فیلم 12 Monkeys 1995

این فیلم علمی تخیلی و هیجانی واقعاً خوبی است که با اجراهای فوق‌العاده بروس ویلیس، مادلین استو و برد پیت همراه است. کارگردانی تری گیلیام با ریتم عالی در طول دو ساعت زمان فیلم، به خوبی انجام شده است. در سال 2035، بازماندگان پس از شیوع یک ویروس که اکثر جمعیت را از بین برده، در زیر زمین زندگی می‌کنند. یک زندانی (بروس ویلیس) به...

این فیلم علمی تخیلی و هیجانی واقعاً خوبی است که با اجراهای فوق‌العاده بروس ویلیس، مادلین استو و برد پیت همراه است. کارگردانی تری گیلیام با ریتم عالی در طول دو ساعت زمان فیلم، به خوبی انجام شده است. در سال 2035، بازماندگان پس از شیوع یک ویروس که اکثر جمعیت را از بین برده، در زیر زمین زندگی می‌کنند. یک زندانی (بروس ویلیس) به گذشته فرستاده می‌شود تا ویروس اصلی را به دست آورد تا دانشمندان بتوانند درمانی پیدا کنند. مادلین استو، برد پیت، کریستوفر پلامر و دیوید مورس، در نقش‌های کلیدی حضور دارند. "12 میمون" (1996) به عنوان یک هیجان‌انگیز علمی تخیلی شهرت زیادی دارد و نماد سینمای دهه 90 است. داستان مردی که از آینده برمی‌گردد، بی‌درنگ یادآور دو فیلم اول "ترمیناتور" (از 1984 و 1991) است، اما "12 میمون" در مقایسه با آن‌ها رنگ می‌بازد. منظورم این نیست که این فیلم ارزش دیدن ندارد، بلکه سرگرم‌کننده است و مادلین استو در آن درخشان است، اما داستان به دلیل تنش نامشخص و زیبایی‌شناسی مداوم و کثیف بصری دچار مشکل است. این حالت برای سال 2035 کاملاً منطقی است، اما برای سال‌های 1990 و 1996 که بیشتر رویدادها در آنجا اتفاق می‌افتد، منطقی نیست. به‌طور خلاصه، فیلم به اندازه‌ای که می‌توانست جذاب نیست. افراد درباره نقش برد پیت هیجان‌زده هستند و او واقعاً سرگرم‌کننده است، اما این نقش به طرز واضحی تقلیدی از عکاس جنگی دنیس هاپر در "آخرالزمان اکنون" (1979) است، هرچند می‌توان آن را به‌عنوان یک ادای احترام دید. به هر حال، من در اینجا و آنجا از بازی پیت دیدن کردم، در حالی که هاپر واقعاً شگفت‌انگیز بود. اگر بخواهم از این نوع فیلم‌ها ببینم، سه فیلم اول "ترمیناتور" گزینه‌های بهتری هستند و حتی بازسازی "روزی که زمین ایستاد" (2008) هم. این فیلم خوب است، اما بیش از حد مورد تحسین قرار گرفته است. مدت زمان فیلم 2 ساعت و 9 دقیقه است و عمدتاً در مناطق فیلادلفیا و بالتیمور فیلمبرداری شده است. به عنوان مثال، زندان ایالتی شرقی در فیلادلفیا به عنوان آسایشگاه متروکه استفاده شده است. این فیلم واقعاً توجه ما را جلب می‌کند. من واقعاً نمی‌دانستم چه انتظاری باید داشته باشم زمانی که این فیلم به تازگی در تلویزیون پخش شد، اما داستان واقعاً جذابی دارد و بازیگران عالی آن به خوبی عمل کردند. من کارگردان تری گیلیام را خیلی نمی‌شناسم، فقط یکی دو فیلم از او دیده‌ام (غیر از این فیلم)، اما کم کم دارم به زیبایی‌شناسی او پی می‌برم. با این حال، می‌دانم که سوررئالیسم که کارگردان در آن مهارت دارد و فیلمنامه عجیب می‌تواند واقعاً درک اثر را دشوار کند. فیلم ما را در یک دنیای عمیقاً دیستوپیایی غرق می‌کند، جایی که بشریت تقریباً به دلیل یک پاندمی منقرض شده است. بیماری ناشی از ویروسی هوایی است که عمداً آزاد شده و بازماندگان به پناهگاه‌های زیرزمینی منتقل شده‌اند. با این حال، تکنولوژی پیشرفت کرده و ارسال مسافران زمان به گذشته برای به دست آوردن نمونه‌های خالص ویروس ممکن شده است. به این ترتیب، جیمز کول، یک زندانی، برای سفر به زمان انتخاب می‌شود تا جرایمش بخشیده شود. مأموریت او این نیست که گذشته را تغییر دهد، بلکه باید کسانی را که مسئول هستند پیدا کند و تمام اطلاعات را به آینده منتقل کند تا یک مأمور دیگر نمونه‌ها را جمع‌آوری کند. اما او تنها می‌داند که گروهی رادیکال از محیط‌زیست، ارتش دوازده میمون، مسئول است. تصادفاً به سال 1990 فرستاده می‌شود (به جای 1996) و در یک آسایشگاه روانی به سر می‌برد، جایی که با جفری گوینس دیوانه دوست می‌شود و با دکتر ریللی آشنا می‌شود. این فیلم به موضوعات بسیار پیچیده‌ای مانند سفر در زمان، پارادوکس‌های زمانی، غیرممکن بودن تغییر گذشته و حتی جنون می‌پردازد. تفاوت ظریفی بین واقعیت و خیال یا بین عقل و جنون وجود دارد. فیلم چندین پیشرفت و پسرفت در زمان دارد و باید به آن دقت کرد، اما آنچه بینندگان را بیشتر کنجکاو می‌کند، پایان آن است که به طرز عجیبی ناگهانی و گیج‌کننده است. من آن را به خوبی درک کردم و فکر می‌کنم فقط باید به فیلم توجه کنید تا همه‌چیز را بفهمید، اما یک سرنخی برای کمک می‌دهم: چشمان شخصیت اصلی و چشمان کودکی که در پایان فیلم می‌بینیم دقیقاً یکسان است و آنچه او می‌بیند با یک خواب تکراری که شخصیت اصلی را آزار می‌دهد، به طور کامل هم‌خوانی دارد. دیگر چیزی نمی‌گویم. بازی برد پیت در این فیلم را بسیار دوست داشتم. این بازیگر که به‌طور معمول در نقش‌های جذاب ظاهر می‌شود، در اینجا تقریباً غیرقابل شناسایی است. البته، جوان‌تر و کم‌تجربه‌تر است، اما به همان اندازه بی‌نقص. نمی‌دانم شرکت در این فیلم به چه میزان بر یادگیری‌اش به‌عنوان یک بازیگر تأثیر گذاشته، اما فکر می‌کنم برای پیت مفید بوده است. بروس ویلیس هم بازیگری است که باید به خاطر کارش در اینجا به‌خوبی مورد توجه قرار گیرد. او واقعاً گیج به نظر می‌رسد و در بسیاری از صحنه‌ها توانسته احساسی را به شخصیت ببخشد که گویی خود را به جریان وقایع سپرده و هر زمان که احساس می‌کند مأموریتش در خطر است، با آن می‌جنگد. عملکرد مادلین استو چندان شاداب نیست: اگرچه صریحاً مثبت است، اما کم‌اهمیت‌ترین و متعارف‌ترین است. از نظر فنی، فیلم بی‌نقص است. گیلیام به‌خوبی از دکورها و لباس‌ها بهره‌برداری می‌کند و آینده‌ای واقعاً عجیب و غریب را خلق می‌کند، با آن لباس‌های حفاظتی پلاستیکی و گوی در صحنه‌های بازجویی. این دنیای زشتی است که نمی‌خواهیم روزی ببینیم. من به‌ویژه از فیلم‌برداری و نحوه کارگردان در پردازش تصاویر به‌گونه‌ای که همه‌چیز حتی بیشتر سوررئال و عجیب به نظر برسد، لذت بردم. به‌عنوان مثال، صحنه در پله‌های عمارت پدر گوینس که به همان اندازه که زیبا و باشکوه است، پرپیچ و خم و خواب‌آلود نیز هست. علاوه بر جلوه‌های خوب، فیلم همچنین دارای یک موسیقی متن بسیار مؤثر است. بروس ویلیس در اینجا در اوج خود است زیرا شخصیت "کول" او به گذشته فرستاده می‌شود تا بفهمد چگونه جهان دچار ویروسی شده که تقریباً بشریت را از بین برده است. او وعده آزادی زودهنگام از حکم طولانی‌مدت زندانش را می‌گیرد اگر بتواند اطلاعات کافی جمع‌آوری کند و زنده برگردد تا آن را به اشتراک بگذارد! مشکل این است که آن‌ها او را کمی زودتر فرستاده‌اند و پیش‌بینی‌های او از نابودی فقط باعث می‌شود که او در بخش روانی قرار گیرد و تحت مراقبت دانشمند "رایلی" (مادلین استو) و دوستانش با "گوینس" (برد پیت) دیوانه‌ای که ممکن است در تحقق مأموریتشان مفید باشد، قرار گیرد. "رایلی" دقیقاً داوطلبانه به او کمک نمی‌کند، اما به سرعت او و "کول" به گروهی به نام "ارتش دوازده میمون" پی می‌برند و معتقدند که ممکن است برخی از سرنخ‌ها درباره این مصیبت ساخته شده توسط انسان را در اختیار داشته باشند. این یک فیلم تری گیلیام است، بنابراین داستان هرگز فقط به یک بعد محدود نخواهد شد. به همین ترتیب، "کول" شروع به از دست دادن درک خود از واقعیت می‌کند - او توهم می‌زند، صداها را می‌شنود و به طور کلی شروع به سؤال از جنون خود می‌کند. شاید این تأثیرات سفر در زمان باشد؟ شاید چیزی شیطانی‌تر در کار است؟ ویلیس و استو در فرم خوبی هستند، اما در واقع پیت است که نقش "گوینس" دیوانه را به یاد ماندنی‌تر بازی می‌کند. شما فقط می‌دانید که شخصیت او بیشتر از آن مرد دیوانه‌ای که در بیمارستان ارائه شده، دارد و با پیشرفت ماجراجویی، این سه شخصیت داستانی تند و تیز به ما ارائه می‌دهند که آینده را با گذشته ترکیب می‌کند و در عین حال سؤالاتی درباره اخلاقی بودن جراحی‌های زنده، آزمایش‌های علمی و پیشرفت‌های فناوری بی‌قید و شرط می‌پرسد. چرا کسی باید ویروسی به این شدت و غیرقابل برگشت ایجاد کند؟ این سوال اصلی است.