فیلم The Warriors 1979

چطور می‌توان فیلم _Warriors_ را نقد کرد؟ من یک راه بسیار کوتاه برایتان دارم: _Warriors_ **بهترین** فیلم دهه 1970 است. **امتیاز نهایی:★★★★½ - جذابیتی به طرز غیرقابل‌باوری قوی. نمی‌توانم از فکر کردن به آن دست بکشم.** می‌توانی درکش کنی؟ خوب، در واقع بله آقای هیل، من واقعاً می‌توانم! در دوران تحصیلم به عنوان یک نوجوان، چند فیلم وجود داشت که عشق به آن‌ها به عنوان چیزی شیک...

چطور می‌توان فیلم _Warriors_ را نقد کرد؟ من یک راه بسیار کوتاه برایتان دارم: _Warriors_ **بهترین** فیلم دهه 1970 است. **امتیاز نهایی:★★★★½ - جذابیتی به طرز غیرقابل‌باوری قوی. نمی‌توانم از فکر کردن به آن دست بکشم.** می‌توانی درکش کنی؟ خوب، در واقع بله آقای هیل، من واقعاً می‌توانم! در دوران تحصیلم به عنوان یک نوجوان، چند فیلم وجود داشت که عشق به آن‌ها به عنوان چیزی شیک محسوب می‌شد: The Wanderers، Scum، Quadrophenia و The Warriors. و شاید عجیب باشد که بگویم... اما هنوز هم در میانسالی‌ام احساس می‌کنم این فیلم‌ها هنوز هم شایسته عشق و ارادت هستند. من تازه دوباره فیلم The Warriors را برای حدود صدومین بار تماشا کردم و هنوز هم به اندازه گذشته برایم سرگرم‌کننده است. البته که این فیلم قدیمی شده و حالا بیشتر از آنچه تصور می‌کردم، احساس می‌کنم که بعضی از صحنه‌ها خنده‌دار هستند، اما همچنین فیلمی بصری و محکم است که به زندگی و روانشناسی جوانان باندی به طور جالبی می‌پردازد. داستان ساده است، تمام باندهای شهر نیویورک به یک جلسه دعوت می‌شوند که در آن خواسته می‌شود برای تسلط بر شهر متحد شوند. رهبر باندی به نام The Riffs، فردی به نام سایروس است که خواستار اتحاد است. او در حین تجمع به قتل می‌رسد و Warriors به ناحق به قتل او متهم می‌شوند. Warriors باید به خانه‌شان در کونی آیلند برگردند در حالی که تمام باندها در پی کشتن آنها هستند و همچنین پلیس نیز به دنبالش است. این سفر عالی است زیرا با تعدادی از باندها آشنا می‌شویم که سعی دارند بر Warriors غلبه کنند. مبارزات به خوبی choreographed شده، لباس‌ها فوق‌العاده هستند و برخی از دیالوگ‌ها حالا به افسانه‌های نوجوانان تبدیل شده‌اند. این فیلم در زمان اکران به خاطر بزرگ‌نمایی باندها مورد انتقاد قرار گرفت، اما من نمی‌توانم بفهمم این نظر از کجا شکل گرفته است. اگر بخواهیم تحلیل کنیم، فیلم در واقع حسی غم‌انگیز در شخصیت‌های اصلی دارد. با این حال، موفقیت فیلم در این است که اراده بیننده را برای دیدن Warriors ناعادلانه لکه‌دار شده که به خانه‌شان در کونی آیلند برگردند، برمی‌انگیزد که به اوج احساسی و بزرگ در فیلم منجر می‌شود. در یک نیویورک ناکارآمد، رهبر کاریزماتیک "سایروس" (راجر هیل) تمام باندها را جمع کرده و اعلام می‌کند که زمان آن است که بر پلیس غلبه کنند و کنترل شهرشان را به دست بگیرند. در میان جمعیت شاد، او به سرعت مورد هدف گلوله قرار می‌گیرد و "Warriors" مسئول این قتل شناخته می‌شوند. به رهبری "سوان" (مایکل بک) آنها باید از میان باندهای انتقام‌جو عبور کنند و تلاش کنند بفهمند چه کسی شلیک کرده است. آنچه در ادامه می‌آید، یک سری ماجراجویی‌های با سرعت مناسب و واقعی است که آنها را در برابر طیف وسیعی از تبهکاران قرار می‌دهد در حالی که سعی در فرار از پلیس دارند. در راه بازگشت به کونی آیلند، آنها با "مرسی" (دبورا ون والکنبرگ) که یک فاحشه سریالی است، ملاقات می‌کنند و با وجود خصومت اولیه‌شان، او و "سوان" شروع به احترام به یکدیگر می‌کنند در حالی که سفر خطرناک‌شان به اوج می‌رسد. ظاهر کلی این فیلم مؤثر است. دیالوگ چندانی وجود ندارد - اما آنچه هست معمولاً بسیار گزنده است. داستان با صحنه‌های مبارزه به خوبی staged شده و برخی از فیلمبرداری‌های شدید شهری که به هدف اصلی داستان که جامعه‌ای بدون قانون و دیستوپیایی است، کمک می‌کند، پیش می‌رود. با این حال، از آنجا که بازیگری‌ها به اندازه کافی خوب انجام می‌شوند، هیچ‌کدام از آنها به طور خاص به یادماندنی نیستند، اما شاید همین باعث می‌شود این فیلم به خوبی حس شود. دفعه بعد که یک بستنی یخی می‌خورید...!