فیلم The Legend of Tarzan 2016

این یک نسخه متفاوت و به‌روز از داستان تارزان است. اخیراً فیلم «موگلی» که درباره پسربچه‌ای از جنگل‌های هند بود ساخته شده و حالا نوبت به تارزان از آفریقا رسیده است. این فیلم متعلق به دیزنی نیست و این یکی از ناامیدی‌های طرفداران تارزان است، زیرا این فیلم برای بزرگ‌سالان ساخته شده است. این فیلم با درجه سنی PG-13 رده‌بندی شده، اما به نظر نمی‌رسد که...

این یک نسخه متفاوت و به‌روز از داستان تارزان است. اخیراً فیلم «موگلی» که درباره پسربچه‌ای از جنگل‌های هند بود ساخته شده و حالا نوبت به تارزان از آفریقا رسیده است. این فیلم متعلق به دیزنی نیست و این یکی از ناامیدی‌های طرفداران تارزان است، زیرا این فیلم برای بزرگ‌سالان ساخته شده است. این فیلم با درجه سنی PG-13 رده‌بندی شده، اما به نظر نمی‌رسد که کودکان از آن لذت ببرند، همان‌طور که از فیلم اخیر «کتاب جنگل» لذت بردند. به نوعی این فیلم شبیه فیلم‌های دی‌سی است، یعنی دی‌سی فیلم‌های ابرقهرمانی را برای بزرگ‌سالان می‌سازد، بر خلاف مارول. نتیجه‌گیری اینکه، انتظار نداشته باشید که این فیلم شبیه فیلم‌های دیزنی باشد. همان‌طور که کارگردان پیش از اکران گفته بود، این تارزان دوران پدر و پدربزرگ شما نیست، بلکه نسخه‌ای به‌روز با خشونت گرافیکی قوی است. داستان تمام دوران کودکی و جوانی تارزان را نادیده می‌گیرد و فیلم با تارزان در انگلستان آغاز می‌شود. این داستان در نیمه دوم قرن نوزدهم می‌گذرد، زمانی که مستعمرات اروپایی در آفریقا به دنبال منابع طبیعی غنی خود در حال گسترش هستند. در ساوانای کنگو، بومی‌ها به تارزان برای بازدید کوتاهش خوشامد می‌گویند، اما وقتی همسرش، جین، ربوده می‌شود، او باید برای بازگرداندن او و جلوگیری از تهدیدات دیگر در منطقه از سوی قدرت‌های خارجی مبارزه کند. تعداد زیادی فیلم با شخصیت‌های CGI اخیراً ساخته شده است، که این یک روند است، اما همه آن‌ها تأثیرگذار نیستند. این فیلم از نظر جلوه‌های ویژه معمولی به نظر می‌رسید. داستان قابل قبول بود، بازی‌ها خوب بودند و انتخاب بازیگران هم بد نبود، اما ساموئل ال. جکسون کاملاً بی‌فایده بود. او یکی از بهترین نقش‌های مکملی است که هالیوود تا به حال تولید کرده، اما نمی‌دانم چرا در این پروژه حضور دارد، نقش او بسیار خنده‌دار بود. از طرف دیگر، الکساندر اسکارسگارد در نقش اصلی خوب بود و مارگوت Robbie نیز به عنوان جین عملکرد خوبی داشت. صحنه‌های اکشن به اندازه‌ای که انتظار داشتم خوب نبودند. زمان فیلم مناسب بود، اما در برخی قسمت‌ها کند پیش می‌رفت و شاید بگویید که هیچ چیز جالبی اتفاق نمی‌افتاد. ایده به‌روز کردن موضوع را دوست داشتم، اما باید تمرکز بیشتری بر روی داستان می‌گذاشتند. امیدوارم اگر برنامه‌ریزی برای ساخت فیلم دیگری دارند، باید پیش‌درآمدی باشد، زیرا احساس می‌کنم چیزهای زیادی درباره گذشته وجود دارد که باید یاد بگیریم تا به جلو برویم. این فیلم یک بار قابل تماشا است، هیچ شگفتی ندارد و فقط به طور جزئی سرگرم‌کننده است. این فیلم از نظر من یکی از ناامیدکننده‌ترین فیلم‌های تارزان است که تا به حال دیده‌ام. محصولی معمولی از برخی تهیه‌کنندگان هالیوود که سعی دارند نگاهی «مدرن» به تارزان داشته باشند بدون اینکه واقعاً به تارزانی که ادگار رایس باروز خلق کرده توجه کنند. به‌ویژه، این تارزان از نظر شخصیت، کم‌رمق‌ترین و ناامیدکننده‌ترین نسخه بود. او هرگز قدرت و هوش لازم را که باروز به شخصیتش نسبت داده است، نشان نداد و بیشتر فیلم را با چهره‌ای بی‌روح سپری کرد. داستان خود نیز تقریباً یک روایت استاندارد هالیوودی درباره برده‌داری و سوءاستفاده از جمعیت سیاه‌پوست آفریقایی است. نه واقعاً بد است و نه چیز خاصی برای نوشتن دارد. در این فیلم CGI زیادی وجود دارد و اگرچه بسیاری از منتقدان آن را بد می‌دانند، اما من شخصاً فکر می‌کنم قابل قبول است. یکی از معدود بخش‌های خوب فیلم. واقعاً نمی‌فهمم چرا جرات کردند این فیلم را «افسانه تارزان» بنامند، زیرا واقعاً از افسانه‌ای که باروز خلق کرده بسیار دور است. این فیلم شاید به عنوان یک قسمت یک ساعته در یک سریال تلویزیونی تارزان قابل قبول بود، اما به عنوان یک فیلم با بودجه بالا، به سادگی جوابگو نیست. من واقعاً ناامید شدم. به‌راستی «دنباله‌ای» برای «گریستوک: افسانه تارزان» است، ۳۲ سال بعد. «افسانه تارزان» (۲۰۱۶) با بازی الکساندر اسکارسگارد در نقش جان کلیتون (تارزان)، مارگوت Robbie در نقش جین و ساموئل ال. جکسون در نقش دوست آمریکایی تارزان ساخته شده است. این وقایع یک دهه بعد از ترک تارزان و جین از آفریقا به انگلستان اتفاق می‌افتد و شامل فلش‌بک‌های کوتاهی به ریشه‌های مرد میمون‌نما می‌شود. کریستوف والتز در نقش شرور، روم، که سیاه‌پوستان را در کنگو برای استخراج الماس‌های اوپار به بردگی می‌گیرد، هم‌بازی است. تارزان، جین و ویلیامز (جکسون) در تلاش‌اند تا اوضاع را به حالت عادی برگردانند. «گریستوک: افسانه تارزان، ارباب میمون‌ها» (۱۹۸۴) بهترین فیلم تارزان مدرن بود و یکی از فیلم‌های مورد علاقه من است، با وجود نیمه دوم نسبتاً کسل‌کننده‌اش (و استفاده آزاردهنده از صداهای میمون، که خوشبختانه این فیلم فقط یک بار از آن استفاده می‌کند). متأسفانه، آن‌ها در دنباله‌اش، «تارزان و شهر گمشده» (۱۹۹۸) با کاسپر ون دین در نقش اصلی، ناکام ماندند، زیرا این فیلم به‌سرعت آماده شد و دنباله‌ای ناپخته بود که به احتمال زیاد در تلاش بود تا بخشی از موفقیت نسخه انیمیشنی دیزنی را که سال بعد منتشر می‌شد، بدزدد. این فیلم به‌عنوان دنباله واقعی «گریستوک» به نظر می‌رسد، هرچند با بازیگران کاملاً متفاوت و این قابل درک است، زیرا ۳۲ سال گذشته است. نمایش شهر گمشده اوپار در این فیلم با کتاب‌ها متفاوت است. در اینجا خبری از پری‌زاده زیبا (یک زن سفید-blond) یا ساکنان میمون‌نما نیست. اوپاری‌ها در این فیلم فقط یک قبیله سیاه intimidating با رنگ بدنه سفید هستند، اما این تغییرات قابل پیش‌بینی است و انتظار می‌رود که وقتی به رسانه‌ای دیگر منتقل می‌شوید، تغییراتی رخ دهد و علاوه بر این، اوپار نقش بزرگی ایفا نمی‌کند، حداقل نه خود شهر. به هر حال، من این فیلم را یک فیلم تارزان محکم با لحن جدی بزرگ‌سالانه یافتم که در آن درام، ماجراجویی در جنگل و اکشن غیرقابل باور ترکیب شده است. از لحن‌های فکری در داستان سپاسگزار بودم که بینش‌هایی درباره شخصیت‌ها ارائه می‌دهد یا شگفتی‌های طبیعت را منتقل می‌کند، مانند وقتی که تارزان شب‌ها با یک فیل ارتباط برقرار می‌کند یا وقتی که ویلیامز صادقانه درباره اشتباهات گذشته‌اش به عنوان یک جوان اعتراف می‌کند که احساس می‌کند از روم نفرت‌انگیز چندان متفاوت نیست. علاوه بر این، مارگوت به خوبی جین را به زندگی می‌آورد و به راحتی یکی از بهترین جین‌ها در سینماست. حیوانات CGI نیز عالی هستند، به‌ویژه میمون‌های قدرتمند. این فیلم ۱ ساعت و ۵۰ دقیقه طول می‌کشد و باور کنید یا نه، در انگلستان فیلم‌برداری شده و تصاویر هوایی آن در گابون (به سمت غرب کنگو) گرفته شده است. امتیاز: B