فیلم Good Bye Lenin! 2003

دنیل بروهِل در این درام کاملاً غیرواقعی اما لذت‌بخش به خوبی ظاهر می‌شود. او و خواهرش «آریانه» (ماریا سیمون) در آلمان شرقی با مادر شهروند پر افتخارشان (کاترین ساس) زندگی می‌کنند که به تازگی مدالی ویژه به خاطر نگرش اجتماعی‌اش دریافت کرده است. اما در سال ۱۹۸۹، رژیم هونکر در حال سقوط است و مردم به خیابان‌ها می‌آیند و یکی از آن‌ها «الکس» است. وقتی...

دنیل بروهِل در این درام کاملاً غیرواقعی اما لذت‌بخش به خوبی ظاهر می‌شود. او و خواهرش «آریانه» (ماریا سیمون) در آلمان شرقی با مادر شهروند پر افتخارشان (کاترین ساس) زندگی می‌کنند که به تازگی مدالی ویژه به خاطر نگرش اجتماعی‌اش دریافت کرده است. اما در سال ۱۹۸۹، رژیم هونکر در حال سقوط است و مردم به خیابان‌ها می‌آیند و یکی از آن‌ها «الکس» است. وقتی او توسط پلیس در خیابان دستگیر می‌شود، خواهرش سعی می‌کند مداخله کند اما در نهایت به کما می‌رود. او به سرعت آزاد می‌شود و برای مدتی او، خواهرش و دوست‌پسرش باید در حالی که او از طریق لوله‌های بیمارستان نفس می‌کشد، زندگی خود را ادامه دهند. چند ماه بعد، او به هوش می‌آید. پزشکان توصیه کرده‌اند که او باید در آرامش و استراحت باشد، بنابراین فرزندانش تصمیم می‌گیرند که شاید اکنون زمان مناسبی برای گفتن این موضوع که دیوار برلین اکنون به تلی از آوار تبدیل شده و «ترابانت»ی که او همیشه آرزویش را داشته، ممکن است حالا یک «فولکس‌واگن» باشد، نیست! آنها چگونه می‌توانند این تحولات مهم را از او پنهان کنند، به‌ویژه زمانی که تمام آنچه در تلویزیون است، همین موضوعات هستند؟ در اینجا او از پرستار او/دوست‌دخترش «لارا» (چولپان خاماتوا) و دوست خلاقش «دنیس» (فلوریان لوکاس که به طور مکرر صحنه را می‌دزدد) کمک می‌گیرد و به زودی او همان غذاهای قدیمی را می‌خورد، خانه به سبک سال‌های ۱۹۸۰ برمی‌گردد و به نوعی آنها موفق می‌شوند که اخبار را طوری تنظیم کنند که فقط شکوه‌های جمهوری دموکراتیک آلمان را گزارش دهند. اما چقدر می‌توانند این وضعیت را ادامه دهند؟ دیر یا زود او خواهان بیرون رفتن یا حتی نگاهی به بیرون از پنجره خواهد شد. اگرچه کل این داستان کمی به نظر غیرمنطقی می‌آید، اما از ما می‌پرسد که تا کجا حاضر هستیم برای محافظت از یک عزیز در برابر استرس و آسیب پیش برویم و با هر چه احمقانه‌تر شدن ماجراها، بروهِل به طرز سرگرم‌کننده‌ای عمل می‌کند. این فیلم همچنین از پرداختن به مشکلات جمعیتی که تا آن زمان به طور کامل به دولت وابسته بودند و حالا باید به شیوه‌ای کاملاً رقابتی به خود متکی باشند، پرهیز نمی‌کند. این موضوع به ویژه زمانی نمایان می‌شود که ارز آنها قرار است با «مارک آلمان» ادغام شود و آنها نمی‌توانند پس‌اندازهای او را پیدا کنند! با ایجاد چنین سناریوهای غیرمعقول، این فیلم به طرز کمدی ابلهی سیاست‌های دگم را به تصویر می‌کشد و تا حدی خانواده را نیز در بر می‌گیرد و فیلمنامه تیزبین برنارد لیشتنبرگ به تقریباً همه دیالوگ‌های طبیعی و قدرتمندی می‌دهد تا ما را بخنداند و به فکر فرو ببرد. در نهایت، اما همه چیز به بروهِل مربوط می‌شود و او به خوبی از پس آن برمی‌آید. این فیلم ارزش چند ساعت وقت گذاشتن را دارد.