فیلم 28 Weeks Later 2007

این فیلم به وضوح از نسخه‌ی اصلی خود ضعیف‌تر است. تنش مداوم آن کاهش یافته و کیفیت بسیاری از جلوه‌های ویژه پایین است. فیلمنامه نیز پیش‌بینی‌پذیر است و برخی از صحنه‌ها و دیالوگ‌ها بیش از حد کلیشه‌ای به نظر می‌رسند. این فیلم دنباله‌ای بسیار خوب برای یک اثر زامبی‌محور است و من به شدت غافلگیر شدم. با وجود اینکه تصور می‌شود در دنیای فیلم‌های زامبی همه...

این فیلم به وضوح از نسخه‌ی اصلی خود ضعیف‌تر است. تنش مداوم آن کاهش یافته و کیفیت بسیاری از جلوه‌های ویژه پایین است. فیلمنامه نیز پیش‌بینی‌پذیر است و برخی از صحنه‌ها و دیالوگ‌ها بیش از حد کلیشه‌ای به نظر می‌رسند. این فیلم دنباله‌ای بسیار خوب برای یک اثر زامبی‌محور است و من به شدت غافلگیر شدم. با وجود اینکه تصور می‌شود در دنیای فیلم‌های زامبی همه چیز تا به حال انجام شده، اما من هنوز هم از بهترین و با فکرترین تفسیرها در این زمینه شگفت‌زده می‌شوم. در این مورد خاص، داینامیک جالب این است که یک شوهر ترسو زندگی خود را به جای کمک به همسرش در شرایط بحرانی انتخاب می‌کند و حتی در نهایت به کشتن فرزندان خود می‌پردازد تا با خشم آنها از تصمیم اشتباهش مواجه نشود. جالب است که وقتی به این موضوع فکر می‌کنید، بشریت به خاطر این که یک نوجوان ۱۲ ساله مجبور شده به گذشته برگردد و عکسی از مادرش بگیرد، محکوم به فنا است، زیرا او می‌ترسید بدون آن عکس، چهره مادرش را فراموش کند. این فیلم کار رضایت‌بخش و شگفت‌انگیزی است که برای طرفداران ترس، ارزش خرید و تماشای دوباره را دارد. من به طور کلی بیشتر به فیلم‌های کلاسیک از دهه‌های ۲۰ تا ۶۰ علاقمند هستم، اما این فیلم معاصر را بسیار دوست داشتم، به ویژه بازی‌های جرمی رنر و ایمن پوتس. اینکه آنها به زودی ستاره‌های بزرگ شدند، برای من تعجب‌آور نیست. شش ماه از انتشار ویروس خشم در بریتانیا می‌گذرد، اما مردم اکنون به منطقه ۱ لندن بازمی‌گردند و ارتش آمریکا نظارت بر پروژه را بر عهده دارد. اما این ویروس می‌تواند در افرادی که علائم ظاهری ندارند نیز وجود داشته باشد. پس از موفقیت بزرگ "28 Days Later" طبیعی بود که دنباله‌ای از آن ساخته شود. با خروج دنی بویل و الکس گارلند برای ساخت "Sunshine"، بازیگران اصلی فیلم اول در اینجا غایب بودند. نگرانی‌های منطقی وجود داشت که این فیلم به یکی از دنباله‌های ضعیف ژانر ترس تبدیل شود. اما خوشبختانه "28 Weeks Later" نه تنها دنباله‌ای عالی است، بلکه به طور جدی فرمول موفق بویل را کپی نمی‌کند. عوامل خون و وحشت به طور قابل توجهی افزایش یافته‌اند و اکشن فیلم نیز بسیار بیشتر است. نویسندگان توانسته‌اند با گسترش داستان قربانیان ویروس خشم، به هوش داستان‌نویسی خود عمق بیشتری ببخشند. همچنین، با تمرکز اصلی فیلم بر روی یک خانواده متلاشی، که به طرز فوق‌العاده‌ای در ده دقیقه ابتدایی فیلم معرفی می‌شود، احساس انسان‌دوستی قوی‌تری در کنار صحنه‌های خشن و خونین جاری است. بازیگران عمدتاً فوق‌العاده هستند، به ویژه رابرت کارلایل و بازیگران جوان برجسته، ایمن پوتس و مگنتوش مگلتون. شخصیت‌های نظامی آمریکایی به نقش‌های کم‌عمق و ضعیف محدود شده‌اند، اما بایرن انرژی و مکارم را به نمایش می‌گذارد و مک‌کورمک در نقش کوچک اما کلیدی‌اش تأثیر ماندگاری دارد. کارگردانی فرناندیلو به خوبی نشان می‌دهد که بویل در صندلی کارگردانی گم نشده و با چشمی تیزبین به ساخت اکشن و آگاهی از ریتم در چنین فیلم ترسناکی، کار می‌کند. در حالی که موسیقی جان مورفی نیز بار دیگر با ضربات شوم خود تأثیرگذار است. اگرچه در برخی جاها منطق به کنار می‌رود و نتیجه‌گیری شخصیت رنر کمی تلخ به نظر می‌رسد، اما این فیلم همچنان یک تجربه هیجان‌انگیز و گاه ترسناک و دل‌تنگ‌کننده است و حتی دارای ارزش احساسی است. به نظر می‌رسد که با توجه به این شواهد، قسمت سوم این فیلم نیز بسیار خوش‌آمد خواهد بود. داستان در مقایسه با "Days" چندان قوی نیست، اما کیفیت بصری آن به مراتب بهتر است. نمره نهایی: ★★★½ - من واقعاً آن را دوست داشتم و به شدت توصیه می‌کنم وقت خود را برای تماشای آن صرف کنید.