فیلم Sweet Bean 2015

در برخورد با یک تجربه غیرمنتظره و تأثیرات آن برای همیشه. غذاهای ژاپنی به عنوان سالم‌ترین غذاها در جهان شناخته می‌شوند. بله، این یک موضوع مربوط به غذا و رستوران است و کسانی که عاشق این غذاها هستند باید آن را امتحان کنند. این فیلم مشابه "داینر نیمه شب" بود که چند ماه پیش دیدم و بر روی یک رستوران کوچک تمرکز داشت. چیزی که مرا...

در برخورد با یک تجربه غیرمنتظره و تأثیرات آن برای همیشه. غذاهای ژاپنی به عنوان سالم‌ترین غذاها در جهان شناخته می‌شوند. بله، این یک موضوع مربوط به غذا و رستوران است و کسانی که عاشق این غذاها هستند باید آن را امتحان کنند. این فیلم مشابه "داینر نیمه شب" بود که چند ماه پیش دیدم و بر روی یک رستوران کوچک تمرکز داشت. چیزی که مرا به خود جذب کرد، داستان ساده و رویکرد واقع‌گرایانه آن بود. این فیلم بر اساس رمانی به همین نام با عنوان اصلی ژاپنی "آن" ساخته شده که به معنی "پوره لوبیا" است. این فیلم فقط یک فیلم غذایی نیست، بلکه به خوبی روابط مردم از نسل‌های مختلف را بررسی می‌کند. این ویژگی در فیلم‌های ژاپنی رایج است، اما بسیار متمایز از سایر فیلم‌های مشابه است. در فیلم سه شخصیت وجود داشتند که نماینده گذشته، حال و آینده بودند و همه آن‌ها از یکدیگر درس‌های مهمی می‌آموزند. نمی‌دانم آیا این به‌طور عمدی انجام شده بود یا نه، اما اینگونه آن را دیدم. بیشتر دیدگاه داستان از مرد میانسالی به نام سنتارو است که یک فروشگاه دورایاکی کوچک را اداره می‌کند که به‌طور مرتب توسط دانش‌آموزان مدرسه نزدیک و ساکنان محلی مورد بازدید قرار می‌گیرد. داستان او کمی افسرده‌کننده است. نه فیلم، بلکه آنچه که در زندگی او رخ داده و بعد از آن زندگی‌اش تقریباً بدون تغییر باقی مانده است. هرچند که فلش‌بک‌هایی وجود ندارد، اما اطلاعات به‌طور شفاهی در زمان مناسب افشا می‌شود. یک روز یک زن بسیار پیر به نام توکوه به دنبال کار به فروشگاه می‌آید و به نحوی موفق می‌شود آن را به دست آورد. او بعداً به سنتارو یاد می‌دهد که چگونه پوره لوبیا خود را درست کند. این بخش بسیار مورد علاقه من بود، زیرا اگرچه ممکن است به‌طور کامل نحوه درست کردن پوره لوبیا را نشان ندهد، اما قطعاً شما احساس خواهید کرد که می‌خواهید بلافاصله آن را بچشید وقتی که پوره زیبای آماده‌شده را در سینی می‌بینید. بنابراین تعجب نکنید اگر به یک رستوران ژاپنی مراجعه کنید تا اولین بار طعم دورایاکی را بچشید یا هر زمان که به آنجا رفتید، این فیلم را به یاد آورید و از آن درخواست کنید. "مثل یک قرار ملاقات اول است، این زوج جوان باید با هم دوست شوند." با چنین توسعه‌ای، فیلم به مرحله بعدی داستان می‌پردازد. جایی که فروشگاه شاهد افزایش تعداد مشتریان است و با موفقیت آن، توکوه پیشنهاد می‌دهد که بماند و کمک کند. از طرف دیگر، یک دختر دانش‌آموز به نام واکانا که هنوز در مورد آینده‌اش تصمیم نگرفته، آیا به دبیرستان برود یا در فروشگاه توکوه مشغول به کار شود. در این میان، هر سه در مدت زمان کوتاهی رابطه نزدیکی با یکدیگر برقرار می‌کنند. با وجود اینکه از گروه‌های اجتماعی مختلف هستند، اما ارتباط قوی با فروشگاه دارند. اما یک روز، با پخش شایعات در مورد فروشگاه و پس از وقوع چندین رویداد غیرمنتظره، داستان به نزدیک پایان خود می‌رسد و یک قسمت احساسی را شامل می‌شود. بیشتر فیلم مانند یک شعر به نظر می‌رسید. کارگردان که همچنین فیلمنامه را نوشته، کار فوق‌العاده‌ای انجام داده است. بازی‌های بازیگران بی‌نظیر بود. من آن‌ها را در فیلم‌های مختلف دیده‌ام، حتی اگر در ابتدا آن‌ها را نشناخته باشم. فکر می‌کنم این بازیگران و تصویربرداری فوق‌العاده است که این فیلم را بهتر از داستانش جلوه می‌دهد. مردم دستورهای خود را در کتاب‌ها ثبت کرده و منتشر می‌کنند یا ویدیوهای آموزشی می‌سازند و آنلاین منتشر می‌کنند، اما فکر می‌کنم این نوع فیلم قطعاً تأثیر زیادی بر روی افرادی که به غذا علاقه‌مند نیستند، خواهد گذاشت و آن‌ها را به بررسی نزدیک‌تری ترغیب می‌کند که منجر به ایجاد یک اشتیاق جدی و گرسنگی می‌شود. درست مانند "دختر رامِن"، اما نه به خوبی این یکی. فیلمی که یک غذای ارزشمند را به‌صورت دیجیتالی حفظ کرده و به گوشه‌های دور دنیا می‌رساند. حالا می‌دانید که من آن را دوست داشتم، اما یک چیزی وجود داشت که از آن خوشم نیامد و آن هم بخش سوم فیلم بود. واقعاً آن بخش پایانی کمی طولانی بود. در مقایسه با بخش‌های قبلی، آن ۲۰ دقیقه آخر کاملاً کش‌دار و غیرضروری به نظر می‌رسید. من به سادگی تحت تأثیر صحنه‌های احساسی قرار می‌گیرم، اما برای این فیلم هیچ احساسی نداشتم. به‌جز آن، پایان همه چیز به‌خوبی جمع‌بندی شده بود که من به‌طور بلند از آن تمجید می‌کنم. هرچه درباره خوب و بدهای آن گفتم، موضوعات دیگری نیز در آن وجود دارد که به‌عنوان پیام‌های جانبی آمده و در مرحله نهایی بر همه چیز غلبه می‌کند و به‌عنوان مرکز داستان مطرح می‌شود، مانند رفتار با افراد سالخورده دارای ناتوانی. من بارها در نقدهای قبلی‌ام گفته‌ام که به‌راحتی تحت تأثیر دیدن رنج‌های افراد سالخورده قرار می‌گیرم که در این فیلم نیز مشهود بود. بسیار دلخراش است. به جز چند نقص بسیار جزئی که تأثیرگذار بودند و ممکن است برای دیگران اهمیت نداشته باشد، من این فیلم را به‌ویژه برای طرفداران درام و عاشقان غذا توصیه می‌کنم. ۸/۱۰ این یک فیلم زیبا است که در فرهنگ ژاپنی غرق شده است. کارگردانی محکم و بازیگری عالی دارد. این یک داستان احساسی درباره شرم، افتخار، رستگاری و دوستی است. همه این‌ها حول محور غذا، به‌ویژه دورایاکی، می‌چرخد.