فیلم 20th Century Women 2016

در سال ۱۹۷۹، دوروتیا فیلدز در دهه پنجم زندگی‌اش، یک پسر نوجوان به نام جیمی را بزرگ می‌کند و در خانه‌ای در سانتا باربارا که همواره در حال بازسازی است، زندگی می‌کند. پدر جیمی در کنارشان نیست، اما وقتی مادرتان اتاق‌هایی را به چندین فرد خاص از نسل‌های مختلف اجاره می‌دهد، نیازی به پدر ندارید. کارگردان مایک میلز، سه بازیگر قدرتمند، آنت بنینگ، گرتا گرویک...

در سال ۱۹۷۹، دوروتیا فیلدز در دهه پنجم زندگی‌اش، یک پسر نوجوان به نام جیمی را بزرگ می‌کند و در خانه‌ای در سانتا باربارا که همواره در حال بازسازی است، زندگی می‌کند. پدر جیمی در کنارشان نیست، اما وقتی مادرتان اتاق‌هایی را به چندین فرد خاص از نسل‌های مختلف اجاره می‌دهد، نیازی به پدر ندارید. کارگردان مایک میلز، سه بازیگر قدرتمند، آنت بنینگ، گرتا گرویک و ال فنینگ را برای ایفای نقش‌های زنان مختلف در زندگی جیمی انتخاب کرده است و این سه زن شخصیت‌های جذابی را خلق می‌کنند که شما را به خود جذب می‌کند. اما مشکل اینجاست که این سه شخصیت استثنایی در خدمت یک روایت بزرگ شدن قرار می‌گیرند که نمی‌تواند با زنان که در تربیت جیمی نقش دارند، مقایسه شود. داستان فیلم در سانتا باربارا می‌گذرد و دوروتیا فیلدز (آنت بنینگ)، یک مادر تنها و مصمم در میانسالی، در حال بزرگ کردن پسر نوجوانش، جیمی (لوکاس جید زومَن، با یک بازی برجسته) است. این زمان پر از تغییرات فرهنگی و شورش است. دوروتیا از دو زن جوان برای کمک به تربیت جیمی استفاده می‌کند - آبی (گرتا گرویک)، یک هنرمند پادشاهی آزاد که در خانه فیلدز زندگی می‌کند، و جولی (ال فنینگ)، همسایه‌ای باهوش و بی‌پروا. تنها بودن به عنوان یک والدین کار دشواری است، و این دشواری بیشتر می‌شود وقتی پسر شما نوجوانی است که با روابط عاطفی، انرژی آزاد موسیقی پانک و بازی‌هایی که نیاز به تنفس شدید دارد، دست و پنجه نرم می‌کند. پس از یک سفر به بیمارستان، دوروتیا متوجه می‌شود که ممکن است نتواند به تنهایی جیمی را بزرگ کند و از زنان مختلف در زندگی او کمک می‌طلبد. دوروتیا به کمک فیزیکی برای بزرگ کردن یک کودک نیاز ندارد، بلکه به دانش درباره زندگی، زنان و معنای مرد بودن نیاز دارد. هر یک از این زنان در نسل‌های مختلف به دنیا آمده‌اند و با مسائل خود دست و پنجه نرم می‌کنند و این موضوع باعث می‌شود جیمی بیشتر در مورد زندگی گیج شود. آنت بنینگ به‌عنوان دوروتیا فوق‌العاده است و شما با او ارتباط برقرار می‌کنید زیرا دوروتیا به‌عنوان یک شخصیت مادری توسعه نیافته است، بلکه به‌عنوان یک انسان. او در دوران رکود بزرگ شده و این موضوع نشان‌گر محدودیت‌هایی است که او به‌وجود آورده است. او زنان را به کارهایی می‌گمارد که خودش باید انجام دهد، اما این به این معنی نیست که او از کانون توجه فاصله می‌گیرد. او با آنها به یک باشگاه پانک می‌رود تا نه تنها به درک بهتری از پسرش برسد بلکه این زنان را نیز بهتر بشناسد. اولین کسی که به چالش تربیت جیمی می‌پردازد، آبی (گرتا گرویک) است که تحت تأثیر فمینیسم، موسیقی پانک و عکاسی قرار دارد. آبی از این دو تأثیر برای هدایت جیمی به درک معنای مرد بودن استفاده می‌کند. با ورود عناوینی چون "بدن‌های ما، خود ما" و "خواهران قدرت دارند" به دستان جیمی و کلماتی چون "تحریک کلیتوریس" و "قاعدگی" به گوش او، تلاش‌های آبی برای کمک به جیمی در تعریف مرد بودن از طریق تعریف خودش از منظر مردان گذشته‌اش در زندگی‌اش نمایان می‌شود. این روند در هر سه زن دیده می‌شود، زیرا جولی (ال فنینگ) با رفتارهای بی‌پروا خود در برابر مادر درمانگرش و جهان می‌شورد. الی که نزدیک‌ترین فرد به سن جیمی است، آخرین کسی است که به این وظیفه می‌پردازد و اگر هر شب به تخت جیمی نمی‌رفت، احتمالاً از انجام این وظیفه کاملاً اجتناب می‌کرد. جیمی به الی تمایل دارد و او به او می‌گوید که او فقط ایده او را می‌خواهد. جیمی گیج است، زیرا او یک پسر نوجوان است و تمام هورمون‌ها و ادبیات فمینیستی به او کمکی نمی‌کند. تعریف مرد و زن در هر نسل تغییر می‌کند. پدربزرگم به من می‌گفت که یک مرد باید برای یک زن گل بخرد، برای او نامه‌های عاشقانه بنویسد و کارهای دیگری که مردان در سال ۲۰۱۶ دیگر آنها را انجام نمی‌دهند. سه زن مختلف سعی در تعریف این اصطلاحات از منظر نسل خود دارند، و متأسفانه، اکثر این تعاریف دیگر برای نسل جیمی معتبر نیست. "زنان قرن بیستم" یک قدم فراتر می‌رود و داستان‌های پس‌زمینه و آنچه برای همه ساکنین خانه پیش می‌آید را ارائه می‌دهد. مشکل واقعی این است که این داستان‌ها هیچ بازتاب واقعی‌ای ارائه نمی‌دهند و این به ناامیدی می‌افزاید که فیلم هیچ قوس داستانی ندارد، حداقل قوسی که من بتوانم به آن اشاره کنم. در یک نقطه، فکر می‌کردم فیلم به پایان می‌رسد وقتی که می‌فهمیم چه چیزی برای دوروتیا پیش می‌آید. بعداً متعجب شدم که هنوز یک ساعت دیگر از فیلم باقی مانده است. اگرچه با نوستالژی آمیخته شده است، "زنان قرن بیستم" می‌توانست یک داستان بهتر درباره بزرگ شدن باشد اگر فیلم تصمیم می‌گرفت که بیشتر بر روی زنان اصلی تمرکز کند تا فقط پسری که سه زن را به هم متصل می‌کند. **به جای این، یک داستان قرن بیستم!** شما فیلم‌هایی مشابه این را بارها دیده‌اید. اینجاست که یک فیلم زنانه به هنر می‌رسد. هنر به این معنی نیست که فیلم پر از الهام، پیام و آگاهی باشد. بلکه ارائه آن بسیار دلپذیر بود. فیلمنامه به‌دقت رویدادهای درست را انتخاب کرده و دیالوگ‌ها خوب بودند. طرفداران کتاب به دنبال منبع اصلی اقتباس شده می‌گردند. اما حقیقت این است که این یک فیلمنامه اصلی است و به همین دلیل در جوایز اسکار اخیر نامزد شد. به نوعی می‌توان گفت که این فیلم از زندگی کودکی کارگردان الهام گرفته است، که توسط مادر و خواهرش بزرگ شده است. این داستان یک مادر تنها است که پسر نوجوانش در تلاش برای ادغام با جهان است. سپس آنها دو هم‌خانه دارند، یکی زنی در دهه بیست سالگی و یک مرد میانسال. همچنین دختری از سن پسرش به‌طور مرتب و گاهی به‌طور مخفیانه به دیدن آنها می‌آید. بنابراین، چگونگی تأثیر این افراد بر زندگی پسر داستانی است که فاش می‌شود. مادرش از نسل متفاوتی است و دنیای کنونی را درک نمی‌کند، که سال ۱۹۷۹ است، جایی که فیلم در آن رخ می‌دهد. از کارگردان "آغازگران"، باز هم یک فیلم منحصر به فرد دیگر. از نظر تماتیک چیز خاصی ندارد، اما با وجود گروه بازیگران عالی، تفاوت را ایجاد کرده است. مطمئن نیستم عنوان فیلم برای آنچه که روایت می‌کند، مناسب باشد. بله، اگر این داستان دوروتیا (آنت بنینگ) باشد، پس توجیح می‌شود. اما داستان یک منظر روایت واحد ندارد. تمام شخصیت‌های اصلی مانند بنینگ، ال، گرتا، کروجپ و زومَن به‌طور برابر در صحنه حضور دارند. بنابراین، به جای آن، من عنوان "داستان قرن بیستم" را ترجیح می‌دادم. گرتا به نوعی من را به یاد کریستن استوارت با آن موها می‌اندازد. درام دو ساعته با کمی سرگرمی. واقعاً فیلم خوبی است. موضوعاتی که برای بحث به میان می‌آورد، جالب بودند، به‌ویژه موضوعاتی که در عصر کنونی مطرح می‌شوند. فیلم‌هایی مانند این باید دیده شوند. این درباره زندگی و مردم با شخصیت‌ها و آرزوهای متفاوت است. _۷/۱۰_