فیلم The Boys in the Band 2020

در ابتدا، باید بگویم که هیچ اطلاعاتی درباره این فیلم یا نمایشنامه‌ای که از آن اقتباس شده نداشتم. همچنین، مانند همیشه، تریلر یا کلیپی از آن را تماشا نکردم. به‌طور کلی و صرفاً بر اساس بازیگران و خلاصه داستان، انتظار یک فیلم سرگرم‌کننده و سبک را داشتم که در آن داستان مهمی درباره گرایش جنسی و همجنس‌گرایی به‌طور حتم توسعه یابد. در حالی که در...

در ابتدا، باید بگویم که هیچ اطلاعاتی درباره این فیلم یا نمایشنامه‌ای که از آن اقتباس شده نداشتم. همچنین، مانند همیشه، تریلر یا کلیپی از آن را تماشا نکردم. به‌طور کلی و صرفاً بر اساس بازیگران و خلاصه داستان، انتظار یک فیلم سرگرم‌کننده و سبک را داشتم که در آن داستان مهمی درباره گرایش جنسی و همجنس‌گرایی به‌طور حتم توسعه یابد. در حالی که در مورد بخش آخر چندان اشتباه نکردم، "پسران در گروه" به‌هیچ‌وجه یکی از آن فیلم‌های سبک و تفریحی برای بعدازظهرهای یکشنبه نیست که مردم به‌طور معمول برای سرگرمی مهمانان خود تماشا کنند. این فیلم دو بخش متمایز دارد. بخش اول شامل یکی از جذاب‌ترین معرفی‌ها به شخصیت‌ها و داستان کلی است که تا کنون در سال جاری دیده‌ام. از همان ابتدا، فیلمنامه مارت کروولی و نِد مارتل پر از گفتگوهای جالب است و هر بازیگر با بازی واقع‌گرایانه و خودجوش خود توانسته است متن خود را به‌خوبی ارتقا دهد. هر شخصیت دارای شخصیتی واضح است و روابط آنها به‌طرز هوشمندانه‌ای شکل می‌گیرد. این فیلم قطعاً یکی از بهترین فیلم‌های سال به‌لحاظ توسعه شخصیت‌هاست، زیرا هر شخصیت فراتر از تنها یک یا دو خط معرفی بررسی می‌شود. از نظر فنی، دکور یک‌محل همیشه برایم جذاب است و در زمینه فیلم به‌خوبی عمل می‌کند، زیرا هرگز تمرکز را از شخصیت‌ها و داستان‌های شخصی آنها منحرف نمی‌کند. با این حال، بخش دوم فیلم به‌طرز شگفت‌آوری تغییر جهت می‌دهد. لحن سبک و تفریحی فیلم به‌طور ناگهانی پس از ورود آلن (برایان هاتچیسون) به مهمانی تغییر می‌کند. فضایی ناآرام و ناخوشایند آپارتمان را پر می‌کند و این احساس هرگز از بین نمی‌رود، حتی پس از پایان همه‌چیز. این داستان احساسی سنگین و حتی خسته‌کننده است که هر شخصیت را به حداکثر حد خود می‌رساند. رازها فاش می‌شوند، حقایق پنهان (آنهایی که همه افراد برای جلوگیری از آسیب به دوستانشان در دل نگه می‌دارند) بیرون می‌آید و الکل نقش مهمی در این ماجرا ایفا می‌کند. با این حال، این موضوع واقعاً یکی از مضامین مرکزی فیلم نیست، هرچند که پیام روشنی در این زمینه وجود دارد. همجنس‌گرایی (اینکه چگونه توسط جامعه مورد توجه قرار گرفته و می‌گیرد) بدون شک موضوع اصلی داستان است، اما من "گرایش جنسی" را به‌عنوان تم نهایی "پسران در گروه" می‌دانم. در واقع، یک تحلیل کلی‌تر نشان می‌دهد که پیام اصلی به پیروی از دستورالعمل‌های "خودت را بپذیر" و "از آنچه که دوست داری نترس یا شرمنده نباش" مربوط می‌شود. از این رو، این فیلم به‌طرز بیشتری قابل دسترس می‌شود، زیرا هرگز احساس نمی‌شود که خود را بسته است و افرادی خارج از گروه هدف را excluded کند. هر کسی می‌تواند (و باید) از مؤلفه‌های تماتیک فیلم لذت ببرد، زیرا بحث‌هایی که شخصیت‌ها با یکدیگر دارند برای جامعه امروز بسیار معنادار است. هرج‌ومرجی که آپارتمان را تسخیر کرده، به‌طرز شگفت‌انگیزی واقعی و طبیعی به نظر می‌رسد و مقایسه‌ای با آنچه روزانه در سراسر جهان رخ می‌دهد، ایجاد می‌کند. نحوه برخورد نویسندگان با همجنس‌گرایی و گرایش جنسی عمیق و به‌خوبی توسعه‌یافته است و به مراحل مختلفی که هزاران نفر از آن عبور می‌کنند، می‌پردازد: اعتماد به نفس، شرم، عدم قطعیت، پذیرش و خیلی چیزهای دیگر. صادقانه بگویم، اگر کسی در حین تماشای این فیلم احساس ناراحتی کند، به‌نظر می‌رسد که مشکلی در آن شخص وجود دارد. بله، این فیلم به پیش‌داوری‌ها، تبعیض جنسی و بسیاری دیگر از جنبه‌های مرتبط با این موضوع می‌پردازد. اما در نهایت، این فیلم به‌طور انحصاری درباره همجنس‌گرایی نیست، بلکه درباره پذیرش خود افراد به‌عنوان آنچه هستند، بدون ترس یا شرم است. بازیگران و شخصیت‌هایی که به تصویر می‌کشند، چیزی است که "پسران در گروه" را به چنین فیلم فوق‌العاده‌ای تبدیل می‌کند. نمی‌توانم درباره همه جزئیات بگویم، وگرنه این نقد هیچ‌گاه به پایان نخواهد رسید، اما باید چند نفر را ذکر کنم. زکری کوئینتو (هارولد) به‌خوبی نقش دوست و دشمن جیم پارسونز (مایکل) را ایفا می‌کند و تفسیر عجیب، فلسفی و مرموز او به‌عنوان پسر تولد، در چندین صحنه توجه‌ها را جلب می‌کند. برایان هاتچیسون در نقش آلن، "جوجه‌تیغی زشت" کل موقعیت، فوق‌العاده است و گرایش جنسی‌اش در طول فیلم زیر سوال می‌رود. هاتچیسون به‌خوبی توانسته است تا بیننده نتواند به‌راحتی او را درک کند. همه بازیگران دیگر هم فوق‌العاده هستند، اما به‌طور خاص به ربین دِ خسوس (اموری) و مت بومر (دونالد) اشاره می‌کنم که همیشه عالی ظاهر می‌شوند. با این حال، جیم پارسونز عملکردی فراتر از سطح معمول ارائه می‌دهد. اگر او جوایزی دریافت نکند، واقعاً نمی‌دانم یک بازیگر باید چه کار دیگری انجام دهد تا به این موفقیت برسد. درست مانند ساختار داستان، مایکل نیز دو شخصیت متمایز دارد که بسته به سطح الکل در خونش متفاوت است. وقتی او هوشیار است، پارسونز آن جنبه عجیبش را با بیان‌های چهره خنده‌دارش نشان می‌دهد. وقتی مست می‌شود، به‌طرز کلامی خشونت‌آمیز، به دوستانش حمله می‌کند و میزبان بدی می‌شود. او کاتالیزور داستان است و موتور کل فیلم. بدون او، هیچ‌چیز پیش نمی‌رود. پارسونز این مسئولیت را به دوش می‌کشد و عملکردی به‌یادماندنی ارائه می‌دهد که یکی از بهترین‌های سال ۲۰۲۰ است. همان‌طور که قبلاً ذکر شد، فیلمنامه کروولی و مارتل به‌طرز فوق‌العاده‌ای نوشته شده و دیالوگ‌های بسیار سرگرم‌کننده‌ای دارد. به‌یاد ندارم که هرگز اقتباسی از یک نمایشنامه را دیده باشم که مرا به‌قدری متقاعد کند که بخواهم نسخه اصلی را هم ببینم. با این حال، به‌دلیل این‌که "پسران در گروه" یک اقتباس از نمایش به سینماست، مشکل زیر را دارم. لحظاتی که قرار است تماشاگران زنده دست بزنند یا یک عبارت معروف را تکرار کنند، خیلی واضح هستند و در این مواقع مرا از فیلم خارج می‌کند، زیرا احساس می‌کنم چیزی کم است یا یک شخصیت مجبور است "جایگزین" عمومی شود که وجود ندارد. مشکل دیگری که دارم به بازی مایکل در نیمه دوم فیلم مربوط می‌شود. این بازی تقریباً یک ساعت آخر فیلم را در بر می‌گیرد و هرچند که به‌طرز جالب و احساسی آغاز می‌شود، به‌تدریج یکنواخت و خیلی پیش‌بینی‌پذیر می‌شود. این تبدیل به یک چرخه خسته‌کننده می‌شود که در آن هر چیزی که قرار است اتفاق بیفتد، بدون شگفتی‌های عمده رخ می‌دهد. برخی فلش‌بک‌های غیرضروری نیز زمان فیلم را کش می‌آورد و علاوه‌بر این، تنها لحظاتی هستند که بیننده از آپارتمان تنش‌زا خارج می‌شود، که واقعاً این موضوع را نمی‌پسندیدم. در نهایت، دو خط داستانی به‌جای مانده برای تفسیر، به پایان فیلم اضافه می‌شود و نمی‌توانم بیشتر از این تصمیمات روایی را دوست داشته باشم. هیچ پاسخ درستی وجود ندارد، فقط تفسیرهای خود ماست. در کل، "پسران در گروه" یکی از بهترین اقتباس‌های نمایش به فیلم است که در مدت زمان طولانی دیده‌ام. واقعاً مرا متقاعد کرد که اگر بتوانم نسخه اصلی را ببینم، این کار را انجام دهم، که نشان‌دهنده تأثیر عمیق این فیلم بر من است. بله، این فیلم بر همجنس‌گرایی و گرایش جنسی تمرکز دارد. اما هرگز احساس نمی‌شود که مختص بینندگان LGBTQ+ باشد، برعکس. این فیلم پیام عمومی درباره پذیرش و ارزش خود را منتقل می‌کند، چیزی که همه می‌توانند با آن ارتباط برقرار کنند. مارت کروولی و نِد مارتل فیلمنامه‌ای ارائه می‌دهند که به‌طرز شگفت‌انگیزی به تم‌هایش به‌طور واقعی، معنادار و طبیعی پرداخته و آنالوژی واضحی با جامعه امروز و همچنین دهه ۶۰ ایجاد می‌کند. هر گفتگو جذاب و جالب است. شخصیت‌ها موضوعات اساسی را بحث می‌کنند که هر کسی باید به آن گوش دهد و از آن بیاموزد. از نظر توسعه شخصیت، فیلم جو مانتلو شخصیت‌هایش را بیشتر از هر فیلم دیگری در سال ۲۰۲۰ بررسی کرده است. هر بازیگر نقش خود را به‌خوبی ایفا می‌کند، اما جیم پارسونز شایسته جوایزی برای نمایش احساسی و قدرتمندش است. گاهی اوقات، تنظیم لحظاتی که در آن تماشاگران زنده باید تعامل داشته باشند، به‌خوبی عمل نمی‌کند. بازی نیمه دوم فیلم تکراری و پیش‌بینی‌پذیر می‌شود و زمان فیلم را کمی بیش از حد طولانی می‌کند (همچنین به‌دلیل فلش‌بک‌های غیرضروری). دو خط داستانی مبهم که فیلم را به پایان می‌رساند، گل روی کیک یک فیلم واقعاً خوب است که قطعاً به همه توصیه می‌کنم از آن لذت ببرند. مطمئناً چیزی از آن خواهید گرفت. امتیاز: B+