فیلم Pacific Rim 2013

ابتدا می‌خواهم بگویم که این فیلم را دوست داشتم. من متعجب شدم، زیرا نظرات منفی زیادی درباره‌اش شنیده بودم ولی نتوانستم مشکل بزرگی را ببینم. تنها مشکل مربوط به داستان بود. به جز این، گرافیک‌ها خیلی خوب بودند. بازیگران هم خوب بودند (بازیگران بزرگ و مشهور نبودند) و شخصیت‌های منفی (بدون اسپویل) به‌خوبی طراحی شده و از نظر گرافیکی تأثیرگذار بودند (همین‌طور برای ربات‌ها). در مجموع،...

ابتدا می‌خواهم بگویم که این فیلم را دوست داشتم. من متعجب شدم، زیرا نظرات منفی زیادی درباره‌اش شنیده بودم ولی نتوانستم مشکل بزرگی را ببینم. تنها مشکل مربوط به داستان بود. به جز این، گرافیک‌ها خیلی خوب بودند. بازیگران هم خوب بودند (بازیگران بزرگ و مشهور نبودند) و شخصیت‌های منفی (بدون اسپویل) به‌خوبی طراحی شده و از نظر گرافیکی تأثیرگذار بودند (همین‌طور برای ربات‌ها). در مجموع، فیلم خوبی است. وقتی موجودات غول‌پیکر و ویرانگر (به‌نام "کایجو") که به نابودی مصمم هستند از شکاف‌های بعدی بُعد در اعماق اقیانوس آرام بیرون می‌آیند، بشریت متحد می‌شود تا ربات‌های غول‌پیکری به‌نام "یاگر" بسازد که هرکدام به‌طور هم‌زمان توسط دو خلبان کنترل می‌شوند که از طریق پیوند عصبی به‌نام "درفت" به هم متصل هستند. با قدرت گرفتن کایجو و نشانه‌ها به‌سمت طغیانی تمام‌عیار از این موجودات، سرنوشت بشریت ناامیدکننده به‌نظر می‌رسد و یاگرهای باقیمانده برای آخرین تلاش برای نجات جهان گرد هم می‌آیند. پس از پنج سال انتظار طاقت‌فرسا، پر از شروع‌ها و توقف‌های ناامیدکننده (مانند پروژه‌های ناتمام "هابیت" و "در کوه‌های جنون")، گیرمو دل تورو بالاخره با بزرگ‌ترین بودجه و داستانش بازگشته است. استاد مکزیکی فانتزی به صندوقچه اسباب‌بازی‌های کودکی‌اش بازمی‌گردد و از فیلم‌های کایجو قدیمی (گودزیلا، گامرا، موترا و ...) و انیمه‌ها الهام می‌گیرد تا فیلم هیولایی مدرن را خلق کند که حتی نمی‌دانستیم به آن نیاز داریم. من یک طرفدار ژانر هستم و فیلم‌های دل تورو پر از هوش بهترین‌های علمی تخیلی، فانتزی و ترسناک است و بینشی بی‌نقص و منحصر به فرد به‌وجود می‌آورد. دانش ذاتی او از آنچه این داستان‌های غیرواقعی را برای ما مهم می‌کند، ستون فقرات کار او به‌عنوان نویسنده و کارگردان است و سبک بصری او احساسی واقعی از شگفتی را به‌وجود می‌آورد. این شگفتی، این خوشحالی کودکانه باعث می‌شود "پاسیفیک ریم" به‌خوبی عمل کند و واقعاً هم مؤثر است. این یک فیلم بزرگ و پرقدرت است که توسط یک هنرمند واقعی و خالق در اوج خود ساخته شده، اما در حالی که تکنیک‌های این فیلم می‌توانست توسط هر کارگردانی انجام شود، جادوگری دل تورو این است که او هر فیلم را با خودش پر می‌کند. عشق او به موضوع، هرچقدر که باشد، در هر فریم تابیده است. این صداقت کامل است که فیلم‌های او را به تجربه‌ای لذت‌بخش تبدیل می‌کند و حتی زمانی که هیولاهای ۲۵۰ فوتی در حال نزاع بر روی صفحه هستند، هیچ نشانه‌ای از طعنه یا بدبینی فاجعه‌آمیز که به راحتی توسط دیگر فیلم‌های بلاک‌باستر ارائه می‌شود، در آن یافت نمی‌شود. بازیگران با اشتیاق به ایفای نقش پرداخته‌اند، با آیدریس البا (از سریال "لوتر") در نقش استکر پنستکاست (یکی از نام‌های موردعلاقه من) به‌عنوان رهبر آرام برنامه یاگر، چارلی هانم (از سریال "پسران هرج و مرج") در نقش خلبان سابق، رالی بکت، که با یک فقدان غم‌انگیز مواجه شده و باید متقاعد شود که به خدمت یاگر برگردد، و رینکو کیکوچی (نامزد اسکار از "بابل") در نقش ماکو موری، که زندگی‌اش تحت تأثیر کایجو قرار گرفته و آماده است تا خشم حق‌طلبانه‌ای را به نمایش بگذارد. اگر این‌ها به نظر شخصیت‌های شناخته‌شده می‌رسند، به این خاطر است که هستند. این یک فیلم حماسی و بزرگ جنگی است که در مقیاسی بزرگ‌تر از هر چیزی که قبلاً در این ژانر تلاش شده، قرار دارد و یکی از نبوغ‌های دل تورو و نویسنده اصلی تراویس بیچام این است که ما به‌سرعت شخصیت‌ها را در صفحه شناسایی و با آن‌ها ارتباط برقرار می‌کنیم. به نظر می‌رسد بیانیه مأموریت این فیلم "بافت" بوده است. دل تورو جشنواره بصری‌ای را ارائه می‌دهد که با هیچ‌یک از فیلم‌های بزرگ دیگر قابل مقایسه نیست، با اصرار بر اینکه نباید شبیه "تبلیغ خودروی براق" به‌نظر برسد. در عوض، هر فریم پر از باران، برف، خراش، دود، زباله و دیگر عناصر بصری است که وزن و ابعاد این جنگجویان غول‌پیکر را منعکس می‌کند. برخلاف فیلم‌های بسیار براق (و عاطفی بی‌اهمیت) "ترنسفورمرز" یا تقریباً هر فیلم اکشن مدرن دیگر با بودجه بالا، این جهان احساس کثیفی، زنگ‌زدگی و زندگی را دارد، مانند سه‌گانه اصلی "جنگ ستارگان". در واقع، لقب دادن به یک فیلم به‌عنوان "جنگ ستارگان این نسل" به حدی استفاده شده که معنای خود را از دست داده است. اما "پاسیفیک ریم" دقیقاً چنین حسی را ایجاد می‌کند. این احساسات فراری را در فیلم استودیویی مدرن برمی‌انگیزد: شگفتی، حیرت و لذت خالص. آیا به یاد دارید که چه حسی داشتید وقتی یک "ستاره‌کش" به آرامی به صفحه نمایش آمد؟ وقتی یک "براکیوسور" را بر روی "ایسلا نوبلار" کشف کردید؟ وقتی به دشت‌های سرسبز سرزمین میانه نگاه کردید؟ این فیلم چنین احساسی را دارد. هیچ‌کس به اندازه دل تورو جهان‌ها را نمی‌سازد و او اینجا است، استاد، که شما را به بازی در جعبه شن خود دعوت می‌کند. عروسک اکشن مورد علاقه‌تان را بگیرید و به آن بپیوندید. این فیلم سال‌ها فیلم محبوب من بوده است!!! من واقعاً این فیلم را دوست دارم! داستان بزرگی ندارد. پر از اکشن است. تنها نکته منفی این است که تمام نبردها در شب و زیر باران است. یک نبرد در روشنایی روز واقعاً می‌توانست آن را فوق‌العاده کند!!! این فیلم تقریباً همه آنچه از آن انتظار می‌رود را دارد، بنابراین فقط آرامش بگیرید، با پاپ‌کورن و نوشیدنی نرم‌تان نشسته و لذت ببرید. فقط می‌خواهم به تعداد بسیار کم زنانی که در فیلم حضور دارند اشاره کنم و اینکه چقدر بد است که تراویس بیچام و گیرمو دل تورو تنها ایده "اوانژلیون" را کپی کرده‌اند بدون اینکه چیزی به آن برگردانند. باید بگویم که از این فیلم خالص با جلوه‌های ویژه خیلی لذت بردم، حتی با اینکه داستان کاملاً مضحک است. ربات‌های غول‌پیکر که به موجودات بیگانه با مشت می‌زنند باید بهتر از تانک‌ها و هواپیماهای مدرن با سلاح‌های انفجاری و نفوذکننده باشند؟ همانطور که گفتم، داستانی مضحک است. خوب، واقعاً هم مهم نیست چون داستان بهانه‌ای برای برخی از اکشن‌های واقعی با جلوه‌های ویژه جالب فراهم می‌کند. ربات‌های غول‌پیکر و گودزیلاهای بیگانه در یک فیلم. جالب است، به سادگی جالب. وقتی از مضحک بودن داستان بگذرید، این یک سفر سرگرم‌کننده و هیجان‌انگیز از اکشن است. صحنه‌هایی که ربات‌ها و بیگانگان با هم درگیر می‌شوند بصری بسیار لذت‌بخش است. گاهی اوقات هم می‌خندید. مثلاً صحنه‌ای که "گیپسی دنگر" (یکی از ربات‌ها) یک کشتی باری را به‌عنوان چماق به دنبال خود می‌کشد. متأسفانه، از همان ابتدا حال و هوای غمگینی به‌دلیل این که برنامه یاگر متوقف شده، ایجاد می‌شود. نه به این دلیل که واقعاً بی‌دفاع هستند، همانطور که خلاصه فیلم بیان می‌کند، بلکه به دلیل اینکه سیاستمداران احمق می‌خواهند پول صرفه‌جویی کنند. در عوض، آن‌ها دیوارهای غول‌پیکر می‌سازند که بعد از چند ساعت شکسته می‌شوند. همانطور که گفتم، سیاستمداران احمق. فکر می‌کنم می‌خواستند کمی واقع‌گرایی به فیلم اضافه کنند! هرچند اکشن ربات و بیگانه بسیار لذت‌بخش است، اما فکر می‌کنم برخی از صحنه‌های موردعلاقه‌ام صحنه‌هایی هستند که "رون پرلمن" در نقش "هانیبال چاو" بازی می‌کند. من همیشه رون پرلمن را دوست داشتم و او در نقش هانیبال چاو فوق‌العاده خنده‌دار و دیوانه است. تنها چیزی که در مورد فیلم دوست نداشتم، بی‌معنی بودن بیانیه‌ها درباره دایناسورها به‌عنوان اولین تلاش برای حمله است. هر کسی که آن را نوشته باید احمق باشد. بدتر اینکه، این‌که به فیلم راه پیدا کرده به این معناست که کسی باور دارد که مخاطب احمق است. وقتی که بعد از آن به برخی از خرافات سبز مذهبی اشاره می‌شود که جو زمین برای آن‌ها مناسب نبوده، اما ما اکنون "زمین را با آلودگی‌امان" به آن‌ها تبدیل کرده‌ایم، به‌خوبی یک ستاره برای آن کم می‌شود. من از این‌که چنین مزخرفاتی در فیلم‌ها گنجانده شود، متنفرم. این یک توهین به مخاطب است. با این حال، با وجود مزخرفات دایناسوری، این فیلم را بسیار لذت‌بخش یافتم. بدون آن، این فیلم به‌راحتی امتیاز بالایی می‌گرفت، اما همانطور که گفتم، به‌خاطر آن مزخرف یکی از ستاره‌ها کم می‌شود. تماشای فیلمی پر از جلوه‌های ویژه CGI پنج سال پس از اکران به‌نظر ایده جالبی نمی‌آید، اما در مورد "پاسیفیک ریم" واقعاً هیچ چیزی مرا از تجربه دور نکرد به لحاظ انیمیشن قدیمی. با این حال، خود فیلم در بهترین حالت "خوب" بود. به جز نبردهای دیدنی CGI ربات‌های غول‌پیکر در مقابل هیولاهای بیگانه، چیزی باارزش ارائه نمی‌دهد. این یکی از آن فیلم‌هایی است که می‌توانید به‌راحتی آن را بر روی مانیتور دوم خود نگه‌دارید و در بین صحنه‌های اکشن از آن غافل شوید. "پاسیفیک ریم" خنده‌دار و کلیشه‌ای است، اما اگر آن را برای آنچه هست بپذیرید: اکشن دیوانه‌وار ربات/هیولا، بسیار سرگرم‌کننده است. "پاسیفیک ریم" یک فیلم اکشن هیولایی مضحک است که اگر انتظارات درستی داشته باشید، بسیار سرگرم‌کننده است. این فیلمی است درباره ربات‌های غول‌پیکر که با هیولاهایی شبیه گودزیلا می‌جنگند، پر از شخصیت‌های سطحی، دیالوگ‌های خنده‌دار، هیجانات عالی و صحنه‌های اکشن هیجان‌انگیز. شخصیت دانشمند دیوانه چارلی دی واقعاً آزاردهنده بود، اما در همان فیلم عملکرد الهام‌بخش و پرشور آیدریس البا در نقش استکر پنستکاست نیز وجود دارد. این دو اجرا به‌خوبی فیلم را به‌عنوان یکی از شدت‌ها تعریف می‌کنند. اکشن شدید ربات/هیولا. دیوانگی شدید. همه در کنار هم برای فیلمی منحصر به فرد که ارزش تماشا دارد، اما نه به اندازه‌ای که به تالار مشاهیر فیلم‌ها راه پیدا کند. این می‌توانست با کمی منطق بسیار بهتر باشد. گیرمو دل تورو کارگردان خوبی است، اما به‌نظر می‌رسد که او بیش از حد از تیم برتون یاد می‌گیرد به‌جای اینکه مسیر خود را بسازد. من واقعاً برخی از فیلم‌های او را دوست داشتم، به‌ویژه "هزارتوی پان"، اما این فیلم، با وجود نقاط قوتش، هیچ ارتباطی با آن ندارد و حتی به‌نظر نمی‌رسد که از همان کارگردان باشد. بهترین چیز درباره این فیلم ارزش‌های تولید بسیار بالا است. از نظر بصری، فیلم فوق‌العاده است و تماشای آن واقعاً لذت‌بخش است. ما تصاویر فوق‌العاده، فیلمبرداری خیره‌کننده و دوزی کاملاً غوطه‌ورکننده از CGI با کیفیت بالا داریم. علاوه بر این، فیلم دارای دکورها و لباس‌های بسیار خوبی است که با جزئیات طراحی شده و واضحاً هزینه‌بر هستند. بخش جلوه‌های ویژه، با وجود تمام گرافیک‌های کامپیوتری استفاده‌شده، همچنین فرصت‌های خوبی برای نشان دادن ارزش خود داشت و هرگز در انجام آن شکست نخورد. ویرایش خوب است، برش‌ها به‌ندرت احساس می‌شوند و سرعت فیلم به‌طرز فوق‌العاده‌ای دلپذیر است. تمام این‌ها دلایل خوبی برای تماشای فیلم است، که یک بلاک‌باستر بزرگ بود. کارگردان دل تورو، بدون شک، جرات کرده است که بر روی فیلمی ریسک کند که شبیه هیچ‌چیزی که من از او دیده‌ام نیست. با این حال، همان‌طور که گفتم، او خوب است، خلاق است و در کار خود کمال‌گرا است و کار بی‌نقصی را در این فیلم به ما اطمینان می‌دهد. بازیگران بازیگران بزرگی هستند و همه آن‌ها در بهترین سطح خود بودند. آیدریس البا، به‌نظر من، بارزترین و بهترین آن‌ها است، اما من همچنین تلاش‌های رینکو کیکوچی و چارلی دی را نیز قدردانی کردم. بدترین اجرا از رون پرلمن بود، اما این عمدتاً به دلیل طراحی ضعیف شخصیت است که یک کاریکاتور خام از یک قاچاقچی مواد مخدر بی‌سلیقه است. چارلی هانم، واقعاً، بازیگری بود که من کاملاً او را فراموش کردم. احساس می‌کردم که نه تنها او از جذابیت و توانایی برای درگیر کردن تماشاگر و بودن در نقش اصلی برخوردار نیست، بلکه مهارت‌های لازم برای این کار را نیز ندارد. من عمداً فیلمنامه را برای آخر گذاشتم زیرا به‌نظر من، اینجاست که تمام (یا تقریباً تمام) مشکلات فیلم نهفته است. فیلمنامه بر اساس یک حمله بیگانه به زمین است: بیگانگانی که از اعماق دریا می‌آیند و به شکل هیولاهای غول‌پیکر ظاهر می‌شوند، مجبور به متحد شدن کل سیاره و ایجاد هیولاهای فلزی می‌شوند که می‌توانند به آن‌ها ضربه بزنند. اولین مشکل این است که این مفروضات غیرمنطقی هستند: چگونه و کی بیگانگان به دنیای ما آمدند و چگونه توانستند به crust زمین نفوذ کنند؟ این توضیح داده نمی‌شود، نه اینکه کشورهای چگونه ساخت و نگهداری چنین ماشین‌های فلزی را تأمین مالی کردند، و نه اینکه چگونه آن‌ها می‌توانند در اقیانوسی به عمق اقیانوس آرام راه بروند و بجنگند. چگونه می‌توانند گرمای سیاره را تحمل کنند؟ چگونه می‌توانند فشارهای کف اقیانوس را تحمل کنند؟ نبردها تقریباً همیشه در مناطق ساحلی نزدیک به شهرهای بزرگ رخ می‌دهد که تهدید شده‌اند، به‌عنوان یک اشاره واضح به فیلم‌هایی مانند "گودزیلا" یا "ترنسفورمرز". دیالوگ‌ها نیز هیچ نوع اصالت ندارند. فیلم به سادگی با انبوهی از اکشن آن را جبران می‌کند. گیرمو دل تورو "ترنسفورمرز" را با "گودزیلا" ترکیب می‌کند و به لطف تلاش پرشور چارلی هانم، به یک ماجراجویی نسبتاً قابل قبول تبدیل می‌شود. نوعی شکاف بین ساکنان سطح و این هیولاهای ماقبل تاریخ وجود دارد که در عمق سیاره زندگی می‌کنند. آن‌ها عادت دارند گهگاه به سطح بیایند و خرابکاری کنند، بنابراین بشریت این ماشین‌های بزرگ هسته‌ای را توسعه داده است تا دروازه را نگه‌دارند و آن‌ها را به عقب برانند. تحت هدایت "پنستکاست" (آیدریس البا) این "یاگرها" (که به‌عنوان شکارچی‌ها شناخته می‌شوند) خط دفاع اصلی ما هستند، اما وقتی آن‌ها شروع به تحت فشار قرار گرفتن از سوی اندازه و قدرت دشمنان خود می‌کنند، دنیا باید امید خود را به "بکت" (هانم) و شریک مبتدی‌اش "ماکو" (رینکو کیکوچی) بچرخاند و امیدوار باشد که آن‌ها بتوانند راهی برای بستن این دروازه برای همیشه پیدا کنند. واقعاً مدتی طول می‌کشد تا فیلم شروع شود، واقعاً می‌توانست بیست دقیقه را از دست بدهد، اما وقتی شروع می‌شود، تعداد زیادی صحنه اکشن در میان جلوه‌های بصری خیره‌کننده و صحنه‌های نبرد طولانی که فقط تکرار نمی‌شوند، وجود دارد. بین "بکت" و "بکت" دیگر (دیگو کلاتنهوف) مقداری تستوسترون در حال جرقه زدن است و همچنین از "گوتلیب" (برونو گورمن) و "دکتر گیزلر" (چارلی دی) علم خنده‌داری در حین گرم شدن ماجراجویی نیز وجود دارد. هیچ‌کس برای نوشتن این فیلم‌ها آن‌ها را تماشا نمی‌کند، بنابراین تلاش کمی در این زمینه صرف شده است، جز اینکه چیزی برای انجام دادن با دهان‌شان در حین انجام دادن برداشت‌های پیچیده‌تر از سیگورنی ویور در سال ۱۹۸۶ به آن‌ها داده شود و همه آن‌ها برای چند ساعت به‌طرز لذت‌بخشی برای چشم‌ها آسان است.