فیلم Meanwhile on Earth 2024

متأسفانه، زمانی که توانایی یک فیلمساز از دامنه قابل دسترسی‌اش فراتر می‌رود، نتیجه‌ای ناامیدکننده به بار می‌آورد. این مسئله در دومین فیلم بلند نویسنده و کارگردان ژرمی کلاپین به وضوح دیده می‌شود؛ تلاشی بلندپروازانه اما ناموفق برای بیان عمیق درد ناشی از فقدان و تلاش برای غلبه بر آن در زمانی که فرصتی پیش می‌آید. فیلم داستان ناپدید شدن مرموز فضانورد فرانک مارتنز (با بازی...

متأسفانه، زمانی که توانایی یک فیلمساز از دامنه قابل دسترسی‌اش فراتر می‌رود، نتیجه‌ای ناامیدکننده به بار می‌آورد. این مسئله در دومین فیلم بلند نویسنده و کارگردان ژرمی کلاپین به وضوح دیده می‌شود؛ تلاشی بلندپروازانه اما ناموفق برای بیان عمیق درد ناشی از فقدان و تلاش برای غلبه بر آن در زمانی که فرصتی پیش می‌آید. فیلم داستان ناپدید شدن مرموز فضانورد فرانک مارتنز (با بازی سباستین پودرو) را در حین یک ماموریت فضایی به ظاهر rutin روایت می‌کند. او خانواده‌ای داغدار را به جا می‌گذارد، به‌ویژه خواهرش، السا (با بازی مگان نورتام) که به شدت دلتنگ برادرش است. یک شب، او با حیرت متوجه می‌شود که به طرز غیرقابل توضیحی می‌تواند به‌طور تلپاتیک با او ارتباط برقرار کند. اما بلافاصله پس از احیای این ارتباط، فرانک دوباره ناپدید می‌شود و این بار صدای او به صدای یک موجود بیگانه مرموز (با صدای دیمیتری دور) تبدیل می‌شود که می‌گوید فرانک می‌تواند به خانه برگردد، اما به قیمت در اختیار گذاشتن پنج میزبان انسانی و چهار همکار برای آمدن آن‌ها به زمین. السا در نتیجه این وضعیت دچار یک معضل اخلاقی می‌شود: چگونه می‌تواند برادرش را بازگرداند در حالی که به‌طور عمدی پنج نفر بی‌گناه را در معرض این نوع آدم‌ربایی قرار دهد؟ او باید چه کسانی را برای چنین سرنوشتی انتخاب کند؟ و آیا این نوع باج، قیمت زیادی برای پرداخت است؟ این‌ها سؤالات جالبی هستند و می‌توانستند مبنای خوبی برای یک نمایشنامه اخلاقی باشند. متأسفانه، نحوه اجرای این داستان به شکل نامنظم و ناهمگون انجام شده است. فیلمساز داستانی را ارائه می‌دهد که به طرز نامناسبی سعی در ترکیب علمی-تخیلی، ترسناک، درام روانشناختی و متافیزیک در یک قالب واحد دارد، که روایت آن بیشتر شبیه به مجموعه‌ای از نکات مفهومی است تا یک پیش‌نویس از یک فیلمنامه کارآمد. نتیجه این کار، ترکیبی ناهمگون از مضامین و تصاویری است که به طور همزمان شامل انیمیشن و کار زنده می‌شود و بیشتر به ابهام غیرقابل فهم می‌انجامد تا روشنی معنادار. شاید با زمان بیشتر برای توسعه بیشتر و منسجم‌تر این داستان، این مسائل قابل اصلاح بود، اما زمان کم یک ساعت و بیست و سه دقیقه‌ای این فیلم، آن را شتابزده و به نوعی دست و پا شکسته به نظر می‌آورد، گویی خالقان سعی کرده‌اند هرچه عناصر ممکن را قبل از اتمام بودجه تولید بگنجانند. متأسفانه، این پروژه به شکلی که هست، نتیجه‌ای ناامیدکننده داشته است، در حالی که به نظر می‌رسد از نیت‌های نیکو سرچشمه گرفته باشد. اما اکنون، این فیلم بیشتر به یک سردرگمی می‌ماند تا بینش، فیلمی که از پتانسیل بلندپروازانه‌اش بسیار فاصله دارد.