فیلم Broken Embraces 2009

در "آغوش‌های شکسته"، پدرو آلمودووار به جای شکستن زمین جدید، خاکی را که مدت‌هاست در آن کار کرده است، پالایش می‌کند. این فیلم پس از آثار بزرگی مانند "با او صحبت کن" و "بازگشت"، نه یک انقلاب، بلکه اوجی شیک از دغدغه‌های این کارگردان اسپانیایی است که از دریچه‌ای به‌طور خاص هیتکاکی به تصویر کشیده شده است. داستان فیلم به‌صورت یک ارگامی پیچیده از روایت‌ها unfolds...

در "آغوش‌های شکسته"، پدرو آلمودووار به جای شکستن زمین جدید، خاکی را که مدت‌هاست در آن کار کرده است، پالایش می‌کند. این فیلم پس از آثار بزرگی مانند "با او صحبت کن" و "بازگشت"، نه یک انقلاب، بلکه اوجی شیک از دغدغه‌های این کارگردان اسپانیایی است که از دریچه‌ای به‌طور خاص هیتکاکی به تصویر کشیده شده است. داستان فیلم به‌صورت یک ارگامی پیچیده از روایت‌ها unfolds می‌شود، به‌گونه‌ای که زمان به عقب برمی‌گردد تا داستان عاشقانه غم‌انگیزی بین فیلمساز ماتیو بلانکو و الهه‌اش لِنا را فاش کند. در اینجا، آلمودووار به علاقه هیتکاک به تماشاگران، عشق‌های ناکام و مرز باریک بین خلق و تخریب ادای احترام می‌کند. عناصر نوآر فیلم – حسادت، انتقام، و هویت‌های پنهان – به‌وضوح به استاد تعلیق اشاره دارند، اما در عین حال به‌طرز غیرقابل انکاری به سبک خاص آلمودووار اجرا می‌شوند. در مرکز این روایت کلایدوسکوپی، پنه‌لوپه کروز قرار دارد که اجرایی با پیچیدگی شگفت‌انگیز را به نمایش می‌گذارد. او به‌عنوان لِنا، هم به‌عنوان شیء و هم به‌عنوان موضوع، قربانی و عاملی برای سرنوشت خود وجود دارد. کروز به‌طرزی به‌ظاهر غیرممکن، توانایی انتقال شفافیت عاطفی را در حالی که هسته‌ای مرموز را حفظ کرده است، به دست می‌آورد – ما احساس می‌کنیم که لِنا را به‌خوبی می‌شناسیم اما همچنان از ناشناختگی بنیادی‌اش پریشان هستیم. این نشان‌دهنده تکامل کروز به‌عنوان یک بازیگر تحت هدایت آلمودووار است. ابعاد متا-سینمایی "آغوش‌های شکسته" – فیلم درون فیلم، بررسی دیدگاه کارگردان (و از دست دادن آن به‌طور واقعی)، و دینامیک‌های قدرت در فرآیند خلاقانه – اتاقی از آینه‌ها را ایجاد می‌کند که در آن هنر و زندگی به‌طور نامحدود یکدیگر را منعکس می‌کنند. به‌نظر می‌رسد آلمودووار به رابطه خود با سینما اشاره می‌کند و پیشنهاد می‌دهد که خود خلق، شکلی از عشق وسواسی است. از نظر بصری، فیلم مهارت آلمودووار در نمادشناسی رنگ و دقت ترکیب‌بندی را به نمایش می‌گذارد. هر قاب به‌طور عمدی ساخته شده به‌نظر می‌رسد، با پالت زنده و خاص او که هدفی روایتی دارد و نه صرفاً زیبایی‌شناسی. تضاد بین رنگ‌های گرم و حسی داستان عاشقانه و پالت سردتر و سخت‌تر پیامدها داستان عاطفی خود را روایت می‌کند. "آغوش‌های شکسته" ممکن است جهش دراماتیکی در فیلم‌نامه آلمودووار نباشد، اما چیزی به‌همان اندازه ارزشمند را نشان می‌دهد: یک فیلمساز ماهر که با اعتماد به نفس تأثیرات و وسواس‌های خود را به اثری با طنین عاطفی شگفت‌انگیز ترکیب می‌کند. مانند فیلم‌های پایانی هیتکاک، احساس می‌شود که این اثر متعلق به هنرمندی است که کمتر به دنبال شوکه کردن تماشاگرانش است و بیشتر در پی کشف رازهای عمیقی است که همیشه محرک دیدگاه خلاقانه‌اش بوده‌اند.