فیلم Babylon 2022

بابیلون داستانی است پر از افراط و هوسرانی که دوره‌ای را به تصویر می‌کشد که هیچ‌گاه مشابه آن را ندیده‌ایم و جسورانه متفاوت و جذاب است. در ظاهر، این فیلم داستانی بسیار ساده دارد که سه شخصیت اصلی‌اش را دنبال می‌کند و تلاش‌های آن‌ها برای رسیدن به موفقیت در دنیای همیشه در حال تغییر سینما را به تصویر می‌کشد. اما در عمق، پیامی دیگر وجود...

بابیلون داستانی است پر از افراط و هوسرانی که دوره‌ای را به تصویر می‌کشد که هیچ‌گاه مشابه آن را ندیده‌ایم و جسورانه متفاوت و جذاب است. در ظاهر، این فیلم داستانی بسیار ساده دارد که سه شخصیت اصلی‌اش را دنبال می‌کند و تلاش‌های آن‌ها برای رسیدن به موفقیت در دنیای همیشه در حال تغییر سینما را به تصویر می‌کشد. اما در عمق، پیامی دیگر وجود دارد که برای زندگی همه ما بسیار مرتبط است: پذیرش مرگ و بی‌اهمیتی. به محض این‌که شخصیت‌های ما به رویاهای ستاره شدن در صنعت سینما دست می‌یابند، این رویاها به سرعت توسط وحشی‌گری و رقابت بی‌رحمانه هالیوود از بین می‌روند. این موضوع با شخصیت برد پیت، مردی که در حال حاضر در مسیر نزولی شغف‌اش قرار دارد، مقایسه می‌شود که به شدت در تلاش است تا آنچه را که باقی مانده، حفظ کند. این داستان‌ها بسیار صادقانه و آسیب‌پذیر به تصویر کشیده شده‌اند و به شدت جذاب هستند. عملکرد بازیگران در سطح بالایی قرار داشت و از یک گروه بازیگران برجسته شامل مارگوت رابی و برد پیت، انتظاری بیشتر از این نمی‌رفت. اما شگفتی اصلی گروه، دیگو کلاوا بود. او فوق‌العاده بود و در بسیاری از صحنه‌هایی که در کنار رابی و پیت حضور داشت، توجه را به خود جلب کرد. او واقعاً نقش اصلی این فیلم را بر عهده دارد و به خوبی از عهده‌اش برآمده است. تقریباً از تمام جنبه‌های فیلم لذت بردم، اما در اواخر فیلم، برخی از صحنه‌ها به نظر می‌رسید که از کنترل چازل خارج شده‌اند. این صحنه‌ها خیلی اغراق‌آمیز بودند و در این داستان نسبتاً واقع‌گرا کمی بی‌مکان به نظر می‌رسیدند. تنش در این صحنه‌ها وجود داشت، اما فقط مناسب نبود. این زیرمجموعه می‌توانست به طور قابل توجهی کوتاه‌تر شود و به کاهش زمان اضافی فیلم کمک کند. با این حال، هرگز واقعاً طول این فیلم را احساس نکردم و روند آن به خوبی پیش می‌رفت. به طور کلی، این فیلم تجربه‌ای بسیار لذت‌بخش بود و واقعاً جای تاسف دارد که بازاریابی آن به طور نامناسبی انجام شد، زیرا این فیلم شایسته تماشاست. امتیاز: 88% نظر نهایی: عالی نظر تماشایی: حتماً ببینید این فیلم، داستانی سه‌گانه از هالیوود است. داستانی که با تمام افراط‌ها و هوسرانی‌های ناشی از کوکائین و رفتارهای جنسی آغاز می‌شود، جایی که حتی یک فیل هم برای مهمانی که توسط یک مگاکین تهیه می‌شود، زیاد نیست. در اینجا، ما با سه شخصیت آشنا می‌شویم که رشته روایت بقیه این طوفان سینمایی را فراهم می‌کنند. ابتدا "مانی" (دیگو کلاوا) جوان، naïve و تیزهوش را داریم که موفق می‌شود توجه "جک کاندید" (برد پیت) را جلب کند، در حالی که "نلی لارو" (مارگوت رابی) که جاه‌طلب و بی‌پروا است، در تلاش برای ورود به عرصه بازیگری در حال رقص و هوسرانی است. آنچه که پیش می‌آید، داستانی به‌خوبی ساخته شده و سرگرم‌کننده از صعود و سقوط و مجدداً صعود و سقوط این سه شخصیت است و اینکه چگونه موفقیت آن‌ها به شکست منجر می‌شود. رابی در بهترین فرم خود است و اجرای او در نقش شخصیتی که برای سفرش به شدت آماده نیست، واقعاً قانع‌کننده است. پیت نیز در اینجا به خوبی عمل می‌کند. شخصیت او در اینجا شوک کمتری دارد، اما داستان او به ما درک موثرتری از چگونگی ناپایداری موفقیت می‌دهد: آنجا بود، سپس ناپدید شد - به سرعت. در نهایت، کلاوا که جاه‌طلب اما (در ابتدا) متعادل است و عاشق می‌شود و سعی می‌کند با اجتناب‌ناپذیری مانند کینگ کنوت مبارزه کند! تلاش عجیبی از توبی مگوایر، یک تمساح و یک موش‌خوار وجود دارد؛ و یک مشارکت واقعا جالب - به‌ویژه در پایان - از "الینور سنت جان" خبرنگار شایعه‌پراکن به سبک هدا هاپر، که احتمالاً تنها شخصیت صادق در تمام این داستان است! این فیلم یک پاستیچ و یا ادای احترام به همه چیز سینما در زمانی است که صدا به تدریج ظهور و سپس تسلط پیدا می‌کند و ما به طور مکرر با سبک‌های زندگی تصادفی مواجه می‌شویم که همه در تلاشند تا خود را با تغییرات صنعت و سلیقه‌های مخاطبان وفق دهند. این فیلم از سسیل بی. دمیل تا باز لورمن را در بر می‌گیرد و به تفکرات خودشیفته تئاتری (از سواحل شرقی) و سطحی‌نگری کل صنعت می‌زند - اما هنوز هم حس می‌شود که این‌ها هنوز انسان هستند. تصور اینکه کنت آنگر در نوشتن فیلمنامه مشاوره داده باشد، سخت نیست - این "می‌تواند" همه حقیقت داشته باشد. شاید کمی بیش از حد طولانی باشد و گاهی کسل‌کننده شود - اما قطعاً یک تجربه بزرگ سینمایی است که اجراهای قوی و جذابی را ارائه می‌دهد که به شدت به جلوه‌های ویژه وابسته نیستند - حتی به‌طرز کمدی (و خطرناک) نشان می‌دهند که فیلم‌ها چگونه قبل از CGI ساخته می‌شدند! هیچ دلیلی برای انتظار برای آمدن این فیلم به تلویزیون وجود ندارد - این فیلمی است که باید در سینما تماشا شود. طراحی تولید و لباس عالی بود و عملکرد مارگوت رابی فوق‌العاده بود، در حالی که برد پیت خوب بود اما از او بهتر دیده‌ام. 30 دقیقه ابتدایی فیلم وحشیانه بود اما در کل این فیلم خیلی طولانی بود و چیز خاصی به یادماندنی نبود. **3.0 از 5** فراموش کرده بودم که این فیلم ثابت کرد مارگوت رابی و سامانتا ویوینگ واقعاً افراد متفاوتی هستند... :p