فیلم Temple Grandin 2010

تمپل گرندین (با بازی کلر دنیس) تازه از دبیرستان فارغ‌التحصیل شده و به مزرعه عمه‌اش آن (با بازی کاترین اوهارا، که به خوبی در نقش‌های دراماتیک جا افتاده است) در آریزونا فرستاده می‌شود. واکنش اولیه او به آب و هوا و رفتارهای غیر عادی‌اش نشان می‌دهد که او مبتلا به سندرم آسپرگر و یا اوتیسم است. آسپرگر نوع ملایم‌تری از اوتیسم است که فرد دارای...

تمپل گرندین (با بازی کلر دنیس) تازه از دبیرستان فارغ‌التحصیل شده و به مزرعه عمه‌اش آن (با بازی کاترین اوهارا، که به خوبی در نقش‌های دراماتیک جا افتاده است) در آریزونا فرستاده می‌شود. واکنش اولیه او به آب و هوا و رفتارهای غیر عادی‌اش نشان می‌دهد که او مبتلا به سندرم آسپرگر و یا اوتیسم است. آسپرگر نوع ملایم‌تری از اوتیسم است که فرد دارای مهارت‌های ارتباطی بهتری مانند گفتار است، اما هنوز نمی‌تواند با دیدگاه ما از رفتار عادی ارتباط برقرار کند. تمپل به مرور زمان به مزرعه علاقه‌مند می‌شود، با حیوانات کار می‌کند و در نهایت یک دروازه اتوماتیک اختراع می‌کند که با کشیدن یک میله برنجی باز می‌شود. او بسیار باهوش و دارای توجه به جزئیات است، اما باید به دانشگاه برود. مادر تمپل، اوستاسیا (با بازی جولیا اورموند، که به خوبی در نقش‌های شخصیت‌محور جا افتاده است) تمام عمرش با نوسانات تمپل دست و پنجه نرم کرده و می‌داند چگونه او را آرام کند. متأسفانه، زندگی دانشگاهی برای تمپل دشوار است، او دستگاهی می‌سازد که او را آرام می‌کند اما دیگر دانشجویان را وحشت‌زده می‌کند (این دستگاه نسخه‌ای از محکم‌نگه‌دارنده گاوهاست). تمپل در این محیط دانشگاهی که در روزهای قبل از خدمات ویژه شکل گرفته است، قرار می‌گیرد، اما او موفق می‌شود که از این مرحله عبور کند و مدرک کارشناسی ارشد خود را در پرورش دام در آریزونا بگیرد. با این حال، او با موانعی مواجه می‌شود، به ویژه از سوی دامداران که نمی‌خواهند او در مورد چیزهای بی‌معنی مانند معنی مِوی گاوها تحقیق کند - همچنین او یک زن است و اجازه حضور در آنجا را ندارد. تمپل یک روش جدید برای عبور گاوها از یک حمام دارویی طراحی و پیاده‌سازی می‌کند که برای آنها انسانی‌تر است و سپس به بازنگری در روش کشتار گاوها می‌پردازد. تمپل معتقد است که حیوانات برای خدمت به انسان‌ها روی این زمین قرار داده شده‌اند، اما هیچ دلیلی وجود ندارد که نتوانیم با آنها مهربان باشیم، در حالی که از آنها به عنوان غذا و محصولات دیگر استفاده می‌کنیم، و این کار از نظر اقتصادی نیز منطقی است. تمپل سرسخت است، اما او دنیا را مانند ما نمی‌بیند. او همه‌چیز را به صورت تصویر می‌بیند و شوخی‌ها و نکته‌های طنز را به صورت کلمه به کلمه می‌فهمد. وقتی عبارت "پرورش دام" را می‌شنود، ذهنش تصویری از فردی را که با یک حیوان ازدواج می‌کند، به یاد می‌آورد. مفهوم مرگ نیز برای او، چه برای حیوانات و چه برای انسان‌ها، مفهومی بیگانه است. وقتی یکی از شخصیت‌های اصلی می‌میرد، او تعجب می‌کند که کجا رفته‌اند و نمی‌فهمد چرا در یک مراسم تشییع باید با آنها خداحافظی کند، چون او قبلاً به آنها خداحافظی کرده است. به طرز شگفت‌انگیزی، گرندین به نوشتن برای مجلات فنی دامداری ادامه می‌دهد و سپس به یک فعال اوتیسم تبدیل می‌شود و فیلمنامه بر اساس دو کتاب نوشته شده توسط خودش است. کارگردانی میک جکسون فوق‌العاده است. او با استفاده مناسب از جلوه‌های ویژه، به بیننده نشان می‌دهد که گرندین چگونه قادر است چیزها را در ذهنش تصور کند. این صحنه‌ها تجربه‌ای آموزشی عالی هستند بدون اینکه صفحه را با ترفندهای فنی پر کنند و به ما می‌گویند که اوتیسم‌ها از نظر ذهنی ناتوان نیستند؛ آنها متفاوت هستند، نه کمتر (این جمله‌ای است از مادر تمپل). اگرچه فیلمنامه بیش از حد به عقب و جلو می‌پرد، اما تمرکز خود را بر روی گرندین از دست نمی‌دهد. در حالی که بازیگران مکمل از زمان خود به خوبی استفاده می‌کنند، فیلم یک شخصیت مرکزی دارد که به اندازه‌ای جالب است که بدون هیچ نوع درام اضافه‌ای تماشای آن جذاب است. اوهارا در نقش عمه آن عالی است، که او را به خوبی می‌شناسد. تماس‌های تلفنی دلگرم‌کننده‌اش و صحنه‌هایش با مادر نگران تمپل به خوبی بازی شده‌اند. اورموند در نقش مادر تمپل فوق‌العاده است. من می‌توانستم کاملاً با او ارتباط برقرار کنم و او را در حال تماشای رفتار عجیب فرزندش ببینم و خود را برای وضعیت فرزندش سرزنش کنم. اوستاسیا نه یک زن فریادزننده است و نه به دیگران می‌گوید که تشخیص‌های مختلف خود را کجا بگذارند. او صبر یک قدیس را دارد و تصمیم می‌گیرد که به تمپل با کارت‌های فلش صحبت کند و به آرامی می‌پذیرد که فرزندش قادر به نشان دادن عشق و محبت نیست. دیوید استراتیرن نیز در نقش استاد علم تمپل در مدرسه شبانه‌روزی فوق‌العاده است و درک می‌کند که اگر دروس متناسب با سبک یادگیری او تغییر کند، تمپل بسیار باهوش است. کلر دنیس یک کشف است. او در "رومئو + ژولیت" و سومین فیلم "ترمیناتور" خوب بود، اما ابراز احساسات او در "زندگی به اصطلاح من" که خیلی هم مورد توجه قرار گرفته بود، مرا آزار می‌داد. من مصاحبه‌هایی با تمپل گرندین واقعی دیده‌ام و دنیس نه تنها کار خوبی انجام می‌دهد یا برخی عادت‌های مشاهده شده را به خوبی تقلید می‌کند، بلکه واقعاً به تمپل گرندین تبدیل می‌شود. او از صحنه اول تا انتها این نقش را به خوبی ایفا می‌کند. بیننده به کسی نیاز ندارد که هر یک از ویژگی‌های تمپل را برایش توضیح دهد؛ ترس او از درهای اتوماتیک و واکنش‌های جسمی‌اش در مواقع تهدید به خوبی توسط دنیس به تصویر کشیده شده است. او آنقدر خوب است که فراموش کردم در حال تماشای یک اجرا هستم. این یکی از بهترین اجراهایی است که من تا به حال دیده‌ام و من از زمان دبستان به نوعی مشغول نقد فیلم بوده‌ام. من "تمپل گرندین" را دوست داشتم. می‌توانستم با آن ارتباط برقرار کنم به خاطر شرایط خانوادگی، اما بسیاری دیگر نیز می‌توانند در اینجا الهام بگیرند. نه تنها داستان تمپل به اوتیسم‌ها و خانواده‌هایشان الهام می‌بخشد، بلکه این اثر ممکن است به هنرمندان نوظهور نشان دهد که فیلم چه رسانه قدرتمندی می‌تواند باشد.