فیلم Legionnaire 1998

بهترین فیلم فان دام برای من است. این فیلم را به طور اتفاقی در ابتدای کار انتخاب کردم و آن را تماشا کردم. از سبک و جو فیلم خوشم آمد و واقعاً فیلم بسیار خوبی از آب درآمد. داستان فیلم با یک بوکسور آغاز می‌شود که باید در یک مسابقه شکست بخورد، اما او تصمیم می‌گیرد که به توافق پایبند نباشد و به برخی از مافیاها...

بهترین فیلم فان دام برای من است. این فیلم را به طور اتفاقی در ابتدای کار انتخاب کردم و آن را تماشا کردم. از سبک و جو فیلم خوشم آمد و واقعاً فیلم بسیار خوبی از آب درآمد. داستان فیلم با یک بوکسور آغاز می‌شود که باید در یک مسابقه شکست بخورد، اما او تصمیم می‌گیرد که به توافق پایبند نباشد و به برخی از مافیاها آسیب می‌زند. این مافیاها به دنبال او می‌آیند تا او را بکشند. برای فرار و پنهان شدن، او به لژیون خارجی ملحق می‌شود و به مراکش می‌رود، جایی که باید در زمان جنگ جان سالم به در ببرد. ژان کلاود وان دام واقعاً من را با کارش شگفت‌زده کرد، کاملاً خارج از آنچه که از او انتظار داشتم. حتی خودم هم خیلی طرفدار این بازیگر نیستم، اما واقعاً از تماشای کار او در این فیلم لذت بردم! به نظر من، این بهترین فیلم وان دام در طول دوران حرفه‌اش تا به امروز است و نشان می‌دهد که او می‌تواند بهتر و متفاوت‌تر عمل کند وقتی که بخواهد. همچنین از دیدن نیکلاس فارل، استیون برکوف، جیم کارتر و دانیل کالتاگیرون نیز لذت بردم. فیلمنامه پیچیده و همچنین غیر اصلی نیست، اما به خوبی کار می‌کند و داستان خوبی را ارائه می‌دهد که هرگز احساس نمی‌شود که تنها بهانه‌ای برای فرستادن شخصیت به مبارزه در مراکش باشد. این یک فیلم اکشن خوب است که به خود seriousness می‌گیرد و تمام تلاشش را می‌کند تا مورد توجه تماشاگران قرار گیرد. طراحی صحنه‌ها خوب است، لباس‌ها عالی هستند و تلاش جدی و مشروعی برای بازسازی دوره تاریخی با دقت وجود دارد. مکان‌های فیلمبرداری نیز با دقت انتخاب شده‌اند و فوق‌العاده هستند، چیزی که سینما از آن بیگانه نیست. واقعاً، فیلم رنگ‌های فوق‌العاده‌ای دارد و به خوبی فیلمبرداری شده است. علاوه بر این، شنیدن موسیقی متن نیز ارزشمند است، جایی که ملودی “Mon Legionaire” به وضوح به چشم می‌خورد. **ماجراجویی ژان کلاود وان دام در بیابان مراکش** در سال 1925، یک بوکسور در مارسی (وان دام) دشمنان بزرگی پیدا می‌کند و بنابراین به لژیون خارجی فرانسه ملحق می‌شود که به او مأموریت می‌دهد در مراکش در طول جنگ ریف از یک پایگاه بیابانی در برابر گوریلاهای بربر عبد الکریم دفاع کند. “لژیونر” (1998) مانند “باشگاه کاوتن” (1984) آغاز می‌شود و سپس به یک طرح که یادآور “دوازده کثیف” (1967) است، با محیط شمال آفریقا مانند “مردم یا بمیر” (1977) یا “خارطوم” (1966) می‌رسد، و به پایان شبیه به “آلامو” (1960) ختم می‌شود. مانند “پرواز ققنوس” (1965) و “لورنس عربستان” (1962)، این فیلم شامل چالش‌های مردان عرق‌کرده در بیابان وسیع و زیبا است. بنابراین، در این فیلم نباید انتظار داشته باشید که زن زیادی در کادر اصلی باشد، هرچند آنا سوفرنوویچ نقش کوچکی دارد. در حالی که این فیلم به اندازه اکثر فیلم‌های وان دام به اکشن هنرهای رزمی نمی‌پردازد، اما مبارزات و درگیری‌های نظامی زیادی وجود دارد. صحنه ابتدایی در مارسی به خوبی انجام شده و فیلمبرداری بیابانی هم رنگارنگ و نفس‌گیر است. انتظار داشتم که یک فیلم با بودجه کم باشد، اما از ارزش‌های تولید آن تحت تأثیر قرار گرفتم. اگرچه این فیلم یک بلاک‌باستر نیست، اما در سال 1997 هزینه‌ای معادل 20 میلیون دلار داشته که عدد کمی نیست. متأسفانه، داستان به اندازه “دوازده کثیف”، “پرواز ققنوس”، “لورنس عربستان” یا “آلامو” به شدت جذاب نیست. فیلمنامه به یک یا دو بازنویسی دیگر برای عمق‌بخشی نیاز داشت. به همین شکل، چند تن از شخصیت‌های منفی بیش از حد کارتونی هستند و شخصیت سیاه‌پوست (آدووال آکینوویه-اگباژه، که در این نقش قوی است) کلیشه آمریکایی است که (ظاهراً) به شدت از جامعه سفیدپوست آمریکایی آسیب دیده است. این احساس تبلیغات هالیوودی را به همراه دارد و صرفاً کلیشه‌ای و آزاردهنده است. این فیلم 1 ساعت و 39 دقیقه طول می‌کشد و در مراکش فیلمبرداری شده است. نمره: B-