فیلم The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring 2001

بر هیچ‌کس پوشیده نیست که «یاران حلقه» اثر پیتر جکسون باید به‌عنوان اولین بخش از بهترین حماسه فانتزی در تاریخ سینما در نظر گرفته شود. این ادعا شایسته بررسی است به دلایل مختلف. «یاران حلقه» در واقع تنها یک آغاز است و حتی بعد از سه ساعت تماشا در سینما، احتمالاً با اشتیاق به‌دنبال دو قسمت بعدی این سه‌گانه خواهید بود. این فیلم به‌وضوح در ژانر...

بر هیچ‌کس پوشیده نیست که «یاران حلقه» اثر پیتر جکسون باید به‌عنوان اولین بخش از بهترین حماسه فانتزی در تاریخ سینما در نظر گرفته شود. این ادعا شایسته بررسی است به دلایل مختلف. «یاران حلقه» در واقع تنها یک آغاز است و حتی بعد از سه ساعت تماشا در سینما، احتمالاً با اشتیاق به‌دنبال دو قسمت بعدی این سه‌گانه خواهید بود. این فیلم به‌وضوح در ژانر فانتزی ریشه‌دار است و باید با دنیای علمی-تخیلی یا فیلم‌های خانوادگی مانند «هری پاتر» اشتباه گرفته نشود. سرزمین تالکین با موجودات خیالی مانند اورک‌ها و الف‌ها مشخص شده است. افرادی که از دیالوگ‌هایی همچون «به پل خازاد-دوم!» خوششان نمی‌آید، بهتر است در دنیای راحتی شایر بمانند (که به نفعشان است). با در نظر گرفتن این نکات، باید گفت: فانتزی به این زیبایی پیدا نمی‌شود. لحظات هیجان‌انگیزی وجود دارد، به‌ویژه صحنه‌های خیره‌کننده دوربین کامپیوتری در ایسن‌گارد که به کارخانه‌ای برای شر تبدیل می‌شود؛ جایی که جکسون به زیبایی به حماسه‌ای نزدیک می‌شود که شاعران رمانتیک آن را درک می‌کنند: الهام‌بخش حیرت. با وجود انتقادات طرفداران جدی تالکین و شکایاتشان — «چرا تام بامبادیل نیست؟» — فیلمنامه جکسون (که به‌همراه فران والش و فیلیپا بوینس نوشته شده) هم جسورتر و هم عاقلانه‌تر از کار استیون کلاوز است که به‌طرز غافلگیرکننده‌ای به «هری پاتر» پرداخته است. به‌ویژه نجات داستان عاشقانه آروین و آراگورن از حاشیه‌ها و ارتقای سارومان به یک شرور تمام‌عیار، تأثیری اصلاحی بر مواد اولیه گاه مبهم و کم‌زنان تالکین دارد. با این حال، مشکلاتی نیز وجود دارد. زمان سه‌ساعته فیلم از نظر رویدادها پرشور و از نظر ساختار قابل تشخیص کم است. پس از گشت و گذارهای مکرر در زیستگاه‌های الف‌ها، ریوندل (خانه آبی الرون) و لوتلوریان (خانه جنگل گالادریل)، ممکن است تماشاگران تازه‌وارد از خود بپرسند چرا این بچه‌های دیوانه الف نمی‌توانند با هم زندگی کنند و ما را از این ساختار دراماتیک پیچیده نجات دهند. نکته مهم‌تر این است که عمل به‌وضوح در فرار ناامیدکننده از معادن موریایی اوج می‌گیرد، جایی که جلوه‌های ویژه به بهترین شکل ممکن — در تاریکی مطلق — نمایش داده می‌شود، اما روایت پایان متفاوت و غم‌انگیزی را می‌طلبد. در واقع، اگر به‌غیر از بازی‌های عاطفی خوب از بین، مورتنسن، آستین و وود نبود، مبارزه نهایی ممکن بود شبیه یک بازی بی‌رحمانه رنگ‌زنی در جنگل بلو بل باشد. اما سپس، نبردهای واقعی هنوز در راه است... نتیجه‌گیری - «یاران حلقه» با ساختار و بازیگران بی‌نقص خود، برتری قابل توجهی بر آثار تجاری دیگر دارد و این یک کار عشق است که هرگز احساس خستگی نمی‌کند. دامنه عاطفی و عمق شخصیت‌ها در نهایت ما را فراتر از محدودیت‌های ژانر می‌برد و شایسته است که به اندازه آقای خاص «پاتر» به نمایش گذاشته شود. 5/5