فیلم Blonde 2022

این فیلم واقعاً ناامیدکننده است. تصویری کند، بی‌روح و نامنسجم - تقریباً اپیزودیک - از زندگی مارلین مونرو به ما ارائه می‌دهد. ابتدا نمی‌توانستم تصمیم بگیرم آیا آنا د آرماس واقعاً لیدی گاگا است یا اسکارلت جوهانسون (که هرکدام می‌توانستند بهتر از او بازی کنند) زیرا او اجرایی شدیداً اما به‌طرز شگفت‌انگیزی بی‌علاقه را ارائه می‌دهد. ما از فصلی به فصل دیگر در زندگی او...

این فیلم واقعاً ناامیدکننده است. تصویری کند، بی‌روح و نامنسجم - تقریباً اپیزودیک - از زندگی مارلین مونرو به ما ارائه می‌دهد. ابتدا نمی‌توانستم تصمیم بگیرم آیا آنا د آرماس واقعاً لیدی گاگا است یا اسکارلت جوهانسون (که هرکدام می‌توانستند بهتر از او بازی کنند) زیرا او اجرایی شدیداً اما به‌طرز شگفت‌انگیزی بی‌علاقه را ارائه می‌دهد. ما از فصلی به فصل دیگر در زندگی او پیش می‌رویم، در حالی که دیالوگ‌های ضعیف و غیرالهام‌بخش و موسیقی مزاحم، روند داستان را به طرز فزاینده‌ای بی‌عمق و خسته‌کننده می‌کند. عکاسی تلاش می‌کند - حس نزدیکی را به ما منتقل می‌کند، اما کل داستان به‌گونه‌ای پرزرق و برق و غیرطبیعی ارائه شده که تشخیص اینکه آیا او یک زن "واقعی" بوده یا نه، دشوار است. ازدواج‌های او به‌طرزی سطحی و مختصر بررسی می‌شود و رابطه‌اش با جی‌اف‌کی به چیزی یک‌طرفه و کثیف تقلیل یافته که هیچ چیزی از چگونگی شکل‌گیری این رابطه را نشان نمی‌دهد. این فیلم هیچ روحی ندارد. به جز جذابیت ظاهری‌اش - که حتی آن هم چندان منحصر به فرد نیست - ما واقعاً با هیچ‌یک از جزئیات شخصیت او آشنا نمی‌شویم و اغلب در مورد اینکه چگونه به یک سوپرستاره تبدیل شد و چگونه به سمت اعتیاد و الکل سقوط کرد، در سردرگمی باقی می‌مانیم. این فیلم به شدت به دانش و علاقه بیننده به این شخصیت flawed وابسته است. ادریو برودی و بابی کاناوال شانس زیادی برای افزودن چیزی به نقش همسرانش ندارند و رابطه‌ای که بین او و چارلی چاپلین جونیور (زاویر ساموئل) و شریک جنسی مبهمش ادوارد جی. رابینسون جونیور (اسکوت مک‌نایری) وجود دارد، به نوعی از زندگی پرزرق و برق و فاسد در هالیوود اشاره دارد، اما شخصیت‌های آنها نیز عمدتاً ناپخته باقی مانده‌اند و ما دوباره باید از تخیل خود استفاده کنیم. این فیلم بسیار طولانی است و در سینما، می‌توانستم ببینم که مردم بارها به سقف نگاه می‌کنند. قابل مشاهده است، اما یک فرصت واقعی از دست رفته برای ارائه چیزی جذاب و دلنشین درباره این زن نمادین. در میانه سال 2022، فیلمی که بیشتر از آن انتظار داشتم '**بلوند**' بود، اما... واقعاً ناامید شدم. این فیلم هیچ نقطه اتکایی ندارد، فقط یک ترکیب خیالی از زندگی supposed **مارلین مونرو** است که در آن زمینه‌ای ارائه نمی‌شود و به راحتی می‌توان در صحنه‌ها و تعداد زیاد شخصیت‌ها گم شد (که اگر داستان را نمی‌دانستید، واقعاً نمی‌دانستید آنها چه کسانی هستند) در یک فیلم تقریبا سه ساعته. کارگردانی خوب است، اگرچه نسبتاً تجربی است و گاهی عناصر به‌طرزی نامنظم ترکیب می‌شوند. به‌علاوه، تغییر مداوم بین رنگ و سیاه و سفید که به نظر نمی‌رسد نمایانگر چیزی مشخص باشد، قابل ذکر است. **اجرای آنا د آرماس** فوق‌العاده است و به‌طور قطع بهترین بخش فیلم است، با وجود اینکه شخصیتش ضعیف است. واقعاً ناامید شدم، در این روزگار، طراحی یک فیلم درباره **مارلین مونرو** می‌توانست پیام بسیار قوی‌تری داشته باشد. داستان زنی که در دهه 50 توسط صنعت جنسی‌سازی شد. اما در عوض، فیلم تنها به شعله‌ور کردن آتش با نمایش عریانی در هر زمان و گاهی بدون هیچ دلیلی می‌پردازد. بر اساس داستانی که تا حدی خیالی است و با نگاهی که به نظر من به خوبی متمرکز نیست، 'بلوند' را به یک ناامیدی بزرگ تبدیل کرده است. این فیلم هیچ جنبه دیگری از مارلین را جز زندگی miserable او نشان نمی‌دهد. در حین تماشای این فیلم، اگر سعی کنید واقعیت‌ها را بررسی کنید، متوجه می‌شوید که بسیاری از بخش‌های آن خیالی است. و وقتی به تماشای فیلم ادامه می‌دهید، از خود می‌پرسید که چه چیزی را می‌بینید. این فیلم نه نماینده خوبی از واقعیت است و نه یک اثر خوب از نوع داستان‌گویی... 'بلوند' فیلم عجیبی است. چیزی در آن نیست که بخواهم از بام فریاد بزنم، اما زمان طولانی آن که حدود 2 ساعت و 47 دقیقه است، به سرعت گذشت - هرگز حوصله‌ام سر نرفت؛ معمولاً وقتی فیلمی خسته‌کننده است، چک می‌کنم که چقدر از آن باقی مانده، اما در اینجا اصلاً این کار را نکردم - نشانه‌ای واضح که از تماشای آن لذت بردم. به‌طور کامل نمی‌دانم چرا، البته. فکر می‌کنم تماشای آن از ابتدا تا انتها واقعاً جالب است، بازیگری بسیار خوب است و فیلم به‌خوبی ساخته شده است. در ابتدا در مورد انتخاب آنا د آرماس به عنوان مارلین مونرو مطمئن نبودم، اما به سرعت آن افکار را کنار گذاشتم زیرا او اجرای فوق‌العاده‌ای ارائه می‌دهد. انتقادات را می‌فهمم (اما چند بیوگرافی واقعاً به واقعیت پایبند هستند؟) اما من عمدتاً فیلم‌ها را به عنوان فیلم قضاوت می‌کنم و برای من این فیلم بسیار قابل تماشا است. نمی‌گویم که چیز خاصی است، اما برای یک فیلم نزدیک به 3 ساعته که به سرعت می‌گذرد، به وضوح آنچه را که نیاز داشتم به من داد. تعجبی ندارد که مارلین مونرو بر اثر مصرف بیش از حد قرص‌های خواب‌آور دچار مشکل شد، من قبل از پایان این فیلم به شدت ناامید شدم!! این فیلم آنقدر افسرده‌کننده است که تماشای آن سخت است. من مجبور شدم از روی قسمت‌های مختلف بپرم و به شدت به دنبال چیزی حتی کمی دلگرم‌کننده بگردم. و موفق نشدم.