فیلم Ed Wood 1994

یک احترام صمیمانه به این مرد و کارش، پر از عجایب، شوخ‌طبعی، هشت‌پاهای مصنوعی و آنگورا. مدت‌ها بود که منتظر دیدن این فیلم بودم و سرانجام فرصت آن پیش آمد. کارگردانی هوشمندانه توسط تیم برتون، این فیلم بیوگرافی کوتاه به اد وود تقدیم شده است؛ کارگردانی که به عنوان بدترین کارگردان تاریخ هالیوود شناخته می‌شود (اگرچه این عنوان توسط دیگر کارگردانان معاصر مورد چالش قرار گرفته...

یک احترام صمیمانه به این مرد و کارش، پر از عجایب، شوخ‌طبعی، هشت‌پاهای مصنوعی و آنگورا. مدت‌ها بود که منتظر دیدن این فیلم بودم و سرانجام فرصت آن پیش آمد. کارگردانی هوشمندانه توسط تیم برتون، این فیلم بیوگرافی کوتاه به اد وود تقدیم شده است؛ کارگردانی که به عنوان بدترین کارگردان تاریخ هالیوود شناخته می‌شود (اگرچه این عنوان توسط دیگر کارگردانان معاصر مورد چالش قرار گرفته است). من قبلاً با آثار اد وود آشنا بودم و یکی دو تا از فیلم‌هایش را دیده‌ام و می‌توانم تضمین کنم که شهرتش کاملاً توجیه‌پذیر است: فیلم‌ها واقعاً آماتورانه و پر از اشتباه و مشکلات هستند به‌طوری‌که حتی تماشاگران عادی نیز ناتوانی و ساده‌لوحی کارگردان را متوجه می‌شوند. به این نکته بیشتر نمی‌پردازم و فقط اضافه می‌کنم که این فیلم به فیلم‌برداری "گلن یا گلندا"، "عروس هیولا" و "طرح ۹ از فضای خارجی" می‌پردازد. مانند سایر فیلم‌های برتون، مقداری از عجیب‌وغریب بودن در آن وجود دارد که به‌خوبی به اد وود ادای احترام می‌کند. به‌طور ضمنی، می‌توان نوعی همدلی یا تحسین برای کارگردانی حس کرد که هرگز به شهرت (حداقل به شکل مثبت) نرسید و موفقیت همیشه از او دور بود. او مردی با یک دیدگاه و رویا است، اما بدون هیچ‌گونه توانایی برای تحقق آن و با این حال، هرگز تسلیم نشد. جانی دپ انتخاب هوشمندانه‌ای برای نقش اصلی بود. این بازیگر به نقش‌های غیرمعمول علاقه دارد و اد وود را به‌طرز بسیار وفادارانه‌ای به تصویر کشید و بر روی خوش‌بینی غیرقابل اصلاح و کاملاً کورش تأکید کرد، همچنین عادت او به لباس پوشیدن مانند زنان و مشکلاتی که این موضوع برایش در جدی گرفته شدن به وجود می‌آورد. در شخصیت، نوعی فتیسم عجیب درباره پارچه‌های آنگورا وجود دارد که نمی‌دانم آیا واقعی بود یا نه، اما به‌خوبی جا افتاده بود. همچنین از مارتین لاندو بسیار خوشم آمد؛ او یک بازیگر باتجربه و محترم است که به‌خوبی در نقش بلا لوگوسی، بازیگر افسانه‌ای ترسناک که در پایان عمرش توسط صنعت فراموش شد و به اعتیاد به مرفین و افسردگی دچار شد، جا افتاد. لیسا ماری هم در نقش مایلا نورمی، بازیگر فنلاندی مشهور به خاطر شخصیت وامپایرا، بسیار خوب عمل کرد. سارا جسیکا پارکر هم به‌خوبی در نقش دوست‌دختر اد وود ظاهر شد. جفری جونز هم به‌خوبی در نقش کریسول، یک روان‌پریش جعلی مشهور به خاطر حضورهای تلویزیونی‌اش، ایفای نقش کرد. بیل موری کم‌ظاهر شد، اما هر بار که از او خواسته شد، عملکرد قابل قبولی داشت. این فیلم با کیفیت بسیار خوبی به صورت سیاه و سفید فیلم‌برداری شده است و فکر می‌کنم این موضوع با روحیه فیلم و نحوه طراحی آن بهتر هم‌خوانی دارد. وضوح زیبایی در آن وجود دارد و فیلم‌برداری بسیار حرفه‌ای و غنی از لحاظ سبک است. فیلم به‌خوبی با چالش‌هایی که اد وود در فیلم‌برداری و تبلیغ آثارش با آن‌ها مواجه بود، بازی می‌کند و تمام آماتوریسمی که در این روند به کار برد، این موضوع هم خنده‌دار و هم در عین حال احساسی است. دکورها و لباس‌ها عالی و متقاعدکننده هستند و بازسازی فیلم‌ها به‌خوبی انجام شده و به نسخه‌های اصلی ادای احترام می‌کند. موسیقی متن، که توسط هاوارد شور نوشته شده، بقیه کار را انجام می‌دهد و به فیلم لحن عجیب و خوشمزه‌ای می‌بخشد. در نهایت، یک کلمه درباره آغاز و پایان فیلم، که به شکلی فوق‌العاده با تولیدات ترسناک ارزان‌قیمت آن زمان هم‌خوانی دارد.