فیلم The Passion of Joan of Arc 1928

ماریا فالکونه‌تی در نقش روح زجرکشیده و خیانت‌دیده‌ی خود، در فیلمی که در قرن پانزدهم فرانسه می‌گذرد، فوق‌العاده است. تاریخچه این داستان به خوبی شناخته شده است و کارل تئودور درایر به‌طور نسبتاً وفادار به زمان‌بندی سنتی و شناخته‌شده عمل کرده است که این امر به ما، تماشاگران، اجازه می‌دهد بیشتر بر روی تلاش‌های احساسی و عمیق بازیگران و استعداد خلاقانه‌ای که پشت دوربین هستند،...

ماریا فالکونه‌تی در نقش روح زجرکشیده و خیانت‌دیده‌ی خود، در فیلمی که در قرن پانزدهم فرانسه می‌گذرد، فوق‌العاده است. تاریخچه این داستان به خوبی شناخته شده است و کارل تئودور درایر به‌طور نسبتاً وفادار به زمان‌بندی سنتی و شناخته‌شده عمل کرده است که این امر به ما، تماشاگران، اجازه می‌دهد بیشتر بر روی تلاش‌های احساسی و عمیق بازیگران و استعداد خلاقانه‌ای که پشت دوربین هستند، تمرکز کنیم. ترکیب عکاسی نوآورانه و صمیمی با حالت‌های چهره‌ی زیبا و بیانگر خانم فالکونه‌تی و همچنین خشونت ظریف اما مؤثر از سوی آزاردهندگان او - که به خوبی توسط یوجین سیلوان در نقش اسقف کُشن به تصویر کشیده شده است - این فیلم را به تجربه‌ای مؤثر و ترسناک تبدیل کرده است. موسیقی فیلم - که گاهی فرشته‌گون، گاهی intimidating و همیشه قوی است - جوّی ایجاد می‌کند که واقعاً حس ترس و نگرانی را برای این زن جوان، که در دامی از جاه‌طلبی‌های دنیوی و فریب گرفتار شده، به وجود می‌آورد. آن پیوند احساسی مسری است و حتی به عنوان فردی با ایمان کم، خود را در حال احساس دلسوزی عظیم برای این شخص می‌یابم. تماشای این فیلم در برخی مواقع سخت است، به ویژه که وقایع حتی کمترین شانس را برای این زن از بین می‌برد. همچنین، فیلم نسبتاً کوتاه است و این امر کمک می‌کند تا ریتم آن به خوبی حفظ شود؛ زمان برای سینماتوگرافی طولانی و گسترش‌یافته وجود ندارد که تأثیر را کاهش دهد - این فیلمی است درباره‌ی انسانیت، تراژدی و ترس و ارزش دیدن دارد. چندین نسخه مختلف از این فیلم با صداگذاری‌های متفاوت وجود دارد. خود درایر در دهه 1950 نسخه‌ای ناقص را که وینت‌ها و صداها را تغییر داده بود تا بیشتر با مخاطبان آن زمان هماهنگ شود، به نقد کشید. سال‌ها پیش، این فیلم را از یک نسخه با کیفیت پایین دیدم که به نظرم موسیقی اصلی آن بود و تجربه‌ی خوبی بود. سال‌ها بعد، آن را به فرد دیگری نشان دادم و نسخه‌ی بازسازی‌شده‌ی "آوای نور" را تماشا کردیم. این نسخه به یک شاهکار واقعی ارتقا یافته بود. کیفیت بالاتر ویدئویی واقعاً به ما اجازه می‌دهد تا تصمیم درایر را برای عدم استفاده از آرایش سنگین متداول در دوران فیلم‌های صامت ببینیم. قطعه‌ی گمشده در قالب صداهایی که به‌خوبی با فیلم هماهنگ شده بودند، یافت شد. درایر باید ما را به خاطر تغییر در فیلمش ببخشد.