فیلم The Grudge 2004

نگاه به "کینه" (The Grudge) نشان می‌دهد که این فیلم به‌زور به ترس‌های ناگهانی و بی‌منطق چنگ می‌زند. بررسی این اثر ترسناک کمی غیرمعمول است، چرا که کارگردانی مانند تاکاشی شیمیزو تصمیم گرفته که فیلم اصلی خود را برای مخاطبان متفاوتی دوباره بسازد. معمولاً کارگردان‌ها آثار اصلی خود را به عموم ارائه می‌دهند و با تبلیغات، آن‌ها را وادار می‌کنند تا به زیرنویس‌ها توجه کنند...

نگاه به "کینه" (The Grudge) نشان می‌دهد که این فیلم به‌زور به ترس‌های ناگهانی و بی‌منطق چنگ می‌زند. بررسی این اثر ترسناک کمی غیرمعمول است، چرا که کارگردانی مانند تاکاشی شیمیزو تصمیم گرفته که فیلم اصلی خود را برای مخاطبان متفاوتی دوباره بسازد. معمولاً کارگردان‌ها آثار اصلی خود را به عموم ارائه می‌دهند و با تبلیغات، آن‌ها را وادار می‌کنند تا به زیرنویس‌ها توجه کنند و زمان خود را به داستان ترسناک اختصاص دهند. اما شیمیزو فکر کرد که دوباره کارگردانی فیلم خود مناسب است. آیا این کار قابل تحسین است؟ بله، این باعث شد که او کنترل کامل خلاقانه بر استودیو و تولیدکنندگان داشته باشد. آیا این کار ضروری بود؟ نه. به طرز عجیبی، با بازسازی داستانی که همان توالی‌های ترسناک را دارد، شیمیزو جو حاکم بر "جو-آن" (Ju-On) را تضعیف کرد و چیزی بیشتر از یک پسر روحی ژاپنی که درون گربه‌اش را آزاد کرده و مادر اترالش کسی را که به خانه نفرین‌شده می‌رود، می‌کشد، ارائه نداد. این خلاصه داستان است. خوب، کمی بیشتر به راز و رمز داستان مربوط می‌شود. با این حال، اصرار شیمیزو بر شکستن نامنظم روایت بین زمان حال و هفته گذشته، باعث گیجی تماشاگران شد به جای اینکه آن‌ها را مجذوب کند. ساختار داستان هیچ منطقی ندارد. توسعه‌ای بنیادین وجود ندارد و قطعاً هیچ شخصیتی به درستی شکل نگرفته است. بنابراین، جابجایی ناگهانی بین زمان‌ها هیچ هدفی نداشت، جز نشان دادن صحنه‌های ترسناک و ناگهانی. برخی از تصاویر مرموز و ترسناک تنش را افزایش داد، به‌ویژه صحنه‌های فیلم‌برداری نظارتی و اتاق خواب که مرا به یاد پتو خونین خود می‌انداخت، ولی این تنش با بازی بی‌روح تمام بازیگران خنثی شد. بافی (Buffy) دیگر هیچ وamp;یران را نمی‌کشد و دافنه (Daphne) تمام معماها را حل کرده است (انتخاب با شماست...) و حالا او در توکیو با یک حالت چهره بی‌هدف پرسه می‌زند. کنراد پولمن (Pullman) هیچ کمکی نکرد. حتی کیاکو (Kayako) خودش نیز در لحظات تنش‌زا به‌طرز فاحشی به‌درستی استفاده نشد. صحنه فلش‌بک نهایی که به ما نشان می‌دهد چرا این خانه اکنون نفرین شده است، شتاب‌زده و بیش از حد احساسی بود. و در نهایت، پایان فیلم با یک ترس ناگهانی که از نظر کیفیت از ریمل کیاکو ارزان‌تر به نظر می‌رسید، به پایان رسید. وقتی که تیتراژ تمام می‌شود، تنها به این فکر می‌کنید که "...این آمریکایی‌ها در توکیو چه می‌کنند؟". من واقعاً نمی‌فهمم چگونه شیمیزو می‌تواند بازسازی خود را این‌قدر بدون پیشرفت و ضعیف بسازد. او فرصتی دیگر برای بهبود اثر اصلی خود و غلبه بر انتقادات قبلی داشت، اما به طرز فاجعه‌آمیزی شکست خورد. من به این ایده باز هستم که "کینه" محصول زمان خود است و شامل ویژگی‌های ترسناک است که در دهه گذشته به‌طور گسترده‌ای استفاده شده است. و من قدرتمندانه به ریشه‌های ترسناک ژاپنی آن احترام می‌گذارم. اما واقعاً، این اثر به هیچ وجه به خوبی نگهداری نشده است. هسته داستان آنجا است. من می‌توانم محتوای آن را به وضوح ببینم. اما به نظر می‌رسد که یا عدم توانایی شیمیزو در بهبود کنترل کارگردانی یا دخالت استودیو باعث شده که "کینه" مانند یک بچه گربه وحشتناک غرش کند، به جای اینکه زوزه یک شیر روحانی را منتشر کند. می‌دانید، چون توشیو (Toshio) دهان CGI خود را باز می‌کند و صدای گربه‌ای بیرون می‌آید؟ اوه، هرچی. نمی‌توانستم به چیزی فکر کنم...