فیلم Mortal Kombat 1995

مورتال کامبت یکی از محبوب‌ترین و جنجالی‌ترین بازی‌های ویدیویی دهه 90 بود و به همین دلیل در سال 1995، شرکت نیو لاین سینما یک فیلم زنده اقتباسی از آن را منتشر کرد. وقتی فیلم تبلیغ می‌شد، برخی افراد نسبت به آن هیجان‌زده بودند و برخی دیگر به دلیل شکست فاحش بازی استریت فایتر نسبت به آن شک داشتند. همچنین، از آنجا که فیلم PG-13 بود،...

مورتال کامبت یکی از محبوب‌ترین و جنجالی‌ترین بازی‌های ویدیویی دهه 90 بود و به همین دلیل در سال 1995، شرکت نیو لاین سینما یک فیلم زنده اقتباسی از آن را منتشر کرد. وقتی فیلم تبلیغ می‌شد، برخی افراد نسبت به آن هیجان‌زده بودند و برخی دیگر به دلیل شکست فاحش بازی استریت فایتر نسبت به آن شک داشتند. همچنین، از آنجا که فیلم PG-13 بود، به این معنی بود که خشونت و خونریزی بازی باید کاهش یابد تا بتواند به طرفداران جوان مورتال کامبت جذب شود. خوشبختانه، تمام انتظارات فراتر رفت و مورتال کامبت، باور کنید یا نه، تبدیل به یک فیلم خوب بر اساس بازی ویدیویی شد. با انتشار این فیلم، به طرز شگفت‌انگیزی، این فیلم موفق به کسب درآمد خوبی در باکس آفیس شد و اولین اقتباس بازی ویدیویی بود که هم از نظر مالی و هم از نظر طرفداران موفق بود، با اینکه نقدهای متفاوتی از منتقدان دریافت کرد (هرچند که جین سکل به این فیلم رأی مثبت داد). تا به امروز، این فیلم به عنوان یکی از بهترین اقتباس‌ها از بازی به فیلم شناخته می‌شود. این فیلم با پایبندی به داستان اولین بازی و اضافه کردن عناصر از مورتال کامبت II موفق عمل کرده است. داستان آن بسیار مشابه فیلم «وارد شدن به اژدها» است (که من آن را بهترین فیلم هنرهای رزمی ساخته شده می‌دانم)، اما با یک twist ماورایی که تازه و جذاب است و به آن کمک می‌کند تا هویت خود را داشته باشد. برخلاف استریت فایتر که تمرکز بر روی گایل به جای ریو و کن (دو قهرمان اصلی آن فرانچایز) بود، این فیلم عمدتاً بر روی قهرمان اصلی بازی مورتال کامبت؛ لیو کانگ متمرکز است. تمام شخصیت‌های بازی اول مورتال کامبت (و چند نفر از MKII) در این فیلم حضور دارند و توسعه و زمان مناسبی برای نمایش به آنها داده شده است. انتخاب بازیگران نیز به خوبی انجام شده است. این یکی از معدود اقتباس‌های یک بازی ویدیویی، کتاب کمیک و برنامه‌های کارتونی است که در آن تمام بازیگران به درستی انتخاب شده‌اند. کریستوفر لمبرت و کاری-هیرویوکی تاگاوا به عنوان رایدن و شانگ تسونگ (به ترتیب) فوق‌العاده هستند و درست به اندازه کافی جذابیت را بدون اغراق به تصویر می‌کشند. لیندن اشبی نیز به عنوان جانی کیج، شخصیت مغرور او را به خوبی به تصویر می‌کشد و برخی از بهترین لحظات کمدی این فیلم را ارائه می‌دهد. اما انتخاب بازیگری که من بیشتر از همه دوست دارم، رابین شُو به عنوان لیو کانگ است. نه تنها لیو شخصیت مورد علاقه من در بازی‌هاست، بلکه شُو به شدت شبیه به شخصیت است و احساسات او را با نشان دادن تکانشگری و احساس گناه نسبت به مرگ برادرش به خوبی به تصویر می‌کشد. واقعاً جای تاسف است که بعد از این فیلم، او فرصت‌های بیشتری برای بازی در نقش‌های اصلی دریافت نکرد، زیرا من معتقدم او بازیگر و هنرمند رزمی قابلی است. در حالی که این فیلم PG-13 است و شامل مقادیر زیادی خون و خونریزی از بازی نیست، با مقدار زیادی از اکشن هنرهای رزمی جبران می‌شود. صحنه‌های نبرد به خوبی انجام شده‌اند و اغلب سبک مبارزات هنگ کنگی را به تصویر می‌کشند که تغییر تازه‌ای نسبت به بیشتر فیلم‌های اکشن آمریکایی قبل از این بود. آنها همچنین چندین حرکت ویژه از بازی را شامل می‌شوند، مانند ضربه دوچرخه‌ای لیو کانگ و نیزه اسکورپیون که از دستش بیرون می‌آید و موفق می‌شوند آنها را به گونه‌ای باورپذیر نشان دهند، نه خجالت‌آور، برخلاف استریت فایتر. کارگردانی این فیلم بر عهده پل و.اس. اندرسون بوده است و اگر این نام آشنا به نظر می‌رسد، به این دلیل است که همین فرد بعداً به خراب کردن Alien vs. Predator و فیلم‌های Resident Evil پرداخته است. با وجود تلاش‌های اخیر او، کارگردانی این فیلم را به خوبی انجام داده است. یکی از نقاط قوت کارگردانی او (علاوه بر نحوه فیلم‌برداری خوب صحنه‌های نبرد) نحوه مدیریت فیلم در سطح فنی و طراحی است. فیلم‌برداری، طراحی صحنه و نورپردازی شیک هستند و با فضای تاریک و اسرارآمیز بازی در ارتباط هستند. جلوه‌های ویژه فیلم نیز نسبتاً خوب هستند، هرچند که به اندازه Terminator 2 یا Jurassic Park نیستند، اما برای فیلمی که در سال 1995 منتشر شده است، به خوبی عمل می‌کنند. اگرچه همه چیز CGI نیست، شخصیت گورو یک عروسک است که هنوز هم به خوبی به نظر می‌رسد و توسط استادان جلوه‌های ویژه الک گیلیس و تام وودروف، جونیور ساخته شده‌اند. به طور کلی، مورتال کامبت هنوز هم فیلمی سرگرم‌کننده برای تماشا است. این فیلم به خوبی از استریت فایتر انتقام می‌گیرد و به نظر من، هنوز یکی از بهترین فیلم‌های مبتنی بر بازی ویدیویی است. شاید این فیلم از نظر کیفیت نامزد اسکار نباشد، اما یکی از فیلم‌های مورد علاقه شخصی من است و به عنوان یک طرفدار بزرگ بازی‌های رزمی، نمی‌توانم به آن افتخار بیشتری کنم. پس از سال‌ها رقابت مرگبار "مورتال کامبت"، "آوت‌ورلد" آماده است تا دهمین پیروزی خود بر "زمین" را به دست آورد و آن را تصاحب کند. این وظیفه بر عهده مدافع "رایدن" (کریستوفر لمبرت) است که سه جنگجو را استخدام کند که شاید بتوانند آرزوهای رقیبش، جادوگر "شانگ تسونگ" (کاری-هیرویوکی تاگاوا) را ناکام بگذارند. سه نفری که او انتخاب می‌کند، انتخاب‌های واضحی نیستند. "لیو کانگ" (رابین شُو) و "سونیا بلید" (بریجت سمپراس) به دنبال انتقام خود هستند، در حالی که "جانی کیج" (لیندن اشبی) بازیگری است که فقط می‌خواهد ثابت کند که بیشتر از بازیگری درونش وجود دارد. آیا آنها می‌توانند قهرمانان "آوت‌ورلد" و شیاطین خودشان را شکست دهند؟ این فیلم تنها 100 دقیقه طول دارد، اما به نحوی به نظر می‌رسد که بسیار طولانی‌تر است. داستان برای شروع خیلی طول می‌کشد، و معرفی شخصیت‌ها ما را با سه نفر آشنا می‌کند که اهداف شخصی دارند، اما آنها چندان جالب یا دارای شخصیت نیستند و دیالوگ‌هایشان نیز همینطور. ماهیت صحنه‌های نبرد تکراری است و کمبود تخیل را نشان می‌دهد و جلوه‌های ویژه نیز به طور قابل توجهی ضعیف به نظر می‌رسند. لمبرت تنها در کوتاه‌ترین زمان به عنوان معلم در لباس سفید ظاهر می‌شود؛ در واقع، ستاره این نمایش احتمالاً تاگاوا است که به زیبایی نقش منفی را ایفا می‌کند. روایت سعی می‌کند عمل، ماجراجویی و عرفان را ترکیب کند، اما نه نویسنده و نه کارگردان هیچ‌کدام از استعداد کافی برای تبدیل این به چیزی غیر از یک فیلم قابل پیش‌بینی و ضعیف در هنرهای رزمی برخوردار نیستند.