فیلم Bob Marley: One Love 2024

این فیلم تجربه‌ای دلپذیر بود، هرچند بعد از تماشا احساس می‌کنم چندان مغتنم نبود. به عبارتی، احساس نمی‌کنم که چیز زیادی یاد گرفته‌ام یا واقعاً چیز زیادی دیده‌ام. فیلم فقط سه رویداد قابل توجه دارد و همین. موسیقی افرادی که در فیلم بودند نیز به‌خوبی استفاده نشده بود؛ به نظر می‌رسید که نمی‌خواستند فیلم خیلی به سمت استفاده از موسیقی برود. کینزلی بن-ادیر در نقش باب...

این فیلم تجربه‌ای دلپذیر بود، هرچند بعد از تماشا احساس می‌کنم چندان مغتنم نبود. به عبارتی، احساس نمی‌کنم که چیز زیادی یاد گرفته‌ام یا واقعاً چیز زیادی دیده‌ام. فیلم فقط سه رویداد قابل توجه دارد و همین. موسیقی افرادی که در فیلم بودند نیز به‌خوبی استفاده نشده بود؛ به نظر می‌رسید که نمی‌خواستند فیلم خیلی به سمت استفاده از موسیقی برود. کینزلی بن-ادیر در نقش باب مارلی عملکرد خوبی داشت. من طرفدار پروپا قرص مارلی نیستم و فقط بزرگ‌ترین آثارش را می‌شناسم، اما شباهت بن-ادیر به مارلی برایم جالب نبود و این احساس وقتی به اوج رسید که در پایان فیلم با تصاویری از خود مارلی مواجه شدم. شاید این فقط نظر من باشد. لاشانا لینچ هم عملکرد خوبی داشت و سایر بازیگران هم قابل قبول بودند؛ دیدن جیمز نورتون و مایکل گاندولفینی جالب بود، هرچند من تا زمان تیتراژ متوجه نشدم که گاندولفینی در فیلم بازی کرده است. به‌طور کلی، به نظر می‌رسد که فیلم فقط سطح زندگی مارلی را خراشیده و من انتظار بیشتری از آن داشتم، اما در عین حال، به نظر من فیلمی قابل قبول بود. متأسفانه، این یکی از آن فیلم‌هایی است که تقریباً تمام نکات برجسته‌اش را در تریلرها قرار داده و آنچه باقی می‌ماند، نمایشی خنثی از زندگی این مرد پرشور و دوراندیش است. کینزلی بن-ادیر واقعاً عملکرد کاریزمای خوبی دارد، اما بقیه شخصیت‌ها به‌طور عمده به‌خوبی پرداخته نشده‌اند و به نظر می‌رسد که فقط برای پر کردن فضا حضور دارند. ما اطلاعات کمی درباره زمینه سیاسی و اجتماعی او در آغاز داریم و خیلی سریع به مرکز یک بحران سیاسی وارد می‌شویم و سپس به لندن منتقل می‌شویم، در حالی که خانواده‌اش در دلاور هستند. دوباره، اطلاعات کمی درباره زمینه وجود دارد که به ما کمک کند بفهمیم چه اتفاقی می‌افتاد و چرا او برای هر دو طرف در این درگیری اهمیت داشت، چه زنده و چه مرده. بیست دقیقه آخر به او اجازه می‌دهد که بیشتر استعدادهای موسیقایی‌اش را نشان دهد و کینزلی بن-ادیر این کار را با اشتیاق و جذابیت انجام می‌دهد، اما به نوعی احساس می‌کنم که این فقط یک لایه نازک از راز اوست. جیمز نورتون به نظر می‌رسید که فقط به خاطر علاقه‌اش به موسیقی در اینجا حضور دارد و لاشانا لینچ نیز چندان قابل توجه نبود. پسرش زیگی ممکن است در این موضوع سهمی داشته باشد، اما واقعاً داستانی را که به نظر می‌رسید باید از نظر سیاسی، موسیقایی و فرهنگی واضح باشد، به‌خوبی منتقل نکرده است. متأسفانه، این یک روایت ناامیدکننده است که به زندگی او به‌سرعت می‌پردازد و متاسفم که اینگونه است.