فیلم The Forest 2016

داستان جالبی است، اما فکر می‌کنم بهتر بود به‌عنوان یک فیلم روان‌شناختی به جای فیلم ترسناک ارائه می‌شد. اساس مفهوم _جنگل_ احتمالاً جذاب‌تر از فیلم ترسناکی است که داستان بر آن بنا شده است. برخی ممکن است با پیشینه واقعی "جنگل" و شهرت آزاردهنده‌اش آشنا باشند. اشاره به جنگل آئوکی‌گاهارا در ژاپن (مشهور به "جنگل خودکشی") است که در پای کوه فوجی قرار دارد و...

داستان جالبی است، اما فکر می‌کنم بهتر بود به‌عنوان یک فیلم روان‌شناختی به جای فیلم ترسناک ارائه می‌شد. اساس مفهوم _جنگل_ احتمالاً جذاب‌تر از فیلم ترسناکی است که داستان بر آن بنا شده است. برخی ممکن است با پیشینه واقعی "جنگل" و شهرت آزاردهنده‌اش آشنا باشند. اشاره به جنگل آئوکی‌گاهارا در ژاپن (مشهور به "جنگل خودکشی") است که در پای کوه فوجی قرار دارد و به‌عنوان مکانی تاریک و بصری جذاب برای جمعیتی ناامید و آسیب‌دیده در این کشور شناخته می‌شود که به امید پایان زندگی خود به آنجا می‌روند. هرچند جنگل آئوکی‌گاهارا (که به آن "دریای درختان" نیز می‌گویند) آخرین مکان آرام برای این روح‌های ناامید است، اما همچنین به عنوان یک جاذبه گردشگری زیبا برای افرادی که زیبایی این بهشت جنگلی را درک می‌کنند، عمل می‌کند. اما با وجود این الهام قوی، چرا _جنگل_ نمی‌تواند احساس ترس و هیجان واقعی را که باید از رمز و راز آئوکی‌گاهارا به دست آورد، منتقل کند؟ افسانه‌های مربوط به این منطقه آسیایی که به‌طور خاص دومین مقصد بزرگ در دنیا برای تمایلات خودکشی را داراست، می‌توانست نقطه قوتی برای این فیلم ضعیف باشد. اما _جنگل_ نمی‌تواند نور را از میان درختان خطرناک خود تشخیص دهد و در عوض یک پوسته توخالی از پارانویا ترسناک را ارائه می‌دهد که واقعاً هیچ احساس هیجان‌انگیزی را فراتر از ترس‌های ابتدایی‌اش ایجاد نمی‌کند. فرمول موفق _جنگل_ به‌نظر می‌رسد که به فلش‌بک‌ها و نماهای نزدیک خسته‌کننده بر روی بازیگر اصلی فیلم، ناتالی دورمر، وابسته است. کارگردان اول‌بار، جیسون زادا، ایده جالبی برای ایجاد ترس و وحشت دارد، اما نتوانسته است به‌خوبی مفهوم ناامیدی و جدایی را با افسانه‌های ترسناک جنگل آئوکی‌گاهارا ترکیب کند. سارا پرایس، با بازی دورمر، در تلاش است تا خواهر دوقلوی گمشده‌اش، جس، را در شرق دور پیدا کند. جسی که تصمیم به سفر به ژاپن گرفته بود، آخرین بار در جنگل آئوکی‌گاهارا دیده شده است. در حالی که سارا در تلاش برای پیدا کردن جسی است، او باید با شیاطین درونی خود نیز کنار بیاید. نکات مثبت کمی وجود دارد که _جنگل_ را نجات می‌دهد، مانند کار دوربین خوب و تصاویری سوررئالیستی از اجساد آویزان از درختان که ترس و وحشت را به تصویر می‌کشد. اما در کل، زادا نمی‌تواند هیچ پرداخت قابل قبولی ارائه دهد و این فیلم به یک سفر بی‌روح در جنگل‌های پنهان تبدیل می‌شود. در نهایت، _جنگل_ ایده‌ای جالب و واقعی داشت، اما به‌طرز ضعیفی اجرا شد و پر از ترس‌های غیرضروری و کارگردانی ضعیف بود که منجر به شکست فیلم می‌شود. پایان فیلم نیز بسیار ناامیدکننده بود. در عوض، ناتالی دورمر به‌عنوان یک بازیگر جذاب در این فیلم دیده می‌شود.