورد تحسین قرار گرفته است. اما به نظر من، این یک راه euphemistic محترمانه برای گفتن این است که فیلم خسته‌کننده است (یادم نمی‌آید چند بار در طول نمایش به ساعت خود نگاه کردم). علاوه بر این، این اثر تلاش می‌کند که بیش از حد به موضوعات مختلف بپردازد (و نه به خوبی)، از جمله تنهایی، سختی مالی، گنتریفیکیشن، سنت‌های منسوخ و بیشتر. من همچنین این اثر را در مورد موضوعش به‌ویژه نوآورانه نمی‌دانم؛ تم‌های مبارزات طبقه کارگر و انزوا در زندگی شخصی، به نظر من، به طور مؤثرتری در فیلم‌های دیگر هندی مانند "بسته ناهار" (2013) و "آتش در کوه‌ها" (2021) مورد بررسی قرار گرفته‌اند، که داستان‌هایشان را با جذابیت بیشتری روایت می‌کنند (بهتر است آن فیلم‌ها را تماشا کنید). به علاوه، برخی عناصر داستانی وجود دارند که به نظر نمی‌رسد به اندازه کافی توسعه یافته باشند یا اینکه یا غیرقابل باور یا به شکل وحشتناکی به صورت سوررئالیستی اجرا شده‌اند (زیبایی آن اغلب تشخیص دادن اینکه کدام یک واقعاً درست است را دشوار می‌سازد). بدون شک، زیبایی‌های هنری فیلم، مانند فیلم‌برداری آن، نقاط قوتی دارند، اما کافی نیستند تا کاستی‌های بزرگ‌تر و مهم‌تر فیلم را جبران کنند. در معرض تمسخر قرار نگرفتن، من واقعاً باور ندارم که "همه آنچه که به عنوان نور تصور می‌کنیم" به طور شایسته‌ای مستحق جوایز و تحسین‌های زیادی است که از جوایز گلدن گلوب، جوایز انتخاب منتقدان، جوایز روح مستقل، هیئت ملی بررسی و جشنواره‌های کن و شیکاگو و دیگران دریافت کرده است. با این همه پیشنهادات بین‌المللی (و بهتر) در سینما، تأسف‌آور است که این رقابت‌ها و جشنواره‌ها جوایز و نامزدی‌های خود را به این اثر بی‌دلیل پر سر و صدا و نپخته اختصاص داده‌اند.