فیلم Dorian Gray 2009

چقدر نگران‌کننده! این فیلم، اقتباسی دیگر از داستان اسکار وایلد است. داستان درباره دوریان گری (بن بارنز) است، مردی که تحت تأثیر لذت‌جویی به نمایش درآمده توسط لرد ووتن (کالین فرث) قرار می‌گیرد. پس از اینکه پرتره‌اش نقاشی می‌شود، دوریان هرگز پیر نمی‌شود، اما به چه قیمتی؟ فیلم اولیور پارکر به وضوح به منبع ادبی وفادار نیست و در عین حال یک تلاش جالب ولی ناموفق است....

چقدر نگران‌کننده! این فیلم، اقتباسی دیگر از داستان اسکار وایلد است. داستان درباره دوریان گری (بن بارنز) است، مردی که تحت تأثیر لذت‌جویی به نمایش درآمده توسط لرد ووتن (کالین فرث) قرار می‌گیرد. پس از اینکه پرتره‌اش نقاشی می‌شود، دوریان هرگز پیر نمی‌شود، اما به چه قیمتی؟ فیلم اولیور پارکر به وضوح به منبع ادبی وفادار نیست و در عین حال یک تلاش جالب ولی ناموفق است. به عنوان یک فیلم ترسناک جذاب، تا حدی موفق است و بیشتر به آثار فیلم‌های هامر در دهه ۷۰ شباهت دارد تا نثر وایلد. با این حال، اغلب احساس می‌شود که بیشتر بر روی سبک تمرکز دارد تا محتوا، و خون یا برهنگی صرفاً برای خودشان به کار رفته‌اند. در حالی که بازی‌های قوی فرث و در انتهای فیلم ریبکا هال توجه را جلب می‌کند، بارنز بی‌روح است و به جز زیبایی‌اش، قانع‌کننده نیست. همچنین موسیقی چارلی مول هم آزاردهنده است؛ خوب است، اما در این فیلم مناسب نیست! سازندگان سعی دارند فیلمی گوتیک از یک رمان گوتیک بسازند، اما هرگز نتوانسته‌اند به عمق‌های داستان دست یابند. متأسفانه، این فیلم تقریباً در تمام جنبه‌های مهم و جذاب داستان واقعی «پرتره دوریان گری» شکست می‌خورد. نمره نهایی: ★★ - چند جنبه‌ای که برایم جذاب بود وجود داشت، اما محصول نهایی ضعیف است. متأسفانه، دوریان گری که به طور نظری به‌طور کامل در نظر گرفته می‌شد، مانند استوارت تاونسن، در فیلم «اتحادیه آقایان فوق‌العاده» هدر رفت. مطمئناً، در سن ۳۱ سالگی، تاونسن ممکن است برای این نقش در سال ۲۰۰۳ بیش از حد بزرگ باشد و حتی بیشتر در سال ۲۰۰۹، سالی که این دوریان گری منتشر شد؛ او همچنین بیش از حد بی‌پروا است و به نظر می‌رسد که دوریان گری ایده‌آل یک صفحه خالی است — به عبارت دیگر، یک بوم نقاشی نانوشته، و اگرچه این تا حدی منطقی است، اما باعث می‌شود که ما در مورد اینکه دیگران دقیقاً چه چیزی در شخصیت اصلی می‌بینند، تعجب کنیم. این موضوع به ویژه در مورد بن بارنز صدق می‌کند، که آن‌قدر جذاب است که یک دختر جوان را از حیثیتش محروم می‌کند و وقتی مادرش اعتراض می‌کند، با او هم می‌خوابد و در این روند شرطی را می‌برد؛ این پیشرفتی است که حتی اسکار وایلد هم آن را مبتذل می‌داند. (اما بدتر از مبتذل، فیلمنامه‌نویس توبی فینلی به شدت سطحی است و دوریان را مجبور می‌کند در پاسخ به سوال لرد هنری (کالین فرث) درباره راز او، بگوید: «اگر به تو بگویم، باید تو را بکشم.»؛ از فکر اینکه کسی که این فیلم را تماشا می‌کند ممکن است باور کند که وایلد مسئول این کلیشه است، وحشت دارم، حتی اگر در سال ۱۸۹۰ هنوز وجود نداشت). و اینکه ما این را غیرقابل باور می‌دانیم، زیرا دوریان هیچ‌گاه به اندازه‌ای که کارگردان اولیور پارکر می‌خواهد باورپذیر به نظر برسد، جالب نیست (اما او ثروتمند است، پس این هم هست). اکنون، دوریان یک شخصیت فاوستی است و به همین دلیل، چاره‌ای جز اینکه یک نقش بی‌پاداش باشد ندارد — بله، به طور نظری او لحظات شاد زیادی دارد (لذتی که فیلم ۱۹۴۵ به طور هوشمندانه از نمایش آن امتناع کرد؛ رذایل دوریان غیرقابل توصیف هستند و تلاش برای توضیح آن‌ها بی‌فایده و مضر است)، اما در عمل، او متوجه می‌شود، مانند مارچلو ماستروینی، که «دوچه ویتا» واقعاً بسیار تلخ است. حتی فیلم موفق نمی‌شود نقشی بسیار جذاب از لرد هنری به تصویر بکشد؛ فرث بازیگر خوبی است، اما برای این نقش اشتباه است (به ویژه در مقایسه با جورج سندرز در نسخه ۱۹۴۵) به همان دلایلی که او انتخاب ضعیفی برای والمانت بود. می‌دانم که «دوریان گری» باید زیبا باشد، اما شک دارم که اسکار وایلد بخواهد چیزی این‌گونه بی‌مزه و زشت را. بن بارنز در تلاش است که در نقش اصلی بدرخشد، اما نتیجه‌اش چندان خوب نیست. «گری» جوانی است که با همه قاطی می‌شود و پس از به ارث بردن یک خانه متوسط در لندن، به زودی به عناصر فاسدتر جامعه، به رهبری «لرد ووتن» (کالین فرث) می‌پیوندد و دوستان متعادل‌کننده‌اش مانند نقاش «هالور» (بن چاپلین) را رها می‌کند. این پرتره‌ای که آن مرد کشیده، به‌نظر می‌رسد که به عنوان یک اسفنج برای «گری» که به طور فزاینده‌ای خودخواه و نفرت‌انگیز است عمل می‌کند. فرقی نمی‌کند که رفتار او چقدر نفرت‌انگیز باشد، او به نظر می‌رسد که هدیه جوانی ابدی و جاودانگی را دارد. او با تحقیر به همه اطرافیانش رفتار می‌کند و نفرت تقریباً همه را به دست می‌آورد. اما وقتی به «امیلی» (ریبکا هال غیرقابل توجه) — دختر مربی دوپلیکیتش — دل می‌بندد، اوضاع کمی تغییر می‌کند. «ووتن» بسیار خوشحال است که می‌بیند شاگردش مورد استفاده و سوءاستفاده قرار می‌گیرد، اما نه در حیاط خودشان — و اینجاست که اوضاع برای لیبرال خودبزرگ‌بین به یک نقطه اوج می‌رسد. آیا هنوز فرصتی برای نوعی رستگاری وجود دارد؟ شاید برای «دوریان» اما نه برای این درام کسل‌کننده که بیش از حد به تخیل ما تکیه می‌کند تا اینکه ما را با تصویری قوی از تجسم شر که انتظار داشتم، مواجه کند. بارنز به سادگی بسیار خوب است، چاپلین هم همینطور — و اگرچه فرث کمی بهتر عمل می‌کند، اما هنوز هم فاقد ظرافت، شوخی و شدت کتاب اصلی است. برای انصاف، این داستان به تصویر کشیدن بسیار دشواری است. واقعاً مواد کافی برای حفظ تقریباً دو ساعت وجود ندارد و شاید بهتر بود که با کارگردانی متمرکزتر از اولیور پارکر، کوتاه‌تر می‌شد. این فیلم به خوبی به تصویر کشیده شده، ارزش دیدن دارد اما واقعاً ناامیدکننده است.