فیلم The Neon Demon 2016

**نقدی از اسکرین زیلاتز** لویزا می‌گوید: چه... چیزی... دیدم؟ این فیلم برای کسانی که تازه‌کارند یا معده‌ی ضعیفی دارند مناسب نیست. کارگردان پرحاشیه و سوررئالیست مورد علاقه همه، نیکلاس وندینگ رفن، با اثر زشت، خشن، سادیستی و به طرز وحشتناکی زیبا به نام «شیطان نئونی» بازگشته است. این فیلم با خشونت، بی‌رحمی و تصاویر دلخراش خود، بی‌پرده به سطحی‌نگری هالیوود و صنعت مد انتقاد می‌کند. قدرت فیلم در تصاویر...

**نقدی از اسکرین زیلاتز** لویزا می‌گوید: چه... چیزی... دیدم؟ این فیلم برای کسانی که تازه‌کارند یا معده‌ی ضعیفی دارند مناسب نیست. کارگردان پرحاشیه و سوررئالیست مورد علاقه همه، نیکلاس وندینگ رفن، با اثر زشت، خشن، سادیستی و به طرز وحشتناکی زیبا به نام «شیطان نئونی» بازگشته است. این فیلم با خشونت، بی‌رحمی و تصاویر دلخراش خود، بی‌پرده به سطحی‌نگری هالیوود و صنعت مد انتقاد می‌کند. قدرت فیلم در تصاویر خیره‌کننده‌اش نهفته است. رفن بار دیگر خود را به عنوان یک کارگردان واقعی در قله‌ی زنجیره‌ی بینش معرفی می‌کند. حتی اگر شما یکی از بسیاری باشید که او را خودپسند و متظاهر می‌دانید، نمی‌توان انکار کرد که تعداد کمی در هنر بصری به اندازه‌ی او مهارت دارند. این فیلم شایسته‌ی نمایش در یک موزه‌ی هنر مدرن است. مهم نیست که داستانش چندان قوی نیست: دختر نوجوانی به نام جسی (با بازی ال فanning) برای دنبال کردن رویای مدل شدن به لس آنجلس می‌رود. او به زودی در یک مسافرخانه‌ی مشکوک با صاحب‌خانه‌ای هوسران (با بازی کیانو ریوز) و surrounded by women زیبای وسوسه‌انگیز (روبی، جی‌جی و سارا) زندگی می‌کند، که گروهی از زنان سطحی، حسود و obsessed با زیبایی هستند. ارزیابی بازی‌ها دشوار است زیرا بیشتر آنها صرفاً به صورت ایستاده و نگاه کردن به آینه خلاصه می‌شود، اما فکر می‌کنم که ریوز یکی از بهترین (هرچند کوچک) نقش‌های کارنامه‌اش را ایفا کرده است. این فیلم بحث واقعی را به نمایش می‌گذارد: آیا این یک مانیفست زن‌سالارانه هوشمندانه است یا به طرز تحقیرآمیزی زن‌ستیز؟ من سه روز به این موضوع فکر کردم و به این نتیجه رسیدم که به سمت اول متمایل است. نخست، فیلم فرم زنانه را جشن می‌گیرد؛ زنان در این فیلم به عنوان دکوراسیون زیبا طراحی شده‌اند تا مورد تحسین قرار گیرند (و نه صرفاً به عنوان اشیاء جنسی). بله، زنان یک‌بعدی هستند، اما در عین حال، این امر به عنوان انتقادی سخت نسبت به خودپرستی که در صنعت مد رایج است عمل می‌کند. رفن همچنین با هنرمندی، بدخواهی را که گاهی در روان زنانه به شدت پنهان است، به نمایش می‌گذارد. این فیلم بینش عمیقی هم دارد: زنان یک وجه تاریک دارند و گاهی احساس می‌کنیم که در دنیای "زن-خوردن زن" زندگی می‌کنیم (عبارتی که فیلم به کمی بیش از حد به معنای واقعی آن می‌پردازد). امضای هیپنوتیزم‌کننده‌ی رفن در این فیلم شیک و به طرز ظریف خشن مشهود است. فیلم‌بردار ناتاشا برایر یک اثر توهمی آزاردهنده اضافه می‌کند در حالی که کلیف مارتینز نواختی کوبنده و گوش‌خراش ارائه می‌دهد که جو مرگبار فیلم را منعکس می‌کند. مانند دیگر فیلم‌های کارگردان (“راننده”، “تنها خدا می‌بخشد”)، صحنه‌های زیادی وجود دارد که به نظر می‌رسد فقط با هدف شوک، توهین یا آزار ایجاد شده‌اند. (آیا واقعاً به یک صحنه‌ی طولانی از نکروفیلی همجنس‌گرایانه نیاز داریم؟ می‌توان در این مورد بحث کرد، اما این صحنه به قدری طولانی می‌شود که به نظر نمی‌رسد به داستان یا شخصیت‌ها مرتبط باشد). عمل نهایی افراطی بیشتر شبیه به یک صحنه‌ی بی‌مورد و زشت است تا یک مقاله‌ی تفکری. فکر می‌کنم اینجا خوب است ذکر کنم که این فیلم دارای رده‌بندی بسیار سخت «R» است؛ از اینکه این فیلم NC-17 نیست تعجب می‌کنم. «شیطان نئونی» یک فیلم هنری معمولی نیست؛ به قدری فراتر از سینمای هنری است که در بعد دیگری قرار دارد. مت می‌گوید: یک دختر نوجوان که از سندسکی، اوهایو فرار کرده، از اتوبوس خارج می‌شود و به نورهای درخشان هالیوود قدم می‌گذارد. همه‌ی دوستانش در خانه به او می‌گویند که او مقدر است که ستاره شود و او به آنها ایمان دارد. اما هالیوود شهرت و ثروت را بدون هزینه‌ای نمی‌دهد. اول از همه، بی‌گناهی او را می‌گیرد و سپس هر آنچه که باقی مانده است. این داستان «شیطان نئونی» است، فیلم جدید نیکلاس وندینگ رفن. ال فanning در نقش جسی، فراری زیر سن قانونی بازی می‌کند که به لس آنجلس جذب شده است. او با عکاسی به نام دین (کارل گلاسمان) آشنا می‌شود که او نیز به امید تبدیل شدن به یک هنرمند جذب این شهر شده است، اما تلاش‌های او برای تقلید از هنری که در هالیوود می‌بیند، با تمسخر روبه‌رو می‌شود. دین هنوز روح خود را نفروخته و کسانی که این کار را کرده‌اند، فقط به او بی‌احترامی می‌کنند. جسی، از سوی دیگر، به راحتی معامله می‌کند: پس از اینکه در برابر چشمان سخت‌گیر به نمایش گذاشته می‌شود و به عنوان تکه‌ای از گوشت مورد قضاوت قرار می‌گیرد، او با میل و اراده‌ی خود، فضیلتش را برای جاذبه و توجه خالی معامله می‌کند. بعد از اینکه در روی صحنه دوباره متولد می‌شود، جسی به سرعت می‌آموزد که هنوز کافی نیست: مردم همچنان از او بیشتر می‌خواهند و آنچه که آنها می‌خواهند، او نمی‌تواند بدهد. «شیطان نئونی» برای همه نیست. حتی برای بیشتر مردم هم نیست. حتی اگر «راننده» را دوست داشتید، ممکن است از این فیلم ناامید شوید و صبرتان آزمایش شود. چیزهای زیادی برای قدردانی وجود دارد، اما شما در انجام این کار به چالش کشیده خواهید شد. در این فیلم، وندینگ رفن یک اثر هنری ساخته است که باید ارزیابی، بررسی و تجزیه و تحلیل شود. کسانی که ذهنی مستقیم دارند احتمالاً صبرشان آزمایش خواهد شد: داستان درباره‌ی آنچه که در سطح اتفاق می‌افتد نیست، بلکه درباره‌ی آنچه که در زیر سطح در حال وقوع است می‌باشد. شما باید با دقت تماشا کنید، گوش کنید و مشاهده کنید. یک هشدار اضافی: «شیطان نئونی» به شدت آزاردهنده است و بسیاری از تماشاگران عادی را ناراحت خواهد کرد. به جز خشونت فیزیکی و خونریزی، فیلم به شدت مرزها را جابجا می‌کند. چیزهای وحشتناکی به تصویر کشیده یا تلویحاً بیان می‌شوند. واقعاً نمی‌دانم استودیو و زنجیره‌های سینمایی چرا فکر کردند که این فیلم مناسب است تا در نزدیک به ۸۰۰ سینما در سراسر کشور به نمایش درآید. می‌توان تصور کرد که از آن تعداد کمی از تماشاگرانی که در ۲۰ دقیقه‌ی اول از سالن خارج نشدند، در مواجهه با تلویحاً اشاره به سوءاستفاده از کودکان به سمت خروجی‌ها دویدند. اگر هنوز این نقد را می‌خوانید و منصرف نشده‌اید، توصیه می‌کنم این فیلم را ببینید. این یکی از جالب‌ترین آثار بحث‌برانگیز در حافظه‌ی اخیر است و یکی از آن فیلم‌هایی نیست که به زودی فراموشش کنم. **نقد نهایی:★★★★½ - یک فیلم فوق‌العاده و فراتر از آن.**