فیلم The Craft: Legacy 2020

ناامیدی از اینکه این فیلم به خوبی فیلم اول نبود. حداقل فیلم اول جسورانه و کمی ترسناک بود و شخصیت‌های گوتیک داشت. بله، این دنباله‌ای ضعیف به حساب می‌آید، اما به اندازه‌ای که بسیاری از مردم به آن انتقاد می‌کنند، بد نیست. می‌فهمم که فیلم به سمت موعظه‌گری و "آگاهی" رفته است، چیزی که به احتمال زیاد انتقادات زیادی را به همراه داشته، به ویژه...

ناامیدی از اینکه این فیلم به خوبی فیلم اول نبود. حداقل فیلم اول جسورانه و کمی ترسناک بود و شخصیت‌های گوتیک داشت. بله، این دنباله‌ای ضعیف به حساب می‌آید، اما به اندازه‌ای که بسیاری از مردم به آن انتقاد می‌کنند، بد نیست. می‌فهمم که فیلم به سمت موعظه‌گری و "آگاهی" رفته است، چیزی که به احتمال زیاد انتقادات زیادی را به همراه داشته، به ویژه با توجه به اینکه این فیلم قرار بود توجه زیادی را از طرف طرفداران فیلم اول (بیشتر افرادی در اواسط تا اواخر دهه سی زندگی‌شان، مانند خودم) جلب کند. مقایسه‌ها اجتناب‌ناپذیر است، با توجه به اینکه "جادوگران" (1996) به‌عنوان یک فیلم کالت شناخته می‌شود، اما "میراث" به‌عنوان یک فیلم مستقل در نوع خودش کار می‌کند و در حالی که می‌فهمم چرا بسیاری از مردم از آن ناراضی بودند، باید بگویم که این فیلم لیاقت نمرات 1 از 10 که در IMDb یا دیگر وب‌سایت‌ها به آن داده شده را ندارد. این دنباله بیشتر به سمت مخاطبان جوان‌تری با ذهنیت جنگجوی عدالت اجتماعی هدف‌گذاری شده است، برای توصیف بهتر. در حالی که در فیلم اصلی گروهی از دختران را داریم که اکثراً غمگین و تاریک هستند، به خاطر درگیری‌های درونی و اینکه بیشتر از هم‌سن و سال‌هایشان طرد شده‌اند، "میراث" چهار دختر را به ما معرفی می‌کند که تقریباً درخشان و شاد هستند. در واقع، در یک مقطع، آن‌ها را به خاطر صدای بلند و شادابیشان، به ویژه در مورد جادوگری‌شان، آزاردهنده یافتم، که بیشتر برای بازی‌های احمقانه و این‌چنین استفاده می‌شود. در حالی که فیلم 1996 به زندگی هر یک از چهار دختر می‌پردازد و به ما امکان می‌دهد تا آن‌ها را بشناسیم و با آن‌ها همدلی کنیم، "میراث" عمدتاً بر روی لیلی، شخصیت اصلی، تمرکز دارد. واقعاً زندگی دیگر دختران هرگز مورد بررسی قرار نمی‌گیرد، که این موضوع برایم بسیار آزاردهنده بود، زیرا احساس می‌شد که این فیلم شتاب‌زده و بیگانه است. "سه نفر دیگر" چه کسانی هستند؟ لوردس، یک زن ترنس لاتین؛ تابی، که هرگز واقعاً او را نمی‌شناسیم و فرانکی، دختری دوست‌داشتنی و احمق که در یک مقطع از یک دختر محبوب، به خاطر اینکه به‌طور فرضی زشت است، با یک نظر تمسخرآمیز روبه‌رو می‌شود. من فکر می‌کنم یکی از بزرگ‌ترین مشکلات "میراث" این است که واقعاً نمی‌دانیم این دختران چه کسانی هستند، در حالی که فیلم اصلی فیلمی شخصیت‌محور بود. واقعاً، این چهار دختر عمدتاً دوست‌داشتنی هستند، به کسی آسیب نمی‌زنند و فقط از قدرت‌های خود لذت می‌برند، اما واقعاً آن‌ها را نمی‌شناسیم و بسیاری از ویژگی‌های شخصیتی آن‌ها به نظر می‌رسد شبیه یک کپی‌برداری باشد. بنابراین، آن‌ها جنگجویان عدالت اجتماعی "آگاه" هستند... چه اهمیتی دارد؟ آیا این روزها از این نوع شخصیت‌ها به اندازه کافی نداریم؟ ظاهراً نه. این دختران به هیچ وجه برجسته نیستند. البته می‌توانست بسیار بدتر باشد؛ حداقل به اندازه بازسازی "کریسمس سیاه" از 2019 "آگاه" نیست. در "جادوگران: میراث" دشمن اصلی چیزی جز... خود پدرسالاری نیست (شگفتی!). دیوید دوکونی اساساً نقش شخصیتی را بازی می‌کند که به صورت سست نوشته شده و می‌توان او را به عنوان "آن مرد بسیار بدی که فکر می‌کند زنان ضعیف هستند و باید به بزرگی مردان تسلیم شوند" توصیف کرد. واقعاً، چقدر کلیشه‌ای و پیش‌بینی‌پذیر است؟ بنابراین، در حالی که در فیلم اصلی، دختران دچار اختلاف می‌شوند و در برابر یکدیگر قرار می‌گیرند، در این دنباله نیز دچار اختلاف می‌شوند، اما در نهایت برای مبارزه با یک شر بزرگ‌تر: مردان! البته، در این فیلم همه مردان به‌طور مطلق زشت نیستند... تنها 95.6% آن‌ها این‌گونه هستند. با این حال، "جادوگران: میراث" واقعاً یک بیانیه ضد مردان نیست، بلکه بیشتر به نمایش نیمه‌کاره‌ای از پیامدهای شوونیسم مردانه می‌پردازد، که هم مردان و هم زنان می‌توانند آن را تحمل کنند. در این راستا، فیلم مجموعه‌ای از موقعیت‌ها و شخصیت‌های ساختگی و حتی کاریکاتوری را ارائه می‌دهد، مانند قلدر مدرسه که بعد از اینکه دختران بر او جادو می‌کنند، به یک جنگجوی عدالت اجتماعی تبدیل می‌شود. هرچند که آن‌ها به وضوح خوب هستند، دختران به عنوان فرشتگانی مطلق که نمی‌توانند اشتباهی انجام دهند و دائماً توسط جهان مورد آزار قرار می‌گیرند، به تصویر کشیده نمی‌شوند. در واقع، در یک مقطع، آن‌ها اذعان می‌کنند که قدرت خود را (سوء)استفاده کرده‌اند و خود را مجبور به توقف می‌کنند. "جادوگران: میراث" قطعاً یک اثر هنری نیست و هرگز به اندازه فیلم اصلی وضعیت کالت نخواهد داشت، اما این‌گونه نیست که به‌اندازه‌ای که مردم تصور می‌کنند، غیرقابل مشاهده باشد. باید ذکر شود که در حالی که فیلم 1996 چند لحظه ترسناک داشت، "میراث" حتی زحمت نمی‌کشد که به آن بپردازد و در نهایت بیشتر به یک درام نوجوانانه با چند ستاره درخشان و یک دشمن شیطانی شکل‌پذیر تبدیل می‌شود. آه... نه اینکه انتظار داشته باشم چیزی که با فیلم اصلی "جادوگران" حتی به‌طور جزئی برابر باشد، این توهین به دهه‌ها فرهنگ آمریکایی پیش از آگاهی است. با وجود حساسیت و تحمل، این فیلم به لحاظ موضوعی و زیبایی‌شناسی از فیلم اصلی یک قدم بزرگ به عقب است و بر روی میراث آن کلاسیک سینمای آمریکایی ادرار می‌کند. بارزترین نکته از منظر بصری، انتخاب چهار بازیگر اصلی است: یک پسر چاق که به عنوان دختر جا زده شده، دختری که شبیه پسر به نظر می‌رسد، یک دختر واقعاً زشت و (دست‌کم) یک دختر زیبا که از نسل پادشاهان و ملکه‌های آفریقاست. چرا، به راستی، آن‌ها از فرمول اصلی تصاویر جذاب و قدرتمند چهار زن جوان زیبا دور شده‌اند و آن هرج و مرج را به ما داده‌اند؟ چون زیبایی فرای سطح پوست است؟ چون زیبایی درونی مهم‌تر است؟ چون همه زیبا هستند؟ نه چندان. زیبایی فقط زیبایی است، و آن‌ها تصمیم گرفته‌اند که بیشتر آن را از این فیلم حذف کنند. اضافه کردن به توهین این درس روز به روز در مورد چگونگی آگاه‌سازی دنباله‌ای از یک فیلم کلاسیک، آن‌ها تصمیم گرفتند که هر شخصیت مردانه‌ای را شرور کنند. پیام فوق‌العاده‌ای است. وای، خوب، هیچ فایده‌ای در زیبا کردن موارد اینچنینی نیست - این وحشتناک است. نوعی قسمت طولانی از "باوفی" که توسط کسی نوشته شده که درک چندانی از چگونگی ساخت یک داستان معلق ندارد و با همان سطح مهارت کارگردانی شده است. این به من یادآوری می‌کند که این فیلم معادل زنانه "پیمان" (2006) است و کاری که دیوید دوکونی در اینجا انجام می‌دهد، حدس زدنش دشوار است. از نظر من، این فیلم کاملاً از سطح خود فراتر رفته و به‌هیچ‌وجه شایسته اکران سینمایی نیست - این یک تمرین بی‌فایده در تقریباً هر جنبه‌ای است که به تلویزیون نوجوانان روز تعلق دارد.