فیلم Bullets Over Broadway 1994

با وجود اشتیاق واضحش، "شین" (جان کیوسک) نمی‌تواند تهیه‌کننده (جک واردن) را متقاعد کند که پول لازم را برای اجرای نمایش جدیدش تأمین کند. به‌خصوص که تقاضایی برای آن وجود ندارد، زیرا دو تلاش قبلی او چندان موفق نبوده‌اند. اما فرصتی پیش می‌آید. این فرصت با یک سازش همراه است. او می‌تواند تمام هزینه‌ها را تأمین کند اگر قبول کند "اولیو" (جنیفر تیلی) را در...

با وجود اشتیاق واضحش، "شین" (جان کیوسک) نمی‌تواند تهیه‌کننده (جک واردن) را متقاعد کند که پول لازم را برای اجرای نمایش جدیدش تأمین کند. به‌خصوص که تقاضایی برای آن وجود ندارد، زیرا دو تلاش قبلی او چندان موفق نبوده‌اند. اما فرصتی پیش می‌آید. این فرصت با یک سازش همراه است. او می‌تواند تمام هزینه‌ها را تأمین کند اگر قبول کند "اولیو" (جنیفر تیلی) را در نقش اصلی انتخاب کند. مشکل اینجاست که او حتی نمی‌تواند از یک کیسه کاغذی بیرون بیاید و صدای جیرجیری دارد که باعث نابودی بسیاری از ستاره‌های فیلم‌های صامت شده است! دوست‌پسرش، "نیک" (جو ویتریلی)، رئیس محلی است، بنابراین انتخاب واضح است - او باید او را انتخاب کند یا هیچ پولی نخواهد بود. با وجود ناراحتی شدید "هلن" (دیان ویزت)، او تصمیم می‌گیرد برای هنر خود شرافتش را فدای کند و در ادامه، این گروه از بازیگران، خلافکاران، آماتورها و افراد زود رنج تلاش می‌کنند تا نمایش را روی صحنه ببرند. برای اطمینان از اینکه او خوب است، دوست‌پسرش "چیچ" (چاز پالمینتری) را به عنوان کمی امنیت برای "اولیو" فرستاده است و رویکرد بدون تعارف او نسبت به هیاهوی تولید در ابتدا باعث درگیری‌اش با کارگردان می‌شود، اما به تدریج "شین" متوجه می‌شود که "چیچ" استعداد نوشتن دارد و بنابراین نوعی همکاری شکل می‌گیرد که ممکن است به این پروژه شانسی برای موفقیت بدهد. ویزت در اینجا در بهترین حالت خود است و شخصیتی را به تصویر می‌کشد که ترکیبی از "استرایسند" و "نورما دزموند" است و نماد نسلی از ستاره‌های سینماست که واقعاً به تبلیغات خود ایمان داشتند. کیوسک و پالمینتری نیز خوب بازی می‌کنند و تماشاچیان با اجرای زنده و گاهی آزاردهنده تیلی که نقش همسر بی‌فکر را بر عهده دارد، سرگرم می‌شوند. این فیلم گاهی اوقات بامزه است، به‌خصوص اگر هرگز در تئاتر کار کرده باشید، و در نود دقیقه‌ای که به سرعت پیش می‌رود و به ندرت برای نفس کشیدن متوقف می‌شود، سرگرمی زیادی را ارائه می‌دهد و به صنعت تئاتر طعنه می‌زند. یکی از مفاهیم اصلی و اوریجینال وودی آلن که او را از راحتی‌های معمولش دور می‌کند، به‌خوبی ساخته شده و ارزش تماشا دارد.