فیلم 127 Hours 2010

فرانکو عملکرد خوبی دارد اما فیلم آنچنان جذاب نیست و بویل تکنیک‌های بصری خود را بارها تکرار می‌کند. "127 ساعت" داستان واقعی آرون رالستون را روایت می‌کند، مردی که در آوریل 2003 به کوه‌پیمایی در یوتا می‌رود. در یک حادثه جدی، او در یک دره به دام می‌افتد و سنگی بازویش را به دیواره دره می‌فشارد؛ او بین یک سنگ و یک جای سخت گیر...

فرانکو عملکرد خوبی دارد اما فیلم آنچنان جذاب نیست و بویل تکنیک‌های بصری خود را بارها تکرار می‌کند. "127 ساعت" داستان واقعی آرون رالستون را روایت می‌کند، مردی که در آوریل 2003 به کوه‌پیمایی در یوتا می‌رود. در یک حادثه جدی، او در یک دره به دام می‌افتد و سنگی بازویش را به دیواره دره می‌فشارد؛ او بین یک سنگ و یک جای سخت گیر کرده است. و اقداماتی که برای نجات خود انجام می‌دهد. از منظر هالیوود، این می‌تواند به یک فیلم اکشن فوق‌العاده با قهرمان جسور، خویشاوندان هیستریک و دیالوگ‌های احساسی تبدیل شود. اما خوشبختانه این فیلم توسط دنی بویل کارگردانی شده است، کسی که به خاطر سبک خام و واقعی‌اش شناخته شده است. به جای درام بلاک‌باستری، او گزینه‌ای بسیار واقع‌گرایانه و مستندگونه را انتخاب کرده است. "127 ساعت" بدون هیچ مقدمه‌ای آغاز می‌شود. ما آرون یا هیچ‌کدام از خویشاوندانش را ملاقات نمی‌کنیم، اما این مقدمه به سرعت اثبات می‌کند که غیرضروری است، زیرا در طول تیتراژ سریع ابتدایی، می‌بینیم که آرون با اشتیاق برای یک سفر کوه‌پیمایی آماده می‌شود و در این حین تماس مادرش را نادیده می‌گیرد... و اینجا ما با یک جوان بیش از حد مطمئن و علاقه‌مند به آدرنالین طرف هستیم و این تمام چیزی است که باید بدانیم. این خودباوری به تدریج منبع تمام مشکلاتش می‌شود، زیرا بعداً مشخص می‌شود که آرون به کسی نگفته بود کجا می‌رود... اوه. این فیلم به طور کلی شبیه یک مستند به نظر می‌رسد، گویی نشنال جئوگرافیک بازسازی پرهزینه‌ای از این واقعه انجام داده است. انتخاب جیمز فرانکو به عنوان بازیگر اصلی تصمیم بسیار خوبی بود. او واقعاً فوق‌العاده است. باید بگویم که او حدود 95 درصد از زمان فیلم به تنهایی در صحنه است. این نیازمند بازیگری با شجاعت و مهارت برای حمل یک فیلم کامل است و باید اعتراف کنم که فرانکو احتمالاً اولین انتخاب من نمی‌بود. اما به طرز خوشایندی، او این کار را به خوبی انجام می‌دهد و به واقع شایسته نامزدی اسکار خود است. او دامنه وسیعی از احساسات را به تصویر می‌کشد که همگی به طرز قانع‌کننده‌ای نمایش داده می‌شوند: وحشت، عدم باور، ناامیدی، توهم، درد و هذیان. اما حتی اعتماد به نفس، آرامش، هیجان و عقل؛ همه آنجا هستند. آرون رالستون به عنوان یک شخصیت، ابتدا به نظر می‌رسد که مردی خودخواه و بی‌خیال است که فقط می‌خواهد از زندگی لذت ببرد و طبیعت را کشف کند، بدون اینکه خانواده‌اش را در جریان بگذارد. اما با پیشروی داستان و درک وضعیت دشواری که در آن قرار دارد، تغییراتی در او مشاهده می‌شود. و اینکه پس از مدتی به شدت با او همدردی می‌کنید و حتی او را تحسین می‌کنید، با وجود حماقت‌هایش، همگی به خاطر جیمز فرانکو است. او واقعاً خود را به عنوان یک بازیگر بسیار خوب معرفی کرده است که می‌تواند مخاطب را تحت تأثیر قرار دهد. در طول ماجراجویی آرون، فلش‌بک‌های مختلفی از دوران کودکی، دوستان، خانواده و عشق‌هایش به نمایش گذاشته می‌شود. شاید این کلیشه‌ای به نظر برسد، اما واقعاً در چنین شرایطی چه چیزی دیگر می‌توان فکر کرد وقتی که پنج روز در یک دره گرفتار شده‌اید؟ برخی‌ها پیشنهاد کرده‌اند که آرون به خاطر نداشتن نوعی روشنگری معنوی در حین محبوس بودن، شخصیتی سطحی به نظر می‌رسد، اما واقعاً فکر نمی‌کنم که کسی حق قضاوت درباره احساسات و افکار آرون در طول این مدت را داشته باشد. همه ما به شیوه شخصی خود با مشکلات روبرو می‌شویم و صحبت با خدا لزوماً برای همه گزینه‌ای نیست. برخی از ما از خانواده، عشق و خاطرات خوب حمایت می‌گیریم. من می‌دانم که این چیزی است که من انجام می‌دهم. حالا برگردیم به مباحث فنی. حس واقع‌گرایی در "127 ساعت" به شدت از فیلم‌برداری ناهموار و توصیف گرافیکی همه چیز ناشی می‌شود. که این نکته‌ای است که با یک هشدار همراه است: این فیلم برای افراد با قلب ضعیف مناسب نیست. چیزی که من را شگفت‌زده کرد این بود که صحنه‌ای که آرون خود را "آزاد" می‌کند، بصری بسیار گرافیکی است. جزئیاتش را نمی‌گویم، اما اگر دل و جرات دیدن آن را ندارید، واقعاً نباید آن را تماشا کنید. تنها چند نکته جزئی مرا در طول این فیلم آزار داد. برخی لحظات، ناگزیر کمی کسل‌کننده بودند. اما حتی این نکته نیز به داستان مرتبط است، بنابراین شاید منطقی باشد. و شخصاً فکر می‌کنم موسیقی همیشه به خوبی انتخاب نشده بود، برخی از آن‌ها به طرز عجیبی مناسب نبود. اما هیچ‌کدام از این‌ها واقعاً مزاحمتی ایجاد نمی‌کند. "127 ساعت" ممکن است به عمق "به سوی وحش" نرسد، اما قطعاً فیلمی بسیار خوب ساخته شده است که شایسته احترام به خاطر Merits خود است. همچنین، عکاسی فیلم واقعاً زیباست و برخی از مناظر دره‌ها واقعاً خیره‌کننده هستند. من فقط به خاطر تصاویر زیبا هم که شده آن را توصیه می‌کنم. به هر حال، اگر به دنبال یک قسمت واقعاً خوب از "من نباید زنده می‌بودم" هستید، این فیلم برای شماست.