فیلم Chinese Coffee 2000

در فیلم «چای چینی» (2000)، آل پاچینو به ما هشدار می‌دهد که «یک لطف می‌تواند سریع‌تر از یک گلوله تو را بکشد». این جمله در داستان هری لوین (با بازی پاچینو) و جیک مانهیم (با بازی جری اورباخ) به وضوح تجلی می‌یابد؛ دوستی که به نظر می‌رسد نشان‌دهنده این است که بدبختی عاشق جمع است. هری به جیک 500 دلار قرض می‌دهد تا تجهیزات عکاسی...

در فیلم «چای چینی» (2000)، آل پاچینو به ما هشدار می‌دهد که «یک لطف می‌تواند سریع‌تر از یک گلوله تو را بکشد». این جمله در داستان هری لوین (با بازی پاچینو) و جیک مانهیم (با بازی جری اورباخ) به وضوح تجلی می‌یابد؛ دوستی که به نظر می‌رسد نشان‌دهنده این است که بدبختی عاشق جمع است. هری به جیک 500 دلار قرض می‌دهد تا تجهیزات عکاسی بخرد و جیک قول می‌دهد که دست‌نوشته هری را بخواند. با این حال، جیک پولی برای بازپرداخت به هری که در تنگنا قرار دارد، ندارد (هر دو هنرمند گرسنه‌ای هستند که در سنی هستند که این سبک زندگی دیگر انتخابی داوطلبانه نیست و به «یک تاریخ طولانی از شکست» تبدیل شده است) و ادعا می‌کند که دست‌نوشته هری را نخوانده است. در واقع، او صفحات را در فریزر مانند یک تکه گوشت خام پنهان کرده است؛ زیرا چیزی در آن‌ها وجود دارد که هضمش برایش دشوار است و به نظرش همچون آدم‌خواری می‌رسد. موضوع هنرمندانی که تجربیات نزدیکان خود را مورد سوءاستفاده قرار می‌دهند، موضوعی رایج است. در سال‌های اخیر، با درجات مختلفی از موفقیت، شاهد آثار مشابهی همچون «بگذارید همه صحبت کنند» اثر استیون سودربرگ و «مالکم و ماری» اثر سم لویسن بوده‌ایم. این نوع داستان‌ها که به نوعی به چالش‌های کلامی می‌پردازند، به یک فضای محدود و بازیگران معدود نیاز دارند، به همین دلیل «مالکم و ماری» موفق‌تر از «بگذارید همه صحبت کنند» بود؛ اولی یک فیلمنامه اصلی از لویسن است که به راحتی می‌تواند در برادوی جا بگیرد. چای چینی، که توسط آيرا لوئیس از نمایشنامه یک‌پرده‌ای به همین نام اقتباس شده، حتی بیشتر از آن، ساده و austere است و عمدتاً در آپارتمانی «خفقان‌آور»، «غلیظ» و «متراکم» اتفاق می‌افتد که پنجره‌های آن بسته است. پاچینو که در تولید صحنه‌ای اصلی بازی کرده و کارگردانی فیلم را بر عهده دارد، و لوئیس به خوبی به جزئیات کار خود آگاهند و نتیجه کار بسیار دقیق و فشرده است. در عین حال، آن‌ها به طور هوشمندانه از آزادی‌ای که رسانه فیلم به آن‌ها می‌دهد استفاده می‌کنند تا احساس محصور بودن فضا را کاهش دهند و از زمان به زمان به فضاهای بازتری سفر کنند، معمولاً از طریق فلاش‌بک؛ بر خلاف نمایشنامه که تمام رویدادها در یک آپارتمان کوچک در گرینویچ ویلج رخ می‌دهد (در مواقعی، اما، فیلم فقط یک فضای کوچک را با فضای دیگری عوض می‌کند؛ به‌ویژه زیرزمین مشترک هری و همسر سابقش، جوآنا).