فیلم The Last Hunt 1956

شکار کردن مانند... اه، مانند تنها مدرک واقعی است که شما زنده‌اید. «آخرین شکار» به کارگردانی ریچارد بروکس است که همچنین فیلمنامه‌ای را از رمان هم‌نام نوشته میلتون لات اقتباس کرده است. در این فیلم رابرت تیلور، استوارت گرنجر، دبرا پاگت، لوید نولان و راس تمبلین بازی می‌کنند. این فیلم به‌عنوان یک تولید سینماسکوپ و رنگی از نوع ایستمن از MGM منتشر شده است و موسیقی...

شکار کردن مانند... اه، مانند تنها مدرک واقعی است که شما زنده‌اید. «آخرین شکار» به کارگردانی ریچارد بروکس است که همچنین فیلمنامه‌ای را از رمان هم‌نام نوشته میلتون لات اقتباس کرده است. در این فیلم رابرت تیلور، استوارت گرنجر، دبرا پاگت، لوید نولان و راس تمبلین بازی می‌کنند. این فیلم به‌عنوان یک تولید سینماسکوپ و رنگی از نوع ایستمن از MGM منتشر شده است و موسیقی آن توسط دانیل آمفیتئاتروف و فیلم‌برداری توسط راسل هارلان انجام شده است. شکارچی بوفالو، سندی مک‌کنزی (گرنجر)، از شکار خسته شده است، اما پس از یک حادثه ناخواسته که او را با مشکلات مالی روبرو می‌کند، دعوتی از چارلز گیلسون (تیلور) برای یک شکار سودآور دیگر را می‌پذیرد. اما در حین شکار، چارلی شروع به نشان دادن یک جنبه سادیستی می‌کند و پس از به‌دام انداختن یک دختر هندی (پاگت)، این دو مرد بیشتر از قبل از هم فاصله می‌گیرند. چیزی باید تغییر کند. اغلب فراموش می‌شود که یکی از سلاح‌های کلیدی جنگ، غذا است. بوفالو برای زندگی بومیان آمریکایی از جنبه‌های مختلفی اهمیت داشت؛ چه به‌عنوان غذا، پناهگاه، لباس یا ارزش مذهبی، این حیوان از اهمیت زیادی برخوردار بود. بنابراین از بین بردن آن‌ها یک تاکتیک قابل قبول برای مردان سفیدپوست در طول جنگ‌های هندی بود. شروع فیلم ریچارد بروکس به ما می‌گوید که در سال ۱۸۵۳، ۶۰ میلیون بوفالو در غرب وجود داشته است، اما در عرض ۳۰ سال تعداد آن‌ها به تنها ۳۰ هزار خواهد رسید... آنچه در این تصویر غم‌انگیز اما پرقدرت روی می‌دهد، داستان مردانی است که به شکل‌های متفاوتی از جنگ آسیب دیده‌اند، داستانی که با نژادپرستی و نگرانی‌های زیست‌محیطی رنگ‌آمیزی شده است. در واقع، این فیلم سندی مک‌کنزی خسته از همه چیز را در برابر چارلز گیلسون نژادپرست و تشنه به خون به تصویر می‌کشد. در وسط این داستان، دختر هندی پاگت قرار دارد که مورد توجه مک‌کنزی است اما به‌طور ناخواسته متعلق به گیلسون است، در حالی که در حاشیه، کارگرانی مانند جیمی (تمبلین) و وودفوت (نولان) مشغول تماشای این ماجرا هستند. مک‌کنزی به سختی می‌تواند ماشه را برای شلیک به بوفالو فشار دهد، عذاب درونی او در چهره‌اش نقش بسته است، اما گیلسون به سرعت شلیک می‌کند و با هر مرگ بوفالو، شادی دیوانه‌واری در او بروز می‌کند. برای گیلسون، هر بوفالوی کمتر به معنای یک هندی کمتر است، و نفرت او از هندی‌ها زمانی به اوج می‌رسد که فرصتی برای کشتن آن‌ها به دست می‌آورد. آیا احساس مشابهی در کنار یک زن دارید؟ فیلمنامه با هوش و تفکر به موضوعات خود می‌پردازد که این امر برای یک اثر پنج شخصیتی صمیمی حائز اهمیت است. بروکس می‌داند که موضوعات موجود در فیلمش باید با دقت برخورد شود؛ استفاده از چکش برای بیان یک نکته نادرست خواهد بود. به جز پاگت (که تقصیر او نیست زیرا نقش را طبق متن بازی می‌کند)، او از بازیگرانش عملکردهای فوق‌العاده‌ای می‌گیرد و تیلور و گرنجر به‌خوبی مکمل یکدیگر هستند. تیلور گیلسون را به‌طرز ترسناکی به تصویر می‌کشد، اما سایه‌ای از همدلی از ما بینندگان خواسته می‌شود؛ زیرا او ذهنی آشفته دارد. وقتی رعد و برقی آسمان بالای کمپ گروه را می‌شکافد، گیلسون فکر می‌کند که این صدای رعد، صدای گله‌ای از بوفالو است که در حال فرار هستند و به‌طور دیوانه‌واری به جستجوی شکار بیشتر می‌رود. این مرد به وضوح نیاز به کمک دارد، اما در آن مرز دورافتاده، کمکی برای ذهن‌های زخم‌خورده وجود ندارد. با وجود تصاویر واقعی از کشتن بوفالو که در فیلم گنجانده شده است (بخشی از برنامه دولتی کاهش جمعیت)، موضوعاتی برای اندوه وجود دارد. با این حال، زیبایی زیادی در عکاسی راسل هارلان از پارک ملی بدلندز و پارک ایالت کستر وجود دارد. این سرزمین‌ها روزگاری مملو از درد و رنج بودند، اما همیشه زیبا خواهند بود و در دستان هارلان، یک دلیل دیگر برای اینکه «آخرین شکار» برای طرفداران وسترن ضروری است، ارائه می‌دهد. این فیلم فوق‌العاده است؛ یکی از کلاسیک‌های ناشناخته وسترن‌های دهه ۵۰ و اثباتی روشن است که رابرت تیلور، زمانی که تحت فشار قرار می‌گیرد، می‌تواند به‌خوبی بازی کند. ۹/۱۰