فیلم Paul, Apostle of Christ 2018

آیا می‌توان گفت که وقتی نمونه‌ای که ارائه می‌دهید غیرواقعی است، شما الگو هستید؟ «پولس، پیامبر مسیح» داستان موفقیت اولیه مسیحیت در تبدیل موریسیوس گالاس (با بازی اولیویه مارتینز)، فرمانده لژیون سوم روم و رئیس زندان مامرتین را روایت می‌کند. در واقع، من حتی مطمئن نیستم که موریسیوس به‌طور رسمی مسیحی شده باشد؛ او قطعاً نظر بهتری نسبت به مسیحیان پیدا کرد بعد از اینکه سنت...

آیا می‌توان گفت که وقتی نمونه‌ای که ارائه می‌دهید غیرواقعی است، شما الگو هستید؟ «پولس، پیامبر مسیح» داستان موفقیت اولیه مسیحیت در تبدیل موریسیوس گالاس (با بازی اولیویه مارتینز)، فرمانده لژیون سوم روم و رئیس زندان مامرتین را روایت می‌کند. در واقع، من حتی مطمئن نیستم که موریسیوس به‌طور رسمی مسیحی شده باشد؛ او قطعاً نظر بهتری نسبت به مسیحیان پیدا کرد بعد از اینکه سنت لوقا دخترش را از بیماری نامشخصی درمان کرد. به نظرم سازندگان فیلم شایستگی دارند که این موضوع را به عنوان یک معجزه معرفی نکرده‌اند (لوقا جان دختر بچه را با دانش پزشکی‌اش نجات می‌دهد)، اما در هر صورت فرقی نمی‌کند زیرا هیچ بچه بیمار، هیچ موریسیوس گالاس، هیچ لژیون سومی و هیچ چیزی وجود ندارد. این نوعی آزادی هنری است که فراتر از این واقعیت می‌رود که همه در روم نرون به زبان انگلیسی روان صحبت می‌کنند (با لهجه فرانسوی، در مورد مارتینز). تغییر عقیده موریسیوس (اگر واقعاً تغییر کند) به اندازه تغییر عقیده کنستانتین اهمیت ندارد، نه به این دلیل که یکی امپراتور و دیگری یک رئیس متوسط است؛ مشکل این است که تغییر دل موریسیوس به نظر نمی‌رسد که به عنوان نشانه‌ای از رشد شخصی باشد، بلکه به سادگی به دلیل نیاز فیلمنامه‌ای است. اگر قرار است شما فقط داستان‌سازی کنید، چرا فقط به یک تغییر عقیده بسنده کنید؟ چرا کل لژیون سوم را مسیحی نکنید و بگویید که همه آنها عیسی مسیح را به عنوان پروردگار و نجات‌دهنده خود پذیرفته‌اند؟ لوقا تنها کمی کمتر از موریسیوس خیالی است و به همان اندازه مشکل‌ساز است. «لوقا»، که به او نسبت نویسندگی انجیل لوقا و اعمال رسولان داده شده، در سه نامه از نامه‌های پولس ذکر شده است. فیلم لوقا (با بازی جیم کاویزل) را نشان می‌دهد که به دیدار پولس (با بازی جیمز فولکنر) در «تاریکی» نسبتاً روشن سلولش می‌رود، جایی که آنها اعمال را به روی کاغذ می‌آورند. چرا؟ به گفته پولس، "[لوقا] معتقد است مردم باید از حقایق زندگی من باخبر باشند." این یک بیانیه به‌طرز ناخواسته‌ای طنزآمیز است، با توجه به اینکه الف) اگرچه انجیل لوقا و اعمال رسولان به یک نویسنده نسبت داده شده‌اند، هویت واقعی این نویسنده ناشناخته باقی مانده و ب) تناقضات زیادی بین اعمال و نامه‌های حقیقی پولس وجود دارد؛ بنابراین، در صورتیکه لوقا واقعاً این کتاب‌ها را نوشته باشد، می‌توان گفت که او و پولس به اندازه‌ای که این فیلم به ما می‌گوید هم‌فکر نبوده‌اند (این طنز به‌طور کامل برای سازندگان فیلم ناشناخته است، کسانی که معتقدند "زندگی پولس به‌خوبی توسط لوقا مستند شده است"). این یک فیلم بیش از حد موعظه‌ای است که به سمت مخاطبان متدین‌تر هدف‌گذاری شده است. به عنوان یک تاریخ‌نگار، تماشای فیلمی که بر اساس حقایق تاریخی ساخته شده سخت است. ما هرگز نمی‌توانیم لباس آکادمی خود را درآورده و از آن لذت ببریم، و اشتباهات و نادرستی‌ها را می‌بینیم در حالی که دیگران چیزی خاص نمی‌بینند. و این خسته‌کننده است. وقتی فیلم موضوعی کتاب مقدسی دارد، اوضاع بدتر می‌شود. و آنچه ما اینجا داریم یکی از ضعیف‌ترین فیلم‌های کتاب مقدسی است که مدت‌هاست دیده‌ام. این فیلم بر اساس مطالب محکم استخراج شده از نامه‌های پولس و کتاب اعمال رسولان، سعی دارد کمی از زندگی پولس به عنوان یک موعظه‌کننده و رهبر مسیحی را نشان دهد، و بر رویدادهایی که به آتش‌سوزی رم در سال ۶۴ میلادی منجر شد، تمرکز دارد و بقیه را از طریق فلاش‌بک‌های اپیزودیک نشان می‌دهد. فیلم با فرض درست اینکه بیشتر مخاطبانش از این رویدادها آگاه هستند و می‌دانند پولس کیست شروع می‌شود. در واقع، تصور یک مسیحی آگاه که اقدام تعیین‌کننده این رهبر را نشناسد دشوار است: در ابتدا او یک بت‌پرست بود و به یهودیان در آزار و اذیت مسیحیان کمک می‌کرد، کسانی که آنها را فرقه‌ای انشعابی از ایمان خود می‌دانستند. بعداً، او به یکی از شخصیت‌های تعیین‌کننده دوره اولیه مسیحیت تبدیل شد و در رساندن آن به دیگر نژادها و ملت‌ها نقش اساسی داشت و مسیحیان را به‌طور قطعی از یهودیان جدا کرد. سنت می‌گوید که او پس از آتش‌سوزی در رم کشته شد، آتش‌سوزی‌ای که امپراتور نرون آن را به اقدامات افراطی مسیحیان این شهر نسبت داد. این فیلم بد نیست، اما می‌توانست تلاش بیشتری برای به تصویر کشیدن موعظه و اقدام پولس در میان دیگر رهبران انجام دهد: به عنوان مثال، هیچ اشاره‌ای به مشارکت او در اولین شورای اکوومنی نیست. نرون در فیلم دیده نمی‌شود، اما ما سرکوب روم را با رنگ‌های زنده و اغراق‌آمیز می‌بینیم: اگرچه تاریخ‌نگاران رومی توصیف‌های رنگارنگی از کشتارهای مسیحیان ارائه داده‌اند، اما مشخص است که چنین گزارش‌هایی اغراق‌آمیز بوده و باستان‌شناسی هرگز چنین خشونتی را تأیید نکرده است. همچنین برای من دشوار بود که ببینم زندان مامرتین به یک مستعمره مدرن تبدیل شده است، با دیوارهای محکم، نگهبانان و دروازه‌ها. هرکسی که به‌راحتی رم را می‌شناسد و از آنچه از این مکان باقی مانده بازدید کرده است، می‌داند که این یک زندان کوچک بوده که در موقعیت‌های موقتی استفاده می‌شده و رومی‌ها عادت نداشتند زندان‌های بزرگ داشته باشند، بلکه ترجیح می‌دادند مجرمان را به گالری‌ها، معادن و دیگر کارهای اجباری بفرستند؛ این به مراتب عملی‌تر از تغذیه تعداد زیادی از زندانیانی است که تمام روز هیچ کاری نمی‌کنند، رومی‌ها می‌گفتند. فیلم همچنین لوقا را در کنار پولس در رم قرار می‌دهد، که منطقی نیست: ما می‌دانیم که آنها یکدیگر را می‌شناختند و همکاری داشتند، اما به نظر می‌رسد بعید است که لوقا به آرامی در رم بماند و در معرض دید مقامات باشد، پس از دستگیری پترس و پولس. جو کلی فیلم تا حدی موعظه‌ای است و شبیه یک موعظه طولانی عید پاک است که به شدت مخاطبان کمتر متدین یا کسانی که ایمان خود را تمرین می‌کنند را ناامید خواهد کرد. من مشکلی با آن نداشتم، اما رویکرد متفاوتی را ترجیح می‌دادم که احتمالاً مورد پسند مخاطبان عمومی‌تر باشد. نمی‌دانم آیا این فیلم توسط یک کلیسا یا چیزی مشابه تأمین مالی شده است یا خیر، اما ممکن است این طور باشد. جیمز فولکنر در نقش پولس مؤثر است، اولیویه مارتینز در نقشی که باید ناخوشایند باشد، هر آنچه در توان دارد انجام می‌دهد و جیم کاویزل در این تلاش، که دومین تجربه‌اش در موضوعات کتاب مقدسی است، ضعیف و نه چندان جالب ظاهر می‌شود.