فیلم Armageddon 1998

این بار وقت «بایهم» است. یک سیارک به اندازه تگزاس به سمت زمین در حال حرکت است و اگر به زمین برخورد کند، عواقب آن می‌تواند پایان بشریت باشد. علیرغم میلیاردها دلاری که در برنامه فضایی سرمایه‌گذاری شده، ناسا هیچ راه‌حلی جز این ندارد که این سیارک را از درون با بمب اتمی نابود کند. در این میان، «هری استامپر» و گروهی از حفاران عمیق و...

این بار وقت «بایهم» است. یک سیارک به اندازه تگزاس به سمت زمین در حال حرکت است و اگر به زمین برخورد کند، عواقب آن می‌تواند پایان بشریت باشد. علیرغم میلیاردها دلاری که در برنامه فضایی سرمایه‌گذاری شده، ناسا هیچ راه‌حلی جز این ندارد که این سیارک را از درون با بمب اتمی نابود کند. در این میان، «هری استامپر» و گروهی از حفاران عمیق و خشن او وارد عمل می‌شوند. آیا ناسا می‌تواند این مردان را به سیارک بفرستد و کار را انجام دهد؟ سرنوشت بشریت به دست یک گروه عجیب‌وغریب است! شاید به خاطر علاقه خاصی که به فیلم‌های فاجعه‌محور دارم، نتوانم نفرت از «آرماگدون» را درک کنم. من در واقع فردی هستم که با شور و شوق از «آتش سوزی برج» و دیگر آثار مشابه دفاع می‌کنم. «آرماگدون» دقیقاً همان چیزی را ارائه می‌دهد که از آن انتظار می‌رود: سرگرمی پرهیجان و غیرواقعی با لحظات خنده‌دار، خطر و شجاعت الزامی. همه این‌ها البته تحت تأثیر علاقه کارگردان مایکل بی به انفجار چیزها با ظرافت خاصی قرار دارد. بله، لحظات احمقانه‌ای وجود دارد و بازیگری آنچنان استثنایی نیست، اما می‌دانید چه؟ این یک فیلم فاجعه است، به خاطر مایکل بی! فقط مغز خود را در در ورودی بگذارید، صدا و رنگ را بلند کنید، از جلوه‌های ویژه لذت ببرید و با آهنگ «من نمی‌خواهم هیچ چیزی را از دست بدهم» از «آروسمیت» همخوانی کنید. «آرماگدون» دقیقاً همان چیزی است که روی جلدش نوشته شده، جدی نگیرید! ۸ از ۱۰ تماشای خوبی است، ممکن است دوباره ببینم و می‌توانم توصیه کنم. این فیلم ایده‌ای عالی و بازیگران فوق‌العاده‌ای دارد که به طور متعادل نه تنها بین «حفاران»، بلکه بین تیم کنترل و فضانوردان نیز تقسیم شده است. در حالی که از این فرصت استفاده کردند تا شخصیت‌ها را برای ساختن دنیای فیلم به خوبی توسعه دهند، داستان در نهایت به دو نکته ساده می‌رسد: «شهاب‌سنگی در حال کشتن زمین است» و «ارتباطی بین یک پسر و دختر وجود دارد، اما پدر دختر خوشش نمی‌آید». به طرز شگفت‌انگیزی، موضوع دوم زمان زیادی را در فیلم به خود اختصاص می‌دهد، اما همه شخصیت‌ها در صحنه‌های خود لحظاتی دارند. «استیو بوشمی» قطعاً برخی از به یادماندنی‌ترین لحظات فیلم را دارد. این اولین فیلمی است که به یاد می‌آورم که چنین جزئیاتی از سفر فضایی را نشان می‌دهد و به تصویر کشیدن منظره جهنمی یک سیارک را امتحان می‌کند. واقعاً احساس می‌شود که ارزش تولید را به خوبی در ساخت فیلم به کار برده‌اند و جزئیات را درست انجام داده‌اند. این یک فیلم از نوع «خندیدم، گریه کردم» است و در حالی که فکر نمی‌کنم هیچ یک از عناصر آن به‌ویژه خوب باشد، قطعاً تجربه‌ای به شدت خوب را ارائه می‌دهد. این فیلم به طور سرگرم‌کننده‌ای آغاز می‌شود، زیرا «استامپر» (بروس ویلیس) متوجه می‌شود که دخترش «گریس» (لیو تایلر) با یکی از کارمندانش «اَی‌جی» (بن افلک) در حال رابطه است و او را در یک مرکز حفاری تعقیب می‌کند و با شات‌گان به او شلیک می‌کند. متاسفانه، این احمقانه‌گی به زودی با احمقانه‌گی بزرگتری جایگزین می‌شود، زیرا متوجه می‌شویم که یک شهاب‌سنگ بزرگ به سمت ما در حال حرکت است و «استامپر» و تیمش ممکن است تنها امید بشریت باشند. با تشویق «ترومن» (بیلی باب تورنتون)، آن‌ها باید به سرعت یاد بگیرند که فضانورد شوند و از طریق یک ایستگاه فضایی روسی به فضا بروند تا یک بمب اتمی چند میلیون تنی بر روی آن بگذارند تا آن را شکسته و بی‌خطر از کنار ما بگذرانند. این احتمالاً بهترین نقش‌آفرینی بروس ویلیس است، پویا و شیطنت‌آمیز و بن افلک هم در اوج توجه‌اش است، اما بقیه این فیلم به خوبی در دنیای شناخته‌شده فیلم‌های فاجعه‌محور جا می‌گیرد. جلوه‌های ویژه خوب هستند، اما دیالوگ‌ها خیلی معمولی‌اند و پایان آن حسی خام و احساسی دارد که باعث می‌شود چشمانم به دور بچرخد. این فیلم خیلی طولانی است. حداقل یک ساعت را صرف مقدمه‌چینی می‌کنیم، شخصیت‌ها را معرفی می‌کنیم و وقتی بالاخره پرواز آغاز می‌شود، من چندان مطمئن نبودم که این شهاب‌سنگ خوش‌آمد نیست. یک شخصیت جالب از فضانورد «آندروپوف» (پیتر استورماره) است که می‌داند چگونه فناوری پیشرفته را تعمیر کند، اما در غیر این صورت، این فیلم تنها یک وسیله نسبتاً رنگی برای ستاره‌ای است که در نهایت لذت‌بخش است، اما واقعاً چیزی برای گفتن ندارد. **آرماگدون ممکن است به اندازه‌ای که فکر می‌کنم خوب نباشد، اما قطعاً به اندازه‌ای که بسیاری می‌گویند بد نیست.** می‌دانم که خیلی افراطی هستم که این فیلم را اینقدر دوست دارم، اما نمی‌توانم از این احساس جلوگیری کنم! می‌دانم که پر از نادرستی‌های علمی است (برای من مشکلی ندارد. من فیلم‌های مایکل بی را برای علم نمی‌بینم). می‌دانم که برخی از بخش‌های کلیشه‌ای و دیالوگ‌های احمقانه دارد، اما همه چیز به خوبی کار می‌کند. کارگردان انتخاب بازیگران برای این فیلم نیاز به یک جایزه دارد زیرا هر شخصیت توسط بازیگر مناسبی به تصویر کشیده شده است. از فضانورد دیوانه استورماره گرفته تا فرمانده کتاب‌خوان فیتچنر، به همراه افلک، دانکن، تایلر، ویلسون، تورنتون و دیگران - این بازیگران عالی هستند! بروس ویلیس انتخاب مناسبی برای یک حفار نفتی خسته و فرسوده است که می‌تواند دنیا را نجات دهد. نتیجه یک گروه از شخصیت‌هایی است که برایشان اهمیت قائل هستید، نگرانشان هستید، برایشان تشویق می‌کنید و تقریباً برایشان سوگواری می‌کنید. کارگردانی انفجاری مایکل بی و عشق او به جلوه‌های ویژه این داستان غیرواقعی را به خوبی هدایت می‌کند. و موسیقی متن! پدر لیو، استیون تایلر و آروسمیث یک موسیقی متن نمادین با آهنگ‌هایی مانند «عشق شیرین»، «با هم بیایید» و «من نمی‌خواهم هیچ چیزی را از دست بدهم» ارائه می‌دهند. بازیگران، موسیقی، جلوه‌ها، camaraderie و قهرمانی حماسی این فیلم را به یکی از محبوب‌ترین‌های من تبدیل کرده است! کارگردانی شده توسط مایکل بی، به نویسندگی مشترک جی.جی. آبرامز و با بازی بروس ویلیس که فقط بروس ویلیس است در حالی که دنیا را از یک سیارک بزرگ نجات می‌دهد با گروهی از افراد نامناسب و مقداری تجهیزات حفاری نفت. من هستم! یک فیلم دیگر درباره پایان دنیا. بیشتر درام و نه اکشن. این یک تیم نامحتمل است که دنیا را نجات می‌دهد. **_اولین بار "2001: یک اودیسه فضایی" بود و سپس..._** ..."آرماگدون." خنده‌دار است، شاید از بیماری بیش از حد بلاک‌باستر مدرن رنج ببرد، اما نمی‌توانستم فکر نکنم که «آرماگدون» ۱۹۹۸، «2001: یک اودیسه فضایی» دهه ۹۰ است. من پیشرفت علمی-تخیلی را به این شکل تصور می‌کنم: ۱۹۶۸: "2001: یک اودیسه فضایی" ۱۹۷۹: "ستارگان: فیلم حرکتی" (که در دنیای «ترک» تنها و به‌طور عمیق روحانی است) ۱۹۸۶: "بیگانه‌ها" ۱۹۹۸: "آرماگدون" برخی ممکن است اعتراضی کنند که من "جنگ ستارگان: قسمت IV - امید جدید" (۱۹۷۷) را حذف کرده‌ام، اما واقعاً به این لیست نمی‌خورد. اشتباه نکنید، برای آنچه که هست خوب است، یک خیال‌پردازی فضایی، اما برای بزرگسالان خیلی کودکانه است تا به عنوان علمی-تخیلی بزرگسالان مرتبط باشد. در هر حال، من «آرماگدون» را وقتی برای اولین بار دیدم، نفرت داشتم و هرگز نخواستم دوباره آن را ببینم. نفرت من ترکیبی از تمام «بلاک‌باستر» بود با ویرایش سریع برای راضی کردن افرادی با ADHD و، باور کنید یا نه، انتقاد شدید راجر ایبرت که قدرت کلمات را نشان می‌دهد. خب، تصمیم گرفتم دوباره به آن فرصتی بدهم. وای، چقدر سرگرم شدم! با وجود اینکه از تکنیک‌های ویرایش سریع بدم می‌آید، داستان بلافاصله من را جذب کرد و تا پایان نگه داشت. بله، برخی از ملودرام‌ها بیش از حد هستند، مانند صحنه ویلیس با دخترش (لیو تایلر) در نزدیکی پایان (چشمانم را می‌چرخانم)، اما فیلمسازان واقعاً عمق‌هایی به داستان اضافه کرده‌اند و این با اکشن و طنز به خوبی ترکیب می‌شود. بهترین حرکت آن‌ها تمرکز بر شخصیت‌ها بود تا ما قبل از ساعت آخر که تنش و اکشن بی‌وقفه شروع می‌شود، با افراد زیادی آشنا شویم. در مورد طنز، برخی از دیالوگ‌های خنده‌دار وجود دارد، مانند یکی در مورد عدم پرداخت مالیات، هرگز. علاوه بر این، بازیگران ستاره‌ای عالی هستند و من به‌خصوص از حضور کیت دیوید و مایکل کلارک دانکن (روحش شاد) قدردانی کردم. این فیلم نسبتاً طولانی است، ۲ ساعت و ۳۱ دقیقه (نسخه DC دو دقیقه اضافی دارد)، اما داستان توجه شما را حفظ می‌کند و تنش، اکشن و جلوه‌های ویژه به‌طور واقعی حس را تحت تأثیر قرار می‌دهند. پس بله، این یک «بلاک‌باستر» بی‌شرمانه و اغراق‌آمیز است، اما آنقدر تلاش می‌کند تا سرگرم کند که نمی‌توانید به آن احترام نگذارید. علاوه بر این، به جز فاجعه‌ها، اکشن و طنز، عمق واقعی در شخصیت‌ها و داستان وجود دارد. به عنوان مثال، شخصیت ویلیس در حین دیدن افلک و تایلر در یک لحظه صمیمانه که افلک به‌طور واقعی او را با بوسه‌ها می‌پوشاند و او به شدت از آن لذت می‌برد، توقف می‌کند، نگاه می‌کند و موضع سرسخت خود را reconsider می‌کند. سپس می‌دانید چرا او در پایان کارهایی را انجام می‌دهد. درجه: B+/A- «آرماگدون» ممکن است درس علمی نباشد، اما واقعاً یک زمان خوب است! بروس ویلیس یک تیم از حفاران نامناسب را رهبری می‌کند که برای نجات زمین از یک سیارک بزرگ فرستاده شده‌اند، و بله، تقریباً هیچ‌کدام از آن به‌طور علمی دقیق نیست، اما واقعاً، چه کسی اهمیت می‌دهد؟ این فیلم پر از اکشن، خنده و مقدار مناسبی از لحظات احساسی است که شما را از ابتدا تا انتها درگیر می‌کند. شخصیت‌ها عالی هستند، هر کدام انرژی خاص خود را دارند، و ترکیب طنز و تنش به خوبی کار می‌کند. کل فیلم شما را در لبه صندلی‌تان نگه می‌دارد و حتی اگر بدانید که واقع‌گرایانه نیست، هنوز هم برای این افراد دعا می‌کنید. در پایان، واقعاً به شما احساساتی می‌زند. به طور کلی، «آرماگدون» یک تماشای فوق‌العاده است. اگر به دنبال یک سفر سرگرم‌کننده و هیجان‌انگیز هستید و مشکلی با کنار گذاشتن منطق دنیای واقعی ندارید، این فیلمی است که عاشقش خواهید شد.