فیلم Lost in Translation 2003

این فیلم برای عاشقان سینماست. اگر از «زندگی آبی با استیون زیسو» خوش‌تان نیامده، بهتر است به سراغ «گم‌شده در ترجمه» نروید. شوخی‌ها خشک و دیالوگ‌ها ضعیف هستند. حداقل در «زندگی آبی» لباس‌های خنده‌داری بر تن داشتند. من خودم به عنوان یک جهانگرد می‌توانم خستگی سفر و حال و هوای ناامیدی را که در طول فیلم حاکم است، درک کنم. شما به‌طور قطع احساس گم‌شدگی...

این فیلم برای عاشقان سینماست. اگر از «زندگی آبی با استیون زیسو» خوش‌تان نیامده، بهتر است به سراغ «گم‌شده در ترجمه» نروید. شوخی‌ها خشک و دیالوگ‌ها ضعیف هستند. حداقل در «زندگی آبی» لباس‌های خنده‌داری بر تن داشتند. من خودم به عنوان یک جهانگرد می‌توانم خستگی سفر و حال و هوای ناامیدی را که در طول فیلم حاکم است، درک کنم. شما به‌طور قطع احساس گم‌شدگی خواهید کرد. با وجود اینکه چند بار به شوخی‌های بیل موری خندیدم، به هیچ وجه نباید طرفداران معمولی سینما این فیلم را کمدی بدانند. این یک فیلم هنری مستقل است و باید به‌عنوان چنین چیزی مورد توجه قرار گیرد. «گم‌شده در ترجمه» در سال 2003 به کارگردانی سوفیا کاپولا منتشر شد. این فیلم درباره بازیگر سالخورده‌ای به نام باب هریس (با بازی بیل موری) است که به مدت یک هفته برای تبلیغات در توکیو به سر می‌برد. زندگی خانگی‌اش خسته‌کننده است و او در حال تجربه بحران میانسالی است. او با زنی جذاب به نام شارلوت (با بازی اسکارلت جوهانسون) آشنا می‌شود که به همراه شوهر عکاسش در توکیو است، اما شوهرش بیشتر اوقات غایب است و او را نادیده می‌گیرد. این فیلم یک اثر هنری و بالغ است و باید در حالت و سطح بلوغ مناسبی باشید تا بتوانید آن را درک کنید. من از "سطح بلوغ" صحبت می‌کنم و نه "سن"، زیرا برخی افراد در 16 سالگی بسیار بالغ هستند در حالی که برخی دیگر در 50 سالگی کاملاً نابالغ‌اند. برای من، داستان، موسیقی و تصاویری که در این فیلم وجود دارد، مرا به دنیای موقتی این شخصیت‌ها در طول 102 دقیقه جذب کرد. این فیلم به عنوان یک نظر اجتماعی سرگرم‌کننده و یک داستان عاشقانه عمیق موفق عمل می‌کند و در عین حال یک لذت بصری و موسیقایی است. من فقط بر روی عنصر عشق عمیق تمرکز می‌کنم. گفته شده که داستان از تجربیات سوفیا با یک بازیگر سالخورده در دوران جوانی‌اش، احتمالاً هریسون فورد، نشأت گرفته است. سوفیا به وضوح نماینده شارلوت است، در حالی که شوهر شارلوت نماینده شوهر سابق سوفیا است و آنا فاریس نقش زن دیگری را بازی می‌کند که در واقع نماینده کامرون دیاز است. بنابراین، واقعیت بسیاری در این فیلم وجود دارد. اما این فیلم تنها یک اثر کاتارتیک نیست. سوفیا بینش‌های قوی درباره ماهیت عشق واقعی رمانتیک ارائه می‌دهد. یکی از نکات این است که عشق بر تفاوت سنی غلبه می‌کند (باب حدود 35 سال بزرگ‌تر از شارلوت است). نکته دیگر این است که ممکن است فردی متأهل باشد و تجربه عشق رمانتیک با شخص دیگری را داشته باشد. هرچند که این هرگز توجیه‌کننده زنا نیست، بلکه فقط یک واقعیت است. با پیشرفت داستان، خواهید دید که باب و شارلوت چقدر با هم راحت هستند، چگونه به چشمان یکدیگر نگاه می‌کنند، پنجره‌های روح، به طور عمیق و خالی. این لحظه ممکن است در کسری از ثانیه اتفاق بیفتد، یا ممکن است در طول زمان، مانند رابطه باب و شارلوت (که تنها چند روز است) شکل بگیرد. آنها چیزهای مشابهی را می‌بینند و به یک زبان صحبت می‌کنند، و منظور من انگلیسی نیست. اما این یک معما برای باب ایجاد می‌کند. باب می‌توانست از شارلوت سوءاستفاده کند، زیرا او در میان دریایی از مردم بسیار تنها است، که یکی از تم‌های فیلم است؛ او همچنین بی‌تجربه و آسیب‌پذیر است. آیا او سوءاستفاده خواهد کرد یا نخواهد کرد؟ ***هشدار اسپویلر*** اگر فیلم را ندیده‌اید، ادامه ندهید. اگر باب اینقدر شارلوت را دوست دارد، همچنین همسر و فرزندانش را، چرا یک شب را با خواننده لابی (کاترین لمبرت) می‌گذرانید؟ باب با او خوابید تا تنش جنسی که بین او و شارلوت ایجاد شده بود را تخلیه کند. این یک شکست اخلاقی است، اما به یاد داشته باشید که او مست بود (یک شکست دیگر، اما با او همدردی کنید، او در حال تجربه بحران میانسالی بود). در حالی که همه اینها واضح است، موضوع عمیق‌تر می‌شود... باب می‌توانست از شارلوت سوءاستفاده کند اما این کار را نکرد زیرا واقعاً او را دوست داشت، که در پایان فیلم مشخص می‌شود. باب می‌توانست با خواننده بخوابد زیرا او او را دوست نداشت (هرچند که این رفتار او را توجیه نمی‌کند). به طور ساده، عشق واقعی فراتر از ابراز جنسی است و اتحاد جنسی برابر با عشق نیست. پایان فیلم بسیار قوی و احساس‌برانگیز است. هیچ CGI، انفجار یا اکشن نمی‌تواند با آن مقایسه شود. این فقط یک مرد سالخورده و یک زن بسیار جوان است که در میان 20 میلیون غریبه در آغوش یکدیگر هستند. اشک‌ها جاری می‌شوند، بوسه‌ها رد و بدل می‌شوند و کلمات ناگفته در گوش‌ها زمزمه می‌شوند. آنها هرگز نمی‌توانند زوج باشند، حتی اگر ازدواج نکرده بودند، و می‌دانند که هرگز یکدیگر را نخواهند دید، حداقل در این سطح فیزیکی، اما عشق آنها ابراز شده و برای همیشه گرانبها خواهد بود. امتیاز: A «گم‌شده در ترجمه» یکی از فیلم‌های مورد علاقه من در تمام دوران است. این فیلم وقتی برای اولین بار در سینما دیدم مرا جذب کرد (که برای آن زمان غیرمعمول بود، اما سینما ما آن را نمایش داد) و از آن زمان ده‌ها بار آن را تماشا کرده‌ام. بیل موری و اسکارلت جوهانسون هر دو عالی هستند و کارگردانی سوفیا کاپولا که زیبایی‌های توکیو را به تصویر می‌کشد (شهری که همیشه کنجکاو بودم به آن سفر کنم) حیرت‌انگیز بود. اولین بار که «گم‌شده در ترجمه» را دیدم، سال‌ها پیش، واقعاً از آن خوشم آمد. من به فیلم‌های آرام که شامل یک گروه بازیگری خوب، شوخ‌طبعی و دیالوگ خوب هستند، علاقه‌مندم. اغلب، مانند این فیلم، داستان به سادگی از ابتدا تا انتها روایت می‌شود بدون اینکه با فلش‌بک‌های پیچیده یا دیدگاه‌های متعدد پیچیده شود. در واقع، من یک نسخه دست دوم از «گم‌شده در ترجمه» را روی دی‌وی‌دی خریدم. بعد از این همه زمان، اخیراً دوباره آن را تماشا کردم. هنوز هم از فیلم خوشم آمد. من عاشق دیدن بیل موری هستم و او در نقش یک بازیگر در حال افول و شناخته‌شده، بازی عالی و متعادلی را ارائه می‌دهد. اسکارلت جوهانسون نیز به خوبی بازی می‌کند. آنها باهوش هستند و حس شوخ‌طبعی ظریفی را نشان می‌دهند. با این حال، این بار به اندازه‌ی قبل از آن برایم جذاب نبود؛ چیزی به نظر می‌رسید که کمبود دارد. سپس ویدیوهای پشت صحنه را تماشا کردم و متوجه شدم که به اندازه‌ی خود فیلم از آن خوشم آمد. این باعث شد فکر کنم شاید فیلم بیش از حد آرام است. زمانی که شخصیت شارلوت با شوهرش صحبت می‌کند، آنها آرام و مودب هستند، وقتی که او با بیل موری به عنوان باب صحبت می‌کند، آرام و مودب هستند، و زمانی که باب با همسرش از راه دور در خانه صحبت می‌کند، آنها آرام و مودب هستند، حتی زمانی که او به وضوح عصبانی می‌شود. شاید فیلم از کمی احساسات و شدت بیشتری در اینجا و آنجا بهره‌مند می‌شد. خوشحالم که بار دوم آن را تماشا کردم، اما انتظار ندارم دی‌وی‌دی آن را برای تماشای آینده نگه‌دارم.