فیلم The Wind that Shakes the Barley 2006

داستانی پرتنش درباره استقلال ایرلند از بریتانیا و دلایل نهایی نیاز به آزادی. پس از تماشای «بادی که جو را به لرزه درآورد»، تمایل دارم بگویم که هالیوود باعث خرابی سیلیان مورفی شده است، اما واقعیت این است که این درام نوشته پل لاورتی و کارگردانی کن لوچ واقعاً نقطه عطفی در کارنامه بازیگر ایرلندی ایجاد نمی‌کند؛ بیشتر به مانند یافتن یک آجیل توسط سنجاب...

داستانی پرتنش درباره استقلال ایرلند از بریتانیا و دلایل نهایی نیاز به آزادی. پس از تماشای «بادی که جو را به لرزه درآورد»، تمایل دارم بگویم که هالیوود باعث خرابی سیلیان مورفی شده است، اما واقعیت این است که این درام نوشته پل لاورتی و کارگردانی کن لوچ واقعاً نقطه عطفی در کارنامه بازیگر ایرلندی ایجاد نمی‌کند؛ بیشتر به مانند یافتن یک آجیل توسط سنجاب کور است — که هنوز هم یک آجیل بیشتر از آنچه بسیاری پیدا می‌کنند، است (ضمن اینکه دامنه بازیگری مورفی غیرقابل انکار است و می‌تواند به طور قانع‌کننده‌ای هم بزدلی محض و هم فداکاری خالص را حتی در یک فیلم به نمایش بگذارد، همانطور که در «یک مکان ساکت قسمت دوم» انجام می‌دهد). ارتش جمهوری‌خواه ایرلند (IRA) گروهی است که ویژگی اصلی آن جدایی، به‌ویژه از خود است؛ لوچ به بررسی شکاف اولیه می‌پردازد و منجر به دو نسخه نخست IRA می‌شود و داستان دو برادر را به صورت موازی روایت می‌کند که احساس می‌کنند مجبورند ایدئولوژی را بر خانواده ترجیح دهند زیرا هر یک convinced است که بیشتر از دیگری خون سبز می‌ریزد. گفته می‌شود که تاریخ خود را تکرار می‌کند؛ اول به عنوان یک تراژدی، سپس به عنوان یک کمدی. «بادی که جو را به لرزه درآورد» این الگو را دنبال می‌کند، به‌جز اینکه در پایان، کمدی حتی غم‌انگیزتر از تراژدی می‌شود. نیمه اول فیلم در طول جنگ استقلال ایرلند اتفاق می‌افتد، جنگی چریکی که بین سال‌های ۱۹۱۹ تا ۱۹۲۱ بین IRA و نیروهای اشغالگر بریتانیایی در ایرلند (که شامل اتحادیه‌گران و پروتستان‌ها بود، در تضاد با جمهوری‌خواهان کاتولیک) رخ داد. نیمه دوم در طول جنگ داخلی ایرلند (۱۹۲۲-۱۹۲۳) که بلافاصله پس از معاهده انگلستان و ایرلند که منجر به ایجاد دولت آزاد ایرلند شد، اتفاق می‌افتد. بسیاری از کسانی که در هر دو طرف این درگیری جنگیدند، در طول جنگ استقلال، اعضای IRA بودند. طنز تلخ این است که یک شخصیت انگلیسی تقریباً این را پیش‌بینی می‌کند وقتی می‌گوید: "خدا ایرلند را نجات دهد اگر روزی [جمهوری‌خواهان ایرلندی] کنترل را به دست بگیرند." من این‌طور به نظر می‌رسد که دارم یک کلاس تاریخ را توضیح می‌دهم، اما «بادی که جو را به لرزه درآورد» بسیار فراتر از این است؛ در واقع، درس‌هایی در آن وجود دارد، اما این درس‌ها اخلاقی بی‌زمان و جهانی درباره طبیعت برادرکشی تمام جنگ‌ها هستند. لوچ و لاورتی شخصیت‌های خود، دیمین (مورفی) و تدی او دانوان (پادرایک دلانی) را برادران بیولوژیکی قرار می‌دهند تا تأکید کنند که همه مردان — ایرلندی و ایرلندی، یا حتی، چرا که نه، ایرلندی و انگلیسی — برادر هستند و همان‌طور که دان گفته است، "مرگ هر انسانی، من را کاهش می‌دهد" زیرا "هیچ انسانی جزیره‌ای نیست." حال، صرفاً به این دلیل که شخصیت‌هایشان نمادین هستند به این معنا نیست که مورفی و دلانی فقط در آنجا ایستاده‌اند و تابلوهایی با نوشته "قاین" و "هابل" را در دست دارند؛ به ویژه اولی عملکردی را ارائه می‌دهد که می‌توان در آن رنگ و بوی پیتر اوتول در «لورنس عربستان» را یافت. اگرچه این فیلم به شدت تحریک‌آمیز است، اما واقعاً از سادگی ضد بریتانیایی این درام ناامید شدم. تمام ماجرا حول دو برادر - "تدی" (پادرایک دلانی) و "دیمین" (سیلیان مورفی) و تاکتیک‌های به‌طور فزاینده‌ای ناامیدکننده و خشونت‌آمیز آنها برای بیرون راندن اشغالگران از کشورشان می‌چرخد. دیمین در ابتدا به این فعالیت‌ها تبدیل نمی‌شود. در آستانه سفر به بریتانیا برای تبدیل شدن به پزشک، این وحشیگری سربازان خشن است که او را قانع می‌کند بماند و به شاخه محلی IRA بپیوندد و با آتش مقابله کند. برادر جنگ‌زده‌اش، از سوی دیگر، به تدریج درک می‌کند که وضعیت به بن‌بست رسیده است و وقتی توافقی بین دوبلین و لندن برای "دولت آزاد ایرلند" به‌دست می‌آید، می‌بینیم که این خواهر و برادر دیگر کاملاً در یک طرف نیستند و درگیری درون خودشان را می‌چرخد. این‌طور نیست که بریتانیایی‌ها در اینجا به خوبی رفتار کرده باشند، قطعاً این‌طور نیست — اما فیلم فاقد یک شخصیت کلیدی بریتانیایی است که موضع آنها را ارائه دهد. موقعیت نفرت‌انگیز امپراتوری، مطمئناً، اما خواسته‌های بسیاری از اتحادیه‌گرانی که خواهان وضعیت موجود بودند و هیچ ارتباطی با جمهوری‌خواهی (سوسیالیستی) که دیمین و دیگران پیشنهاد می‌دادند، نمی‌خواستند چه می‌شود؟ باز هم، می‌توان دید که چقدر از گرایش سیاسی خود کن لوچ در اینجا وجود دارد که او هیچ تلاشی برای متعادل کردن یا توضیح موضع از طرف مقابل نمی‌کند و بعد از مدتی احساس کردم که این فیلم به نوعی موعظه‌ای تبدیل شده است که به خوبی بیان می‌کند که یک تروریست برای یک نفر، مبارز آزادی برای دیگری است. کلیسای کاتولیک که زمانی قدرتمند بود، در اینجا تقریباً هیچ نقشی ندارد. فیلم به زیبایی فیلمبرداری شده و نقش‌های پشتیبانی قوی و با شخصیت زیادی وجود دارد، اما نه - می‌توانست بهتر باشد اگر کارگردان بیشتر به ارائه تاریخ عینی و واقعی و نه نسخه خودش از تاریخ علاقه‌مند بود.