فیلم Ocean’s Eleven 1960

با اینکه من فقط نسخه بازسازی شده استیون سودربرگ را دیده بودم که بعد از مرگ فرانک سیناترا ساخته شد، در این بین به شدت به کارهای سیناترا، هم به عنوان یک خواننده جاز تحول‌آفرین و هم به عنوان یک بازیگر، علاقه‌مند شدم. من مجموعه‌ای چهارگانه از نسخه اصلی میلستون و سه‌گانه سودربرگ را تهیه کردم و پس از اینکه خودم را به برخی از...

با اینکه من فقط نسخه بازسازی شده استیون سودربرگ را دیده بودم که بعد از مرگ فرانک سیناترا ساخته شد، در این بین به شدت به کارهای سیناترا، هم به عنوان یک خواننده جاز تحول‌آفرین و هم به عنوان یک بازیگر، علاقه‌مند شدم. من مجموعه‌ای چهارگانه از نسخه اصلی میلستون و سه‌گانه سودربرگ را تهیه کردم و پس از اینکه خودم را به برخی از فیلم‌های میلستون و حضورهای سیناترا اختصاص دادم، تصمیم گرفتم نسخه گروه رَت پک را تماشا کنم. خنک بودن و سرگرمی بازیگران به خوبی بر روند داستان تأثیر می‌گذارد و لذت‌بخش است. آنجی دیکینسون و شرلی مک‌لین نیز بسیار سرگرم‌کننده هستند، همچنین شخصیت‌های اصلی وگاس که در این فیلم حضور کوتاهی دارند. محتوای اضافی دی‌وی‌دی من، به ویژه صحبت‌های دیکینسون و سیناترا درباره ساخت فیلم، سال‌ها بعد در برنامه «تُنایت شو» که او میزبان مهمان بود، نیز فوق‌العاده بود و لذت من را عمیق‌تر کرد. من این فیلم را به هر کسی که فکر می‌کند بازسازی آن عالی است، توصیه می‌کنم. به عنوان یک کارگردان عالی، سودربرگ در مقایسه با نسخه اصلی کمرنگ است، زیرا به رغم کیفیت ستاره‌های امروزی، آن‌ها هرگز به پای رَت پک نمی‌رسند! همچنین، پایان فیلم یکی از بهترین‌هاست. من همیشه احساس کرده‌ام که کمدی سخت‌ترین ژانر برای ساخت است و به شدت کهنه می‌شود، اما این فیلم به خوبی دوام می‌آورد... هرچند این فیلم به نظر می‌رسد که در مورد جذابیت خاصی صحبت می‌کند، من آن را از دست دادم. ما می‌دانیم موضوع چیست: کهنه‌سربازان به برخی از کسب‌وکارهای وگاس برای یک سرقت بزرگ نفوذ می‌کنند. با این حال، این موضوع به طور ضعیفی منتقل شده و در دهه شصت نیز به خوبی منتقل نشده بود. شاید برای مردم در سال 1960 معنایی داشت، اما من متوجه نشدم. سیناترا و دیگران supposed to be "cool" هستند، اما تنها کاری که انجام می‌دهند این است که مانند افرادی با احساس برتری رفتار کنند و بقیه هم به آن ایمان می‌آورند. این موضوع در تمام فیلم‌های گروه برات پک آن زمان و همچنین فیلم‌های برات پک امروزی نیز رایج است. این موضوع با نسخه قدیمی «اوشن الون» حتی بدتر بود. من از هر صحنه به شدت خسته شدم و هیچ توجهی به سیناترا و گروهش نداشتم. شاید پیتر لاورید خوب بود، زیرا به نظر می‌رسید او هم از این حس «برتری» خسته شده است. و شاید سمی دیویس جونیور هم. هیچ کس دیگری. فیلم‌های سرقت دیگری هم وجود داشتند. «پنج نفر علیه خانه» بهترین بود و اگرچه من به آن چندان علاقه‌مند نبودم، اما هنوز هم سه برابر امتیازی که به این می‌دهم، می‌گیرد. چه اهمیتی دارد. 6 از 10 به جای 2 از 10. شاید برخی از شما در این فیلم جذابیتی پیدا کنید، اما من نکردم.