فیلم The Doors 1991

می‌دانم که به این فیلم امتیاز بالایی می‌دهم، اما برایم مهم نیست؛ درهای (The Doors) یکی از اولین گروه‌های مورد علاقه‌ام بودند. به یاد دارم که وقتی ۱۱ ساله بودم، الکترا رکوردز آلبوم «بهترین‌های درهای» را منتشر کرد و نسخه کامل آهنگ «Light My Fire» دائماً در رادیو پخش می‌شد و من مجذوب بخش‌های سازبندی آهنگ شدم. آن آلبوم را به عنوان هدیه کریسمس از...

می‌دانم که به این فیلم امتیاز بالایی می‌دهم، اما برایم مهم نیست؛ درهای (The Doors) یکی از اولین گروه‌های مورد علاقه‌ام بودند. به یاد دارم که وقتی ۱۱ ساله بودم، الکترا رکوردز آلبوم «بهترین‌های درهای» را منتشر کرد و نسخه کامل آهنگ «Light My Fire» دائماً در رادیو پخش می‌شد و من مجذوب بخش‌های سازبندی آهنگ شدم. آن آلبوم را به عنوان هدیه کریسمس از والدینم گرفتم و اینگونه بود که عشق مادام‌العمرم به این گروه آغاز شد. بله، جیم موریسون بسیار مورد ستایش قرار گرفته است. بله، فیلم یک آشفتگی افراطی و خودشیفتگی است و می‌تواند نسبت به هم بی‌ربط و incoherent باشد. اما دهه ۶۰، صحنه راک لس‌آنجلس در آن زمان و به‌ویژه زندگی موریسون دقیقاً همین‌گونه بودند، پس این موضوع کاملاً مناسب است! از اینکه این فیلم حاصل عشق اولیور استون است (که خوشبختانه فیلم‌های زیادی از او وجود دارد) و اعضای باقی‌مانده گروه به‌طور کامل در آن دخیل بودند، خوشحالم. من این فیلم را به همراه «Talk Radio» (فیلم مورد علاقه‌ام از استون) به هر تعداد از فیلم‌های سیاسی او ترجیح می‌دهم! وقتی ۱۷ ساله بودم، تمام پس‌انداز زندگی‌ام را برداشتم و به تنهایی به نُه کشور اروپایی، از جمله فرانسه و پایتختش، پاریس، سفر کردم. آیا برای دیدن برج ایفل، عاشقانه‌های وحشی بر روی قطارهای شبیه به فیلم‌های ریچارد لینک‌لیتر رفتم یا به خاطر کافه‌های خیابانی بی‌نظیرش؟ نه—در سفر با قطار مجبور شدم با اعتصاب احمقانه‌ای کنار بیایم که باعث شد یک بار قطار شبانه از برن سوئیس به پاریس در وسط شب چهار بار عوض شود، فقط برای اینکه یک پیام را به کسی برسانند. و این فقط برای دیدن قبر موریسون بود. من ۲۰ نفر فوق‌العاده را ملاقات کردم که از سرتاسر دنیا برای این سفر آمده بودند و این اولین بار بود که شراب قرمز نوشیدم و ماری‌جوانا کشیدم. گرافیتی و مجسمه او در قبرستان پر لاشز جالب بودند، همان‌طور که زندگی‌اش نیز جالب بود. آیا دوباره این تجربه را تکرار می‌کردم؟ البته که بله. این فیلم بهترین کار وال کیلمر است. فیلم پر از جذابیت و زندگی است—دقیقاً مانند کار گروه در آن زمان. ارزش خرید و تماشای دوباره را دارد (من هر سال در روز تولد جیم آن را تماشا می‌کنم و به طور تصادفی دو بار آن را خریدم) و برای هر طرفدار موسیقی یا فرهنگ دهه ۶۰ مناسب است. یک کلاسیک واقعی زمانی که استون واقعاً چیزی برای گفتن داشت. فیلمی هیپنوتیک است، اما جنبه منفی جیم موریسون را تأکید می‌کند و پر از دروغ‌ها است. این فیلم که در سال ۱۹۹۱ منتشر شد و توسط اولیور استون کارگردانی شد، تاریخچه گروه درهای کالیفرنیای جنوبی و صعود و سقوط آن‌ها در بین سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۱ را روایت می‌کند. فیلم بر روی خواننده کاریزماتیک جیم موریسون (وال کیلمر) تمرکز دارد که به الکلیسم و اعتیاد به مواد مخدر دچار می‌شود. او در مارس ۱۹۷۱ به فرانسه پرواز کرد تا به دوست‌دخترش، پامیلا کورتسون (مگ رایان) بپیوندد و به دنبال شغف دیگری باشد، اما تابستان بعد به خاطر سوءمصرف مداوم مواد جان خود را از دست داد. دیگر اعضای گروه نیز توسط کایل مک‌لاکلن (ری مانزارک)، فرانک ویلی (رابی کریگر) و کوین دیلون (جان دنس‌مور) بازی شده‌اند. من به اندازه کافی بزرگ نیستم که در یاد داشته باشم که درهای چه بودند. اولین بار که نامشان را شنیدم، برادر بزرگترم از من پرسید آیا آن‌ها را می‌شناسم یا نه. من به شدت خندیدم و گفتم: «درها؟ چرا خودشان را فقط نمی‌گذارند لبه‌های پنجره؟» بله، فکر می‌کردم نامشان بسیار احمقانه است تا اینکه دلیل موریسون پشت این نام را کشف کردم: «چیزی وجود دارد که شناخته شده است؛ و چیزی وجود دارد که ناشناخته است؛ و بین آن‌ها درهایی وجود دارد.» یکی دیگر از چیزهایی که احترام من را جلب کرد، آهنگ آن‌ها بود که در ابتدای فیلم «Apocalypse Now» استفاده شد، که فیلم مورد علاقه‌ام است (نسخه اصلی، نه "Redux"). بعد از آن آلبوم «بهترین‌های» آن‌ها را خریدم و برداشت من این بود که صدای آن‌ها در آن زمان به شدت قدیمی بود. با گذشت زمان، اما، به موسیقی درها احترام گذاشتم زیرا بسیار منحصر به فرد است. آن‌ها شبیه هیچ کس دیگری نیستند. آن‌ها دارای احساسی عجیب و غریب و غمگین هستند، حتی در «هیت‌های» خود، که با حس کارناوال عجیبی همراه است. بر روی همه آن‌ها، صدای تسخیرکننده و تسخیرکننده موریسون وجود دارد. من آهنگ‌های هنری‌تر آن‌ها مانند «Riders on the Storm» و «The End» را به «هیت‌های» آن‌ها ترجیح می‌دهم، اما چه کسی می‌تواند به جذابیت «Light My Fire» یا جذابیت عجیب «People are Strange» اعتراف نکند؟ فیلم بر روی جیم موریسون تمرکز دارد و بیننده را با این تصور تنها می‌گذارد که او یک نوع نابغه هنری غمگین بود که هیچ حس اعتدالی نداشت؛ او به دنبال فرار از مبارزات شخصی‌اش از طریق سکس آزاد، سوءمصرف مواد و راک اند رول بود. خودآزاری‌های افراطی او در نهایت بر روی نزدیک‌ترین افرادش تأثیر گذاشت و او را به گور زودهنگامش انداخت. بدن او در پاریس دفن شده است، مکانی برای طرفدارانش که بناهای اطراف را با گرافیتی‌های زشت، برخی از آن‌ها فحش‌آمیز، نقاشی کرده‌اند. تصویری که این موضوع به جا می‌گذارد این است که جیم موریسون حتی در مرگ نیز فرد خوشایندی برای بودن در کنار او نیست. بنابراین «درها» تقریباً داستان نهایی سکس، مواد مخدر و راک اند رول است. استون گفته است که دیدگاهش درباره موریسون، همان‌طور که در فیلم به تصویر کشیده شده، بر اساس ۱۶۰ متن از افرادی است که واقعاً او را می‌شناختند یا در اطراف او و گروه بودند. از این اسناد حقیقت مرکزی در مورد سال‌های پایانی موریسون به دست آمد، تصویری از افراط وحشیانه. به همین دلیل، من برداشت بدی از این مرد داشتم. احساس کردم موریسون یک احمق ناپخته و فضایی است، که به خود و دیگران آسیب می‌زند و احمقانه زندگی و استعدادهایش را بر سر پرستش الکل و مواد قربانی می‌کند. اما این تنها بخشی از حقیقت بود. خوشبختانه مستند ۳۷ دقیقه‌ای در دیسک «اضافی» با عنوان «جاده به افراط» (۱۹۹۷) هم‌تراز می‌شود. یکی از دوست‌دخترهای موریسون، پاتریشیا کنیلی (که در فیلم توسط کاتلین کوینلان بازی شده) و گیتاریست و یک مرد دیگر، سمت دیگر داستان را ارائه می‌دهند. آن‌ها به درستی اشاره می‌کنند که فیلم استون تنها جنبه «وحشی و دیوانه» جیم را نشان می‌دهد و تأکید می‌کنند که رویدادهای به تصویر کشیده شده در فیلم، در حالی که گاهی درست هستند، «تمام آنچه نیست که اتفاق افتاده» نیستند. آن‌ها به‌طور یکپارچه موریسون را به عنوان فردی واقعی، بی‌گناه، خجالتی، دوست‌داشتنی و شجاع توصیف می‌کنند، فردی شگفت‌انگیز که اطرافیانش را مهم احساس می‌کرد، گویی بهترین دوست آن‌هاست. رابی حتی اظهار می‌کند که جیم «تأثیرگذارترین فردی است که من تاکنون ملاقات کرده‌ام.» علاوه بر این، مستند شامل کلیپ‌های متعددی از خود موریسون است که او را به عنوان فردی شاد و سالم نشان می‌دهد نه آن فرد فضایی و معتاد به مواد که در فیلم به تصویر کشیده شده است. بی‌نیاز به گفتن است که این مستند به تصویر کلی فرد کمک می‌کند. نتیجه‌گیری: وال کیلمر فقط جیم موریسون را بازی نمی‌کند، او خود جیم موریسون است. این کار کوچک نیست و برای فیلم حیاتی است با توجه به اینکه او تقریباً در هر قاب ظاهر می‌شود. او باید جایزه‌ای بگیرد. به هر حال، اگر به دنبال چیزی هستید که حال و هوای فرهنگ ضد فرهنگی اواخر دهه ۶۰ را به تصویر بکشد، «درها» ارزش دیدن دارد، اما تمایل دارد که در نام‌گذاری افسانه‌ها اغراق کند، که معمولاً در فیلم‌ها اینگونه است. برای مثال، جیم هرگز در یک درب کمد با پامیلا قفل شده روشن نکرد (چشمانم را می‌چرخانم)، صحنه احمقانه شام شکرگزاری هیچ‌گاه رخ نداد و جشن‌های برهنه در کنسرت‌ها (و آتش‌سوزی) اغراق‌آمیز است. با این حال، فیلم به طرز هیپنوتیکی جالب است و موسیقی درها در سرتاسر آن به خوبی گنجانده شده است. متأسفانه، نیمه اول فیلم از نیمه دوم بهتر است، که به طرز ناخوشایندی ناخوشایند می‌شود و تصویری بسیار محدود و ناخوشایند از موریسون ارائه می‌دهد. به همین دلیل است که تماشای «جاده به افراط» در دیسک اضافی یا بهتر از آن، مستند عالی ۲۰۰۹ «درها: وقتی غریبه هستید» که به‌طور منحصر به فرد از فیلم‌ها و عکس‌های سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۱ استفاده می‌کند، ضروری است. یکی دیگر از مشکلات فیلم استون این است که در نیمه دوم کشش دراماتیک خود را از دست می‌دهد و به جای آن به هرج و مرج بصری هیپنوتیک گرایش پیدا می‌کند، نه به ذکر دروغ‌های صریح. در نهایت، در «جاده به افراط» اولیور استون چندین جمله احمقانه می‌گوید. در مورد موریسون می‌گوید: «زندگی را به شدت و خوب زندگی کن و جوان بمیر و به شهرت و gloria ابدی دست یابی، این بهترین است. این آشیل است، این اسکندر است، این... جیم موریسون است.» ها؟ جمله مشکوک دیگری که می‌گوید این است: «جاده به افراط به کاخ حکمت می‌رسد.» آیا او در حال مصرف مواد است؟ جاده افراط جیم مستقیماً به گوری زودهنگام منتهی شد، نه به روشنگری. مدت زمان فیلم ۲ ساعت و ۲۰ دقیقه است. امتیاز: C (اما مستند «جاده به افراط» A-/B+ می‌گیرد) این اثر بزرگ سینمایی به اندازه کافی مورد توجه قرار نمی‌گیرد. اولیور استون در بهترین حالت خود، برخی از بازی‌های بازیگری در بالاترین سطح. کیلمر به عنوان جیم موریسون فوق‌العاده است. به طور قابل بحث، بهترین عملکرد مگ رایان نیز همین‌جا است. همچنین در فیلم cameo‌های فوق‌العاده‌ای وجود دارد، از جمله بیلی آیدل. کایل مک‌لاکلن نیز در نقش ری مانزارک عالی است و مایکل مدسن نیز حضور دارد. من از این نمایش لذت بردم. «آیا همه هستند؟...»