فیلم Looper 2012

این فیلم کمی کند و کشدار بود. صحنه‌های اکشن خوب بودند، اما داستان ضعیف بود. من معمولاً در مورد فیلم‌های سفر در زمان احتیاط می‌کنم زیرا به سختی می‌توان آن‌ها را به درستی اجرا کرد. این فیلم به وضوح نشان‌دهنده این موضوع است. پر از پارادوکس‌ها و نکات آزاردهنده‌ای است که می‌گویند "اگر این اتفاق الآن بیفتد، پس آن نمی‌توانسته در آن زمان بیفتد و...

این فیلم کمی کند و کشدار بود. صحنه‌های اکشن خوب بودند، اما داستان ضعیف بود. من معمولاً در مورد فیلم‌های سفر در زمان احتیاط می‌کنم زیرا به سختی می‌توان آن‌ها را به درستی اجرا کرد. این فیلم به وضوح نشان‌دهنده این موضوع است. پر از پارادوکس‌ها و نکات آزاردهنده‌ای است که می‌گویند "اگر این اتفاق الآن بیفتد، پس آن نمی‌توانسته در آن زمان بیفتد و برعکس". شاید برخی افراد بتوانند خود را مجبور کنند که این مسائل را نادیده بگیرند، اما من در این کار مشکل دارم. کاملاً با جمله‌ای که یکی از شخصیت‌ها می‌گوید موافقم: "این سفر در زمان حقیقتاً مغزت را مثل یک تخم‌مرغ سرخ می‌کند..." به هر حال، اگر بخواهیم از مشکلات سفر در زمان عبور کنیم و از فیلم لذت ببریم، واقعاً فیلم بدی نیست. با توجه به اینکه واقعاً شانس موفقیت در زمینه علمی نداشت و داستانی که تمام منطق را نقض نکند (سفر در زمان، شما می‌دانید) را ندارد، واقعاً تلاشی شجاعانه برای سرگرمی انجام می‌دهد. این فیلم یکی از همان فیلم‌های اکشن تمام‌عیار بروس ویلیس نیست. نه اینکه هیچ اکشنی نداشته باشد، اما زمان زیادی هم برای تلاش در روایت داستان وجود دارد. فیلم واقعاً تاریک و ملانکولیک است. آینده به نظر می‌رسد که کثیف و فرسوده و پر از سازمان‌های جنایی باشد. به‌عنوان اینکه سفر در زمان خود بد نبود، داستان همچنین شامل ۱۰٪ از جمعیت است که قدرت‌های روانی توسعه داده‌اند. بیشتر آن‌ها هیچ فایده‌ای ندارند جز ترفندهای نمایشی ارزان مانند شناور کردن اشیاء کوچک. بیشتر آن‌ها… به جز رئیس جنایتکار آینده ما که البته دارای قدرت‌های فوق‌العاده روانی است. همچنین، البته، بچه باید مانند یک بچه لوس با مشکلات خشم رفتار کند که کمی آزاردهنده بود. پایان، که البته اینجا نمی‌خواهم فاش کنم، چندان شگفت‌انگیز نبود و سوالات زیادی را بی‌پاسخ گذاشت. به‌طور کلی می‌توانم بگویم که این فیلم سرگرم‌کننده بود، اما بسیار دور از قرار گرفتن در لیست ده‌تای برتر من است. plot پر از نقص است. تقریباً مانند یک اینسپشن حتی بدتر. سفر در زمان می‌تواند یک دستگاه داستانی هیجان‌انگیز باشد - اگر نویسندگان وقت صرف کنند و همه چیز را به درستی بررسی کنند. متأسفانه، با لوپر، آن‌ها این کار را نکردند. کارگردان و تهیه‌کنندگان نیز مسیر روشنی برای اینکه این فیلم چه باید باشد، چه ریتم و جو باید داشته باشد، انتخاب نکردند. بنابراین، این فیلم پر از پتانسیل هدر رفته است. ایده‌های خوب، شخصیت‌ها، موقعیت‌ها، عناصر داستان، همه در برخی نقاط وجود داشتند - اما هیچ‌کدام واقعاً توسعه نیافتند. این بسیار ناامیدکننده‌تر از این است که اگر هیچ پتانسیلی نداشت. فرصت‌های هدر رفته... در یک حلقه. شخصیت اصلی یک ضدقهرمان است و نمی‌تواند احساسات بیننده را نسبت به داستان جلب کند - این خوب بود اگر داستان حداقل منسجم بود - اما این‌گونه نیست. منطق سفر در زمان کار نمی‌کند. نادانی تلکینسیس به نظر می‌رسد کاملاً بی‌فایده باشد. داستان عشق‌ها به سختی قابل درک است. و بسیاری از عناصر داستان شروع می‌شوند بدون اینکه به یک پایان معنادار برسند. خیلی بد است - پتانسیل‌هایی در آنجا وجود داشت. بنابراین کل داستان چیزی جز یک فیلم عادی و محکم نیست، با وجود تمام ژانرهایی که (به‌طور غیرضروری) در آن مخلوط شده‌اند. تنها نقطه روشن برای من در این فیلم: ماسک و حالت‌های صورت جوزف گوردون لویت، که موفق می‌شود تصویری جالب از بروس ویلیس جوان ارائه دهد.