فیلم Courage Under Fire 1996

فیلم به واسطه سبک صمیمی عکاسی‌اش کمی متمایز می‌شود. کارگردانی با دوربین از دیدگاه شخصیت‌ها، ما را به داستان و شخصیت‌ها نزدیک می‌کند که به ندرت شاهد آن هستیم. اما متأسفانه، خود داستان کمی ضعیف است. دنزل واشینگتن مسئول بررسی شایستگی یک خلبان هلی‌کوپتر درگذشته در طول جنگ خلیج فارس برای دریافت مدال افتخار است. او با تصور اینکه این یک تأییدیه روتین خواهد بود،...

فیلم به واسطه سبک صمیمی عکاسی‌اش کمی متمایز می‌شود. کارگردانی با دوربین از دیدگاه شخصیت‌ها، ما را به داستان و شخصیت‌ها نزدیک می‌کند که به ندرت شاهد آن هستیم. اما متأسفانه، خود داستان کمی ضعیف است. دنزل واشینگتن مسئول بررسی شایستگی یک خلبان هلی‌کوپتر درگذشته در طول جنگ خلیج فارس برای دریافت مدال افتخار است. او با تصور اینکه این یک تأییدیه روتین خواهد بود، با اعضای خدمه‌اش مصاحبه می‌کند و ناگهان با تناقضات و ناهماهنگی‌هایی مواجه می‌شود که سایه‌ای بر روی کل روند می‌اندازد. اگر این فقط یک داستان جنگی روتین بود، ممکن بود قابل قبول باشد، اما واقعیت اینکه این داستان بر اساس یک سناریوی واقعی جنگی بنا شده و با یک موسیقی شبه‌نظامی آزاردهنده و ذهنیتی به شدت "سمپر فای" ترکیب شده، باعث می‌شود کل داستان به ورطه‌ای از بی‌معنایی و احساسات گرفتار شود. نه دنزل واشینگتن و نه مگ رایان واقعاً وزن لازم برای به تصویر کشیدن قدرت و جذابیت این فیلم را ندارند. مت دیمون تأثیراتی دارد، اما نتوانستم دقیقاً بفهمم آیا به خاطر خوب بودنش است یا اینکه دیدن او قبل از شهرتش جالب بود - اما به هر حال، این فیلم تقریباً از اکشن خالی است و دیالوگ‌ها به نظر می‌رسد که توسط دفتر استخدام ارتش ایالات متحده نوشته شده‌اند. البته، همه آن‌ها در یونیفورم‌هایشان عالی به نظر می‌رسند!