فیلم Rocky Balboa 2006

راکی بالبوآ، مشابه شخصیت اصلی خود، در چهارچوب‌های تکراری رینگ بوکس، مشت‌های خسته‌کننده‌ای می‌زند. سی سال از اولین فیلم راکی می‌گذرد؛ زمانی که این قهرمان ناکام از فیلادلفیا با افتخار وارد رینگ شد و به آپولو کرید به شدت رقابت کرد. پس از آن، دنباله‌ای ساخته شد و دنباله‌ای دیگر، تا اینکه ‘راکی V’ با یک پایان ناامیدکننده به بازار آمد که هواداران را ناامید...

راکی بالبوآ، مشابه شخصیت اصلی خود، در چهارچوب‌های تکراری رینگ بوکس، مشت‌های خسته‌کننده‌ای می‌زند. سی سال از اولین فیلم راکی می‌گذرد؛ زمانی که این قهرمان ناکام از فیلادلفیا با افتخار وارد رینگ شد و به آپولو کرید به شدت رقابت کرد. پس از آن، دنباله‌ای ساخته شد و دنباله‌ای دیگر، تا اینکه ‘راکی V’ با یک پایان ناامیدکننده به بازار آمد که هواداران را ناامید کرد. حتی استالونه نیز از نتیجه نهایی راضی نبود. بنابراین، عنوان ششم این سری ساخته شد که استالونه در آن بازی کرد، نوشت و کارگردانی کرد. در طول دنباله‌ها، بسیاری از کلیشه‌ها به‌طور مکرر استفاده شدند تا از موفقیت چشمگیر قسمت اول بهره‌برداری شود، بعد از همه، این فیلم برنده جایزه بهترین فیلم سال ۷۶ شد. مونتاژ تمرینی زیر موسیقی “Gonna Fly Now”، گفت‌وگوهای awkward بین راکی و یک عشق احتمالی، مونولوگ‌های خوشبینانه قدیمی و تلاش استالونه برای نشان‌دادن این‌که او فقط یک تندیس موم نیست با یک اشک، همه به یک مسابقه عاطفی بوکس می‌انجامد، جایی که مهم نیست چه کسی برنده می‌شود، "مهم این است که چقدر ضربه می‌خورید و هنوز هم به جلو حرکت می‌کنید". تفاوت داستانی در این سی سال؟ راکی حالا بزرگ‌تر شده است. البته، این کمی سخت بود. استالونه تعدادی تغییرات قابل توجه را به داستان خطی اضافه کرده است. هاله غم و اندوهی که راکی و فیلادلفیا را در بر گرفته، در تلاش برای کنار آمدن با فقدان همسرش آدریا، او را به یک یادگار در ورزش بوکس تبدیل کرده است. مهمانانی که به رستوران او (با نام مناسب "آدریا") می‌آیند تا با دقت به داستان‌هایش گوش دهند، گویی که او یک قطعه موزه‌ای است برای یادآوری. در تلاش است تا وضعیت نمادین خود را در دنیای بوکس حفظ کند. مشکل اینجاست که استالونه هرگز داستان را پیش نمی‌برد. در واقع، او داستان را به یک سفر نوستالژیک ساده و خسته‌کننده تبدیل کرده که به شدت به احساسات تکیه دارد. یک تکرار خسته‌کننده از اصل که متأسفانه در ادای احترام به برخی نقاط داستانی احساس خستگی می‌کرد. کل بخش اول به راکی اختصاص داشت که در حالی که سال‌ها از مرگ آدریا می‌گذرد، به تاسف می‌پرداخت. استالونه در نقش راکی ثبات شخصیتش را به خوبی به نمایش گذاشت. از دیالوگ‌های awkward تا رفتارهای پرشور او، دائماً به ما یادآوری می‌کرد که او تنها بازیگری است که می‌تواند این شخصیت افسانه‌ای سینما را بازی کند. در حالی که عملکرد استالونه قابل تحسین بود، دیگران چندان خوب نبودند. مسئله‌ای زیرساختی با کمبود شیمی بین بازیگران وجود دارد. استالونه و هیوز، که نقش ماری را ایفا می‌کند، اگرچه قابل قبول بودند، اما به خوبی به تصویر کشیده نشدند. از سوی دیگر، استالونه و ونتیمیلیا که نقش پسرش را بازی می‌کند، هیچ گونه هماهنگی نداشتند. تمام دیالوگ‌های بین آن‌ها احساس تحمیلی داشت و فاقد عاطفه بود، به‌ویژه زمانی که ونتیمیلیا در حال "حمایت" از پدرش خارج از رینگ بود. جوان در نقش پاولی قابل قبول بود، هرچند مهارت‌های بازیگری او در طول سال‌ها به طرز قابل توجهی کاهش یافته است. مسابقه بوکس در بخش سوم به‌طور مختصر فیلم‌برداری شده بود و استالونه رویکردی دور را اتخاذ کرد تا انرژی موجود در اتاق را به تصویر بکشد. صداهای عجیبی که در مشت‌زنی به کار می‌رفت، حذف شده بود و استالونه و تارور در واقع مشت‌های واقعی می‌زدند. این قطعاً حس واقع‌گرایی ایجاد می‌کرد، اگرچه کمی خنثی بود. با این حال، استالونه سپس تصمیم گرفت تا اثرات بصری غیرمعمولی را در مبارزه بگنجاند تا فرآیند تفکر راکی را نشان دهد، در حالی که به یاد مسابقات گذشته‌اش می‌افتاد تا انرژی بگیرد. این بخش بسیار احمقانه و سنگین بود و جریان مسابقه را با حرکات آهسته غیرضروری برهم می‌زد. حریف راکی، میسن دیکسون، به شدت توسعه نیافته بود و در انگیزه‌هایش فاقد قدرت بود، زیرا می‌خواست به‌عنوان یک قهرمان سنگین‌وزن جدی گرفته شود. راکی بالبوآ هواداران این مجموعه را سرگرم خواهد کرد. این فیلم شامل چندین عنصر داستانی حیاتی است که بسیاری به آن‌ها علاقه‌مند شده‌اند. اما برای تماشاگران عادی که نظر خاصی در مورد این سری ندارند، این یک داستان فرسوده و فرمولی است که به شدت به ادای احترام به پیشینیانش وابسته است. در نهایت، قبل از اینکه مبارزه نهایی آغاز شود، خود را خسته می‌کند. شما می‌دانید که این داستانی بود که باید در راکی V روایت می‌شد، یا حداقل این نوع داستانی بود که باید روایت می‌شد. متأسفانه این داستان بدون تالی شایر روایت شد، که به همراه برت یانگ و کارل ودرز از ارکان راکی هستند... البته کرید در خط زمانی مرده بود، بنابراین غیبت او قابل توجیه است... اما ما همه می‌خواستیم آدریا را ببینیم و داستان دیگری که او را توسعه دهد، به‌ویژه از آنجایی که از راکی III به بعد توسعه‌اش متوقف شد و او را به حاشیه بردند. اما، شما داستانی معمولی از راکی را دیدید. شما دیدید که راکی دوباره الهام‌بخش می‌شود... و به همین دلیل است که ما همه داستان‌های راکی را دوست داریم، درست است؟ راکی V فاقد الهام بود، اما راکی بالبوآ با تمام قوا بازگشت و این روند ادامه پیدا کرد با کرید و، امیدوارم، وقتی به تماشای آن می‌رسم، در کرید II نیز همینطور باشد. جذابیت این است که داستان به دینامیک راکی I و II بازمی‌گردد، جایی که این فقط درباره بوکس نیست، بلکه درباره راکی و داستانش است. و این چیزی است که ما همه در III و IV دلمان برایش تنگ شده بود و در V تلاش شد اما با شکست مواجه شد. این فیلم حس یک فیلم ابتدایی راکی را داشت، هم‌چنین احساس پایانی و تولدی دوباره برای این مجموعه بود و تماشای آن بسیار رضایت‌بخش بود... به‌ویژه با توجه به اینکه واقعاً آن ضربه‌ای را که همه ما از آن می‌ترسیدیم، نکشید و با تمام قدرت به ما ضربه زد.