فیلم At Eternity’s Gate 2018

فیلم _At Eternity's Gate_ از نظر بصری هدف خاصی را دنبال می‌کرد، اما شخصاً نتوانستم از آن لذت ببرم. نحوه‌ی قاب‌بندی فیلم برایم ناراحت‌کننده بود، که البته به نوعی هدف فیلم هم همین است، اما برای من مناسب نبود. بدون شک، ویلم دفو در این فیلم فوق‌العاده است و نامزدی او برای جایزه اسکار بهترین بازیگر بی‌دلیل نیست. همچنین به مads میکلسن هم بابت صحنه‌های...

فیلم _At Eternity's Gate_ از نظر بصری هدف خاصی را دنبال می‌کرد، اما شخصاً نتوانستم از آن لذت ببرم. نحوه‌ی قاب‌بندی فیلم برایم ناراحت‌کننده بود، که البته به نوعی هدف فیلم هم همین است، اما برای من مناسب نبود. بدون شک، ویلم دفو در این فیلم فوق‌العاده است و نامزدی او برای جایزه اسکار بهترین بازیگر بی‌دلیل نیست. همچنین به مads میکلسن هم بابت صحنه‌های مشترکش با دفو تبریک می‌گویم؛ این بخش از فیلم واقعاً بهترین قسمت _At Eternity's Gate_ برای من بود. اما بخش‌های زیادی از فیلم فقط شامل نماهای طبیعت همراه با پیانوهای به شدت آزاردهنده بود و نمی‌توانم خودم را طرفدار آن بدانم. امتیاز نهایی: ★★ - عناصر جالبی داشت، اما محصول نهایی ضعیف بود. صادقانه بگویم، بعد از بار سوم یا چهارم که نمایی از ون گوگ در حال راه رفتن را مشاهده کردم، چشمانم را به سمت بالا غلتاندم. برخی از نماها کمی طولانی بودند، هرچند معتقدم هدف خاصی در پس آن وجود داشت. من با محتوا یا سبک یک فیلم که مرا به چالش می‌کشد مشکلی ندارم، به شرطی که به هوش من توهین نکند. این فیلم برایم به اندازه‌ای جالب بود که ادامه‌اش دهم، هرچند آن را در خانه و نه در یک نشسته کامل تماشا کردیم. ما نیم‌ساعت تماشا کردیم و سپس در همان روز دوباره به آن برگشتیم. من به لرزش دوربین که دیگران به آن اشاره کرده‌اند توجه نکردم و حتی با وجود اینکه در رمان‌های خودم به دیالوگ‌های واقعی افتخار می‌کنم، با دیالوگ‌های این فیلم که برخی دیگر را آزار می‌دهد مشکلی نداشتم. شاید تنها در مورد تکرار دیالوگ‌هایی بود که برای نشان دادن وضعیت ذهنی غیرپایدار ون گوگ در آن زمان‌ها استفاده شده بود. این روش به نظر من خیلی مؤثر نبود و شاید کمی ظرافت بیشتر می‌توانست حواس بیننده را کمتر پرت کند. این فیلم بر اساس یک بیوگرافی جدید ساخته شده که توصیف متفاوتی از سال‌های پایانی زندگی نقاش ارائه می‌دهد. احتمالاً هیچ راهی برای اطمینان از درست بودن این نظریه جدید وجود ندارد، اما حداقل باعث می‌شود کمی به فکر فرو برویم. و فکر کردن چیز بدی نیست، درست است؟ این فیلم به طور قطع برای من جذاب نبود. اما می‌گویم که ویلم دفو واقعاً فوق‌العاده است. بازی او در _At Eternity's Gate_ به‌درستی تنها بخشی بود که توجه مرا جلب کرد. بازیگران مکمل کار بدی انجام نمی‌دهند، اما برای من فیلم را روشن نمی‌کنند. فیلم قلب درستی دارد، اما به عنوان یک اثر سینمایی از آن لذت نبردم. چیزی که بیشتر از همه مرا آزار داد، کار دوربین بود: لرزش‌های بی‌مورد دوربین که هیچ افزایشی به آنچه در صفحه نمایش است نمی‌دهد - حتی برای من از رویداد اصلی هم حواس‌پرت کننده بود. البته، به جز این، فیلم از نظر بصری زیبا به نظر می‌رسد. من به هنر علاقه‌ای ندارم (در واقع، این درس در مدرسه کمترین علاقه من بود)، با این حال انتظار بیشتری از این فیلم داشتم. از اینکه دفو به خاطر این فیلم بازخورد مثبتی دریافت کرد، خوشحالم، زیرا نمایش او شایسته‌ی ستایش بالایی است، اما این فیلم یکی نیست که به زودی دوباره به سراغش بیایم. این یک بیوگرافی کوچک عالی است که به مراحل پایانی زندگی یک انسان خلاق و flawed می‌پردازد. ویلم دفو واقعاً بازی قانع‌کننده‌ای به عنوان وینسنت ون گوگ ارائه می‌دهد - او به خوبی جنون خلاق و خلق‌وخوی این هنرمند نابغه را به تصویر می‌کشد و حتی شباهت ظاهری هم دارد. روپر فریند نیز به خوبی در نقش برادرش تئو ظاهر می‌شود و اسکار آیزاک هم به عنوان پل گوگن، با ون گوگ رابطه‌ای پرتنش و رقابتی دارد. جولیان شنابل به خاطر این نمایش صمیمی و احساسی که با دیالوگ‌های متعادل و فیلم‌برداری عالی همراه است، باید به خود ببالد.