فیلم Salem’s Lot 2024

فیلم "سالِم‌ز لوت" با پخش خوب و قابل مشاهده‌ای که دارد، اغلب موفق می‌شود که به طور مستقل عمل کند. با این حال، وقتی به صحنه‌های ترسناک می‌رسد، اوضاع کاملاً متفاوت می‌شود. این صحنه‌ها کیفیت توهمی شبیه به خواب‌های تب‌دار دارند که تجربه‌ای جذاب و به یاد ماندنی از نسخه اصلی را به ارمغان می‌آوردند. این فیلم هر یک از این صحنه‌ها را بازسازی می‌کند،...

فیلم "سالِم‌ز لوت" با پخش خوب و قابل مشاهده‌ای که دارد، اغلب موفق می‌شود که به طور مستقل عمل کند. با این حال، وقتی به صحنه‌های ترسناک می‌رسد، اوضاع کاملاً متفاوت می‌شود. این صحنه‌ها کیفیت توهمی شبیه به خواب‌های تب‌دار دارند که تجربه‌ای جذاب و به یاد ماندنی از نسخه اصلی را به ارمغان می‌آوردند. این فیلم هر یک از این صحنه‌ها را بازسازی می‌کند، اما به مراتب با تأثیر کمتری (که عمدتاً به دلیل عدم حضور موسیقی فوق‌العاده هری ساکمن است که می‌تواند آن‌ها را تقویت کند) و به دنبال آن، صحنه‌های مورد نظر - مانند مارژوری گلیک که از روی میز کالبدشکافی بلند می‌شود تا به مردگان بپیوندد یا مایک رایرسون که از مرگ بازمی‌گردد - در این نسخه جدید فاقد ترس و تنش لازم هستند و این موضوع تنها تأییدی بر این است که نسخه توبی هوپر از "سالِم‌ز لوت" (۱۹۷۹) هنوز بهترین در ترس است. این فیلم کمی بیش از حد طولانی شده و به اندازه‌ای که می‌توانست جالب باشد، جالب نیست، اما آنچه که در آن وجود دارد هنوز هم قابل قبول است. من واقعاً از بازیگران لذت بردم و فکر می‌کنم هر یک از آن‌ها کار خوبی انجام داده‌اند - اگر این چنین نبود، احتمالاً امتیاز کمتری به این فیلم می‌دادم. لوئیس پلمن در رهبری وقایع خوب عمل می‌کند، در حالی که مکینزی لی، آلفری وودارد و بیل کمپ نیز حمایت‌های خوبی هستند. بازیگران کودک نیز عملکرد خوبی دارند و به وضوح جردن پرستون کارتر به عنوان بهترین آن‌ها درخشیده است. همچنین خوشحالم که پیلو آسبک را نیز در این فیلم دیدم. همان‌طور که در ابتدا اشاره شد، این فیلم کمی بیش از حد طولانی شده است. احساس کردم که زمان آن بیشتر از ۱۱۳ دقیقه است و زمان مناسب‌تری می‌توانست تأثیر شگفت‌انگیزی داشته باشد. من دوست داشتم که به جز موارد واضح، هیچ یک از بازیگران اصلی دارای مصونیت داستانی نبودند، اگرچه یکی از بچه‌ها به نظر می‌رسد که کمی بیش از حد قوی است. در کل، من "سالِم‌ز لوت" را به عنوان یک فیلم ترسناک قابل قبول می‌بینم. برای کسانی که به یاد دارند، کالز نوتس خلاصه‌ای قابل دسترس از آثار معروفی مثل دیکنز، شکسپیر یا تولستوی را به دانش‌آموزان ارائه می‌داد. چیزی مشابه می‌توان درباره جدیدترین نسخه سینمایی کتاب استیون کینگ، "سالِم‌ز لوت" گفت. این نسخه کوتاه‌شده‌ای از داستان وامپیری کینگ است. داستان به سرعت و با نگاهی سطحی روایت می‌شود و از عمق اثر خبری نیست. وقایع به سرعت اتفاق می‌افتند و این به قیمت از بین رفتن جو ترس و وحشت آرامی است که بیننده باید در مورد آنچه در شهرستان روستایی "سالِم‌ز لوت" در حال وقوع است، درک کند. واقعاً هسته اصلی آنچه این داستان را ترسناک می‌کند، در صحنه‌های ابتدایی نمایان می‌شود. به طور خلاصه، این نسخه "سالِم‌ز لوت" برای افرادی است که صبر کمتری دارند. به طور صادقانه، نخستین تولید سینمایی "سالِم‌ز لوت" با بازی دیوید سول، به نظر من، بهترین بازتفسیر اثر کینگ تا به امروز باقی مانده است. در نهایت، جدیدترین نسخه سینمایی "سالِم‌ز لوت" نه وحشتناک است و نه داستان را به درستی روایت می‌کند و بیشتر جو ترس و وحشتی که در قلب این داستان کابوس‌وار وجود دارد را تخریب می‌کند. نویسنده مشهور "بن" (لوئیس پلمن) به خانه کودکی‌اش بازمی‌گردد تا در مورد جوانی خود تحقیقات کند و متوجه می‌شود که در "لوت" چیزی ناپسند در حال وقوع است. همه چیز به خانه متروکه "مارستون" مربوط می‌شود که زیرزمین آن اخیراً یک بسته عجیب دریافت کرده و قبل از ناپدید شدن یک پسر محلی، این بسته به وجود آمده است. خوشبختانه برای نویسنده ما، او با "سوزان" (مکینزی لی)، دکتر محلی کمی بدبین "کدی" (آلفری وودارد) و جوان باهوش "مارک" (جردن پرستون کارتر) همراه شده است و وقتی که مشخص می‌شود چه خبر است، آن‌ها باید استراتژی‌ای برای زنده ماندن پیدا کنند! متأسفانه، این فیلم هیچ عنصر اصلی جدیدی ندارد و در جایی بین آثار متوسط هامر و سریال تلویزیونی "پنی دردفل" که ده سال پیش دیدیم، قرار می‌گیرد. بازیگری در آن چندان خوب نیست، اما به هیچ وجه بدتر از دیالوگ‌های توصیفی بیش از حد نیست و به جز کارتر جوان که حداقل تلاشی در این زمینه می‌کند، بقیه داستان خطی پیش‌بینی‌پذیر را دنبال می‌کنند و در نهایت هم چیز جدیدی برای ارائه ندارد. البته، بازآفرینی این چرخ خاص تقریباً غیرممکن است، اما پس چرا این کار را انجام دهیم؟ این فیلم هیچ حس تهدید یا خطر ندارد، هیچ جلوه ویژه خونین یا صحنه‌های هولناک و پرخاشگرانه‌ای وجود ندارد؛ بیشتر شبیه یک سری اسکیچ‌های کمدی بی‌مزه در یک سناریوی عجیب است که فقط روشن کردن چراغ (یا حتی وارد نشدن به آنجا در وهله اول) می‌توانست راه‌حل بهتری باشد. این فیلم بسیار طولانی و کند است و تنها چیزی که واقعاً به ذهنم می‌رسد، بازگرداندن دیوید سول است. این فیلم به عنوان سرگرمی معمولی برای هالووین مناسب است و نیازی به رفتن به سینما برای دیدن آن نیست.