فیلم Autumn Sonata 1978

واو. واقعاً شگفت‌انگیز است. اینگمار برگمان واقعاً در این فیلم خود را فراتر از همیشه نشان داده است. فیلم‌های او همیشه تماشایی و تفکرآمیز هستند زیرا معمولاً در یک سطح معنوی موازی قرار دارند. اما این فیلم دو ویژگی جدید دارد: اول اینکه او به‌طور کامل درباره خانواده‌های Dysfunctional (اختلال‌دار) به‌صورت مستقیم صحبت می‌کند. و دوم اینکه فلسفه شگفت‌انگیزی در این فیلم بافته شده است...

واو. واقعاً شگفت‌انگیز است. اینگمار برگمان واقعاً در این فیلم خود را فراتر از همیشه نشان داده است. فیلم‌های او همیشه تماشایی و تفکرآمیز هستند زیرا معمولاً در یک سطح معنوی موازی قرار دارند. اما این فیلم دو ویژگی جدید دارد: اول اینکه او به‌طور کامل درباره خانواده‌های Dysfunctional (اختلال‌دار) به‌صورت مستقیم صحبت می‌کند. و دوم اینکه فلسفه شگفت‌انگیزی در این فیلم بافته شده است که شما را وادار می‌کند دکمه توقف را فشار دهید و یادداشت بردارید. به نظر من، این ممکن است بهترین اثر اینگمار باشد. شدت احساسی که اینگمار برگمان در کنار هم قرار دادن اجراهای فوق‌العاده از لیو اولمان ("اوا") که سعی در آشتی با مادرش "شارلوت" (اینگرید برگمان) دارد، به نمایش می‌گذارد، تماشایی است. رابطه آنها سال‌هاست که تحت فشار بوده، زیرا مادر پیانیست کنسرتی مجبور به انجام قربانی‌ها و انتخاب‌هایی بوده که بر خانواده‌اش تأثیر گذاشته است. زمانی که او به‌طور غیرمنتظره‌ای به دیدن دخترش می‌آید، آنها در کنار یک پیانو نشسته و این تجربه دروازه‌ای به تاریخچه‌ای از سرزنش، تهمت و کینه را باز می‌کند - هرچند که با مقداری محبت نیز همراه است - و ما به یک گشت و گذار نسبتاً بی‌لذت از زندگی مشترکشان برده می‌شویم. به این ترکیب احساسی پرتنش، "شارلوت" متوجه می‌شود که دختر دیگرش "هلنا" (با اجرای فوق‌العاده اصیل لنا نیمن) که از یک بیماری روانی نسبتاً شدید رنج می‌برد، نیز تحت مراقبت خواهرش است و مشکلات بیشتری بروز می‌کند. این داستان اساساً یک نمایش دو نفره بین مادر و دختر است که احساسات مختلفی را شامل می‌شود و هرچند در بعضی مواقع نمی‌توان احساس کرد که سناریوها کمی غیرضروری غم‌انگیز هستند، اما نزدیکی عکاسی و عمق دیالوگ‌ها ارزیابی جذابی از جاه‌طلبی انسانی، اولویت‌ها و عشق را به نمایش می‌گذارد. آیا لذت‌بخش است؟ خوب، فکر نمی‌کنم بتوانم این را بگویم - اما جذاب، بله - قطعاً.