فیلم Hillbilly Elegy 2020

این فیلم بر اساس یادداشتی با عنوان مشابه نوشته جی. دی. ونس است، مردی که نام شخصیت اصلی را به خود اختصاص داده است، یا به عبارت بهتر، دیدگاه اوست که در این فیلم توصیف شده است. همان‌طور که همیشه انجام می‌دهم، برای هر فیلمی که می‌بینم، از تماشای تریلرها پرهیز می‌کنم و سعی نمی‌کنم خیلی درباره داستان اطلاعات کسب کنم. می‌دانستم که این فیلم...

این فیلم بر اساس یادداشتی با عنوان مشابه نوشته جی. دی. ونس است، مردی که نام شخصیت اصلی را به خود اختصاص داده است، یا به عبارت بهتر، دیدگاه اوست که در این فیلم توصیف شده است. همان‌طور که همیشه انجام می‌دهم، برای هر فیلمی که می‌بینم، از تماشای تریلرها پرهیز می‌کنم و سعی نمی‌کنم خیلی درباره داستان اطلاعات کسب کنم. می‌دانستم که این فیلم بر اساس یک داستان به‌ظاهر واقعی یا نوعی کتاب است، و می‌دانستم که به دلیل بازیگران بااستعداد و تاریخ اکران دیرهنگام، این فیلم می‌تواند هدفی برای جوایز اسکار باشد. همین. هیچ ایده‌ای درباره پیش‌زمینه سیاسی یا بیانیه‌های شخصی ونس نداشتم. من از پرتغال هستم، بنابراین در کشوری زندگی نمی‌کنم که در آن جمهوری‌خواهان در برابر دموکرات‌ها یا قرمز در برابر آبی باشند. سیاست برای من همیشه موضوعی بی‌اهمیت، افسرده‌کننده و بی‌تأثیر بوده است. از آنجایی که در ایالات متحده زندگی نمی‌کنم، مگر اینکه جنجال‌های مربوط به فیلم‌ها مسائل جهانی باشند، خیلی برایم مهم نیستند. برای من، «هیل‌بیلی الیژی» به نظر می‌رسید که یک ملودرام خانوادگی دیگر است که شامل والدین ناکارآمد، اعتیاد به مواد مخدر، آزار و اذیت، تبعیض و تمام نقاط داستانی فرمولیک است که در این نوع فیلم‌ها توسعه می‌یابد. در مورد انتظارات، نتوانستم از واکنش‌های بسیار منفی اولیه منتقدان در شبکه‌های اجتماعی فرار کنم، بنابراین خود را برای بدترین حالت آماده کردم. با این حال، دلیلی وجود دارد که این مقدمه را نوشتم و درباره ریشه‌ها و آنچه برای من در زندگی شخصی‌ام اهمیت دارد توضیح دادم... بدون اینکه بخواهم نظرات دیگران را توجیه کنم (هر کسی حق دارد هر فیلمی را به دلایل خود دوست داشته باشد یا از آن متنفر باشد)، برایم واضح است که بسیاری از منتقدان آمریکایی تحت تأثیر جی. دی. ونس واقعی، یادداشت‌اش و آنچه برخی افراد درباره دیدگاه او تفسیر کردند، قرار گرفته‌اند. تکرار می‌کنم: هر کسی حق دارد از این فیلم متنفر باشد (و دلایل کافی برای این کار دارد که به آن‌ها خواهم پرداخت)، اما بیان "بدترین فیلم سال" به‌نظر من اغراق‌آمیز است، درست مانند صحنه‌های بیش از حد دراماتیک فیلم. بزرگ‌ترین مشکلات من با «هیل‌بیلی الیژی» به انتخاب‌های ویرایشی و ساختار روایتی تکراری آن مربوط می‌شود، علاوه بر توسعه‌های عمومی کلیشه‌های شناخته‌شده. با شروع از مشکل اول، ران هاوارد (کارگردان «سولو: داستان جنگ ستارگان») باید می‌توانست یک فیلم واقعاً عالی از داستان اصلی بسازد. در بهترین حالت، «هیل‌بیلی الیژی» می‌توانست یک روایت دلخراش درباره مبارزات عاطفی ناشی از زندگی در یک خانواده مشکل‌دار و تلاش برای فرار از این سبک زندگی سخت و رسیدن به زندگی بهتر باشد. با این حال، فلش‌بک‌های مداوم به زندگی جوانی جی. دی. ارتباط بیننده با شخصیت و سایر اعضای خانواده‌اش، به‌ویژه مادرش، بورا را آسیب می‌زند. رفت و برگشت‌های بی‌پایان در زمانبندی فیلم، شتاب آن را مختل می‌کند و ویرایش جیمز دی. ویلکاکس فاقد ثبات و انسجام است. کل فیلم یک چرخه از صحنه‌های دراماتیک است که به سرعت به اقداماتی غیرقابل‌باور می‌رسد. از سوءمصرف مکرر مواد مخدر و بازگشت‌های بعدی تا والدین ناكارآمد که به شکلی کاملاً تصادفی نمایش داده می‌شوند (در یک دقیقه همه چیز خوب است و در دقیقه بعد هرج و مرج آغاز می‌شود)، ونسا تیلور نتوانسته است حلقه فیلمنامه‌اش را بشکند و ران هاوارد نیز در به تصویر کشیدن این صحنه‌ها به شکلی متمایز ناکام مانده است. علاوه بر همه این‌ها، «هیل‌بیلی الیژی» همچنین کار بسیار کمی انجام می‌دهد تا فرمول‌های رایج در مورد این نوع روایت را نادیده بگیرد و در تمام طول فیلم هیچ سورپرایزی ندارد و در نهایت تقریباً از ابتدا کاملاً قابل‌پیش‌بینی است. با این حال، همان‌طور که قبلاً اشاره کردم، این فیلم به‌هیچ‌وجه در سال ۲۰۲۰ بدترین اثر سینمایی نیست. در واقع، ممکن است حتی در فصل جوایز، از جمله اسکار، نامزدی‌هایی را دریافت کند. همان‌طور که معمولاً با "داستان‌های واقعی" اتفاق می‌افتد، اقتباس‌های سینمایی آن‌ها همیشه پایان فیلم را با تصاویر یا ویدیوهای واقعی از افراد واقعی به تصویر کشیده شده در فیلم پر می‌کنند. کار شگفت‌انگیزی که توسط بخش آرایش انجام شده است، به راحتی قابل مشاهده است. گلن کلاوز به طرز باورنکردنی شبیه ماما واقعی به نظر می‌رسد و نمایش کاریزمای او قطعاً او را برای دریافت برخی نامزدی‌ها، حداقل در سایر مراسم‌ها به جز مراسم اصلی، شایسته می‌کند. او یک بازی فوق‌العاده عاطفی و پرقدرت ارائه می‌دهد که با دیالوگ‌های به‌خوبی مدیریت شده، بیانی دقیق و نمایشی فیزیکی فوق‌العاده ترکیب شده است. امی آدامز نیز در این زمینه عقب نمی‌ماند. اگر گلن کلاوز شانس‌هایی برای نقش مکمل دارد، امی آدامز نیز ممکن است چند نامزدی بهترین بازیگر زن را دریافت کند. شخصیت او، بورا، برخورد عادلانه‌ای از نظر فیلمنامه ندارد، اما آدامز سعی می‌کند این نقص را جبران کند. بازی او ممکن است برای بسیاری از بینندگان به‌طرز افراطی اغراق‌آمیز به نظر برسد و من برخی از اغراق‌ها را در چند صحنه قبول می‌کنم، اما به‌طور کلی، او یک تفسیر عالی ارائه می‌دهد. گابریل باسو نیز در نقش جی. دی. بسیار خوب عمل می‌کند (همچنین اوون آشتالوس) و همین‌طور هالی بنت (در «شیطان در هر زمان») در نقش لیندسی. موزیک هانس زیمر و دیوید فلمنگ شیرین است، اما خیلی فرصت درخشش ندارد. در پایان، «هیل‌بیلی الیژی» به دلیل روایت فرمولیک خود که در یک حلقه خسته‌کننده از صحنه‌های دراماتیک گرفتار شده، رنج می‌برد و ملودرام قابل‌پیش‌بینی شامل تصمیمات ویرایشی سوال‌برانگیزی است که به شتاب فیلم و انسجام کلی داستان آسیب می‌زند و همچنین پیوند عاطفی بیننده را با شخصیت‌ها مختل می‌کند. ران هاوارد و ونسا تیلور در به تصویر کشیدن یک پیش‌فرض جالب به‌طور متمایز ناکام مانده‌اند و در نتیجه به نمایش‌های شایسته تقدیر امی آدامز و گلن کلاوز روی می‌آورند تا کل فیلم را از فاجعه کامل نجات دهند. علاوه بر نمایش‌های برجسته این دو بازیگر، اجراهای قابل توجه سایر بازیگران، فیلمنامه معیوب را ارتقا می‌بخشد و در نهایت چند صحنه ارزشمندی را به نمایش می‌گذارد. از نظر فنی، آرایش دقیق و شگفت‌انگیز (که به جوایز توجه خواهد کرد) و موسیقی زیبا شایسته فیلم بهتر است. هنوز هم به همه کسانی که به داستان‌های خانوادگی ملودراماتیک علاقه دارند، توصیه می‌کنم، اما انتظار هیچ چیز خاصی نداشته باشید. امتیاز: C+ داستان جالب و دلگرم‌کننده‌ای که به «هیل‌بیلی الیژی» کمک می‌کند تا این واقعیت را پشت سر بگذارد که احتمالاً به‌عنوان یک فیلم کلی چندان خوب نیست. از تماشای بازیگران لذت بردم. گابریل باسو در نقش جی. دی. ونس عملکرد خوبی دارد، هرچند که توسط اوون آشتالوس که نسخه جوان‌تر ونس را بازی می‌کند، تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد. در جای دیگر، ستاره‌هایی مانند امی آدامز و گلن کلاوز به‌خوبی حمایت می‌کنند. فریدی پینتو نیز در یک نقش جزئی و عمدتاً بی‌اهمیت حضور دارد. از نحوه روایت داستان و برخی از عناصر تحمیلی آن خوشم نیامد، اما واقعاً برای شخصیت اصلی اهمیت قائل شدم و همچنین به‌خوبی در تلاش برای دیدن پیشرفت داستان سرمایه‌گذاری کردم. همچنین موسیقی زیبایی در آنجا وجود دارد. می‌توانم بگویم که این فیلم خوب است، نه بیشتر و نه کمتر. این فیلمی دیگر در ژانر دردناک آثار مربوط به اختلالات خانوادگی است که در کتاب‌کلاب اپرا وجود دارد. این اختلالات در طول دو نسل ادامه دارد و مواد زیادی برای بررسی والدین ناکارآمد و رفتارهای نگران‌کننده وجود دارد. به هر حال، به‌خوبی ساخته شده است، همان‌طور که از ران هاوارد انتظار می‌رود، اما اعتراف می‌کنم که آستانه تحمل من برای این ژانر پایین است و مجبور شدم خودم را وادار کنم تا آن را به پایان برسانم. یکی از نکات مثبت این بود که حداقل برادر و خواهر برای یکدیگر بودند و رفتارهای مادر و ماما را متعادل کردند. آن‌ها در پایان فیلم افراد واقعی را نشان می‌دهند و برایم جالب بود که چقدر سعی کردند تا بازیگران شبیه آن‌ها باشند. اما البته، فیلم‌های خانگی نشان داده شده، فقط لحظات مثبت خانواده را به تصویر کشیده‌اند، زیرا فیلمبرداری از لحظات وحشتناک زندگی خیلی بعدتر با یوتیوب آغاز شد. بنابراین این ویدیوهای شاداب سعی کردند تا درد و اختلالی را که فیلم به‌دقت در طول دو ساعت نمایان می‌ساخت، بپوشانند. "تو هیچ چیزی نمی‌دانی" یک نقل‌قول خنده‌دار از مادربزرگ به جی‌دی ونس جوان است. در طول فیلم از تصویر او خندیدم، او به نظر می‌رسید که شخصیتی وحشی با آرایش و لباس‌های وحشی‌تری باشد. اما سپس وقتی در انتها تصاویر واقعی خانواده جی‌دی ونس را دیدم، متواضع شدم -- آن‌ها واقعاً از نظر بصری او را به‌خوبی به تصویر کشیدند. این لزوماً بهترین تماشا نیست، اما قطعاً تماشای سرگرم‌کننده‌ای است و با توجه به اینکه ونس به‌عنوان معاون رئیس‌جمهور است، احساس می‌کنم لازم است. صحبت از روابط عمومی عالی است.