فیلم Unbreakable 2000

به زودی متوجه شدم که قلبی شیشه‌ای دارد. بسیاری فراموش می‌کنند که چه استعداد هیجان‌انگیزی M. Night Shyamalan در اوایل حرفه فیلم‌سازی‌اش بود. درست است که «شکست‌ناپذیر» با روایت کند و داستان‌های غیرمنتظره‌اش ممکن است برای همه جذاب نباشد، اما در اینجا هنری در فیلم‌سازی و ایده‌ای ناب وجود دارد که زندگی می‌گیرد و باعث می‌شود که طیف وسیعی از دوستداران فیلم حسرت بخورند که چرا...

به زودی متوجه شدم که قلبی شیشه‌ای دارد. بسیاری فراموش می‌کنند که چه استعداد هیجان‌انگیزی M. Night Shyamalan در اوایل حرفه فیلم‌سازی‌اش بود. درست است که «شکست‌ناپذیر» با روایت کند و داستان‌های غیرمنتظره‌اش ممکن است برای همه جذاب نباشد، اما در اینجا هنری در فیلم‌سازی و ایده‌ای ناب وجود دارد که زندگی می‌گیرد و باعث می‌شود که طیف وسیعی از دوستداران فیلم حسرت بخورند که چرا کارنامه او به سرعت رو به افول رفت و ایده‌هایش به زودی به اندازه بازیگری‌اش احمقانه شد... «شکست‌ناپذیر» به چالش تفکر می‌پردازد و داستانی با قلبی از کامیک‌های بزرگسالانه و همچنین بررسی انسانی بالینی را به تصویر می‌کشد. روایت همیشه مبهم است و بینندگان صبور را به خود جذب می‌کند در حالی که معماهای کیهانی از صفحه نمایش به بیرون می‌ریزند. بسیار لذت‌بخش است که داستانی به این شکل بی‌نظیر و بدون کلیشه پیدا کنیم، جایی که بروس ویلیس به‌طور شگفت‌آوری و ساموئل ال. جکسون به‌طرز جالبی از یکدیگر انرژی می‌گیرند و سرنوشت شخصیت‌هایشان به‌خوبی توسط بازیگران و کارگردان هدایت می‌شود. «شکست‌ناپذیر» فیلمی پیچیده است، اما نه به‌طور غیرضروری، و نقاط قوت آن برای کسانی که چشم و گوش تیزی دارند، بی‌شمار است. این فیلم هوشمندانه‌ترین پیشنهاد سینمایی شایامالان را نمایندگی می‌کند، و حس تاسف‌آوری وجود دارد که او هرگز به این اندازه هوشمند و پرجنب‌وجوش نخواهد بود. 10/10 این اثر بهترین کار شایامالان نیست، اما قطعاً متعلق به زمانی است که او هنوز فیلم‌های "خوب" می‌ساخت. نمره نهایی: ★★★ - شخصاً توصیه می‌کنم که حتماً آن را تماشا کنید. چه فیلمی! این یکی از underrated‌ترین فیلم‌ها است و در زمان انتشارش به‌طور ناعادلانه‌ای با «حس ششم» مقایسه شد. این دو فیلم بسیار متفاوت هستند، اما هر دو دارای پیچش‌های زیادی هستند که شهرتی برای فیلم‌های شایامالان به ارمغان آورد، به‌ویژه «حس ششم». «شکست‌ناپذیر» از همان روش‌شناسی پیروی می‌کند. در طول زمان فیلم، پیچش‌های زیادی دارد که بسیار متنوع هستند: برخی پیچش‌های فنی هستند که مربوط به دیدگاه ما نسبت به یک صحنه خاص است و در حین پیشرفت، دائم خود را فریب‌خورده می‌یابیم (این‌ها معمولاً اکثر مردم یا متوجه آن نمی‌شوند یا اهمیتی نمی‌دهند... برای من، این نشانه‌ای از نوشتار عالی است)؛ دیگر پیچش‌های بارز داستانی هستند که در آن چیزی غیرقابل پیش‌بینی به داستان کلی اتفاق می‌افتد. این فیلم همه اینها و بیشتر را دارد. خود داستان به شدت جذاب است زیرا طرح اصلی حاوی معما و تعلیق زیادی است، اما اینها تنها به لطف شایامالان، هم به عنوان کارگردان و هم نویسنده، کار می‌کنند. روش غیرمتعارف او در روایت داستان و اضطرابی که توانسته به برخی صحنه‌های فوق‌العاده منتقل کند، فیلم را ارتقا می‌دهد و روایت کاملی ارائه می‌دهد. واقعاً شگفت‌انگیز است که این فیلم همچنان منطقی به نظر می‌رسد و پس از 17 سال ارزش تماشای خود را از دست نداده است! واقعاً باور دارم که این فیلم امروزه موفقیت چشم‌گیری خواهد داشت، جایی که ژانر ابرقهرمانی اشباع شده است. هر سال، فیلم‌های بیشتری با پیروی از فرمول‌های استفاده شده در این ژانر تولید می‌شوند که تقریباً هر بلاک‌باستری را به یک موفقیت فوری در باکس آفیس تبدیل می‌کند. «شکست‌ناپذیر» به هیچ وجه به این فرمول نزدیک نیست و به‌طور واقعی فکر می‌کنم که هر طرفدار فیلم‌های کامیک‌بوکی باید این فیلم را تماشا کند تا همه بفهمند که "فیلم ابرقهرمان واقعی" چه معنایی دارد. M. Night Shyamalan داستانی نوشت که همه می‌توانند آن را قدردانی کنند، بدون آن همه مبارزات CGI بزرگ و جلوه‌های بصری چشمگیر. فارغ از اینکه طرفدار کامیک‌بوک هستید یا نه، «شکست‌ناپذیر» نزدیک‌ترین چیزی است که به واقعیت است اگر ابرقهرمانان واقعاً وجود داشتند. در مورد بازیگران، بروس ویلیس احتمالاً بهترین اجرای دراماتیک خود را در این فیلم دارد. او به‌عنوان دیوید عالی است و می‌توانم تمام احساساتی را که می‌خواهد به تصویر بکشد احساس کنم. ساموئل ال. جکسون به‌طرز خارق‌العاده‌ای الیجاه را بازی می‌کند، که دچار بیماری واقعی است که SLJ به‌طرز زیبا و محترمانه‌ای به تصویر کشیده است. بازیگران مکمل نیز شایسته ستایش هستند زیرا هم رابین رایت (آدری دَن) و هم اسپنسر تریت کلارک (جوزف دَن) نقش‌های فوق‌العاده‌ای به عنوان همسر و پسر دیوید ایفا می‌کنند. همه کمک کردند تا شایامالان دیالوگ‌های باکیفیتی را کارگردانی کند که دقیقه‌ها ادامه داشتند. ویرایش و تولید این فیلم واقعاً شگفت‌انگیز است... و در سال 2000 فیلمبرداری شده است! صحنه‌های طولانی و یک‌تکه زیادی وجود دارد که در چند دقیقه، همه چیزهایی را که باید درباره یک شخصیت یا یک مکان یا رویداد خاص بدانید توضیح می‌دهد... حتی یک صحنه کامل اکشن در یک برداشت فیلمبرداری شده است (کار stunt نیز بسیار کارآمد است)! موسیقی متن بسیار مهم است، به‌ویژه در عمل آخر که همه چیز به نتیجه می‌رسد. این موسیقی الهام‌بخش و حتی حماسی است، جرات می‌کنم بگویم. این واقعاً بی‌نقص است! در طول زمان فیلم، به سختی می‌توان آن را متوجه شد به دلیل اینکه چقدر ظریف است. با این حال، وقتی که نیاز به ارائه لایه‌ای جدید از احساسات است، همیشه لحظه را بالا می‌برد. همان‌طور که در بالا بحث شد، این یک فیلم از M. Night Shyamalan است، بنابراین یک پیچش بسیار قوی در انتهای فیلم باید اتفاق بیفتد... و اینطور می‌شود. این به تماشاگران دیدگاه غیرقابل پیش‌بینی درباره کل داستان می‌دهد. من خودم را در معرض خطر قرار می‌دهم و می‌گویم که دقیقاً ضروری نیست، اما حقیقت این است که منطقی است و واقعاً فیلم را به سطح دیگری می‌برد، بنابراین کار بسیار خوبی انجام شده است! در نهایت، فقط آرزو می‌کنم که این فیلم امروزه منتشر می‌شد. این فیلم به شدت متفاوت از آنچه که ما عادت داریم تماشا کنیم و تجربه کنیم، است و جرات می‌کنم بگویم یکی از بهترین فیلم‌ها در این ژانر است. یک بار دیگر، شایامالان به تماشاگران نشان می‌دهد که چرا یکی از محبوب‌ترین کارگردانان/نویسندگان می‌شود و ثابت می‌کند که داستان‌گویی غیرمتعارف، پیچش‌های غیرقابل پیش‌بینی و کارگردانی عالی، مهارت‌هایی هستند که باید بیشتر مورد تحسین قرار گیرند. بروس ویلیس و ساموئل ال. جکسون شیمی فوق‌العاده‌ای دارند، اما اولی بهترین اجرای دراماتیک خود را دارد. ویرایش، تولید، موسیقی متن و حتی ریتم این فیلم کاملاً بی‌نقص هستند، همچنین پیچش پایانی که ما را با دهان باز می‌گذارد. «شکست‌ناپذیر» یکی از underrated‌ترین فیلم‌های ابرقهرمانی است، اما به طرز شگفت‌انگیزی در بالای لیست موردعلاقه‌های من نشسته است.