فیلم Romeo + Juliet 1996

قسمت دوم از سه‌گانه پرده قرمز با عنوان «رومئو + ژولیت» اثر باز لورمن. به یاد دارم که سال‌ها پیش در دوران دبیرستان کمی از این فیلم را تماشا کردم و به نظر می‌رسید که از آن لذت بردم. اما در این تماشا، آنقدر که فکر می‌کردم از آن لذت نبردم، با این حال هنوز هم فیلمی است که قطعاً توصیه می‌کنم - واقعاً خوب است. من...

قسمت دوم از سه‌گانه پرده قرمز با عنوان «رومئو + ژولیت» اثر باز لورمن. به یاد دارم که سال‌ها پیش در دوران دبیرستان کمی از این فیلم را تماشا کردم و به نظر می‌رسید که از آن لذت بردم. اما در این تماشا، آنقدر که فکر می‌کردم از آن لذت نبردم، با این حال هنوز هم فیلمی است که قطعاً توصیه می‌کنم - واقعاً خوب است. من تا به حال فیلم بدی از لئوناردو دی‌کاپریو ندیده‌ام و این پس از این فیلم نیز ادامه دارد. احتمالاً این ضعیف‌ترین بازی اوست که تا به حال دیده‌ام، اما این فقط به دلیل مقایسه با سایر آثارش است، زیرا او در اینجا به عنوان رومئو همچنان تأثیرگذار است. کلر دینس (ژولیت) نیز شایسته تحسین است. جان لگویزامو (تیبالت) بهترین بازیگر در کنار سایر بازیگران است که شامل پل سورینو، میریم مارگولیس و پل راد می‌شود. در مورد انتخاب بازیگران، ظاهراً ناتالی پورتمن ۱۴ ساله در ابتدا قرار بود در کنار دی‌کاپریو (که آن زمان ۲۱ ساله بود) بازی کند. من از فضای مدرن فیلم و چگونگی زنده کردن این داستان معروف در آن لذت می‌برم، هرچند فکر می‌کنم انتخاب استفاده از دیالوگ‌های شکسپیری شاید انتخاب درستی نبوده باشد. اینطور نیست که من از آن قدردانی نکنم، اما در برخی مواقع حس می‌شود که کمی تحمیلی و غیرطبیعی است - با این حال، انجامش جالب است. شکسپیر هنوز در هالیوود کار می‌کند و احتمالاً همیشه خواهد کرد... ... اما من شکسپیر مدرن را بیشتر دوست دارم، مانند «داستان وست ساید»، «او همه آن چیزهاست»، «دیوانه‌وار» (و سایر میلیون‌ها رمانتیک کمدی که بر اساس «اهلی کردن زن سرکش» ساخته شده‌اند) و نه وقتی که فیلم در زمان مدرن با زبان شکسپیری باشد و... بله. این برای من تضاد زیادی است. نسخه به‌روزرسانی‌شده از «ریچارد سوم» در دوران جنگ جهانی دوم بد نبود، اما واقعاً «ریچارد دوم» را در زمان متفاوتی قرار نداد و تقریباً همه چیز را دست نخورده نگه نداشت. به نوعی می‌گویم که این دو به خوبی با هم ترکیب نشدند. باز لورمن این کلاسیک را به روزهای مدرن ورونا بیچ منتقل کرده و یک موسیقی متن معاصر برای تکمیل بسیاری از دیالوگ‌های اصلی از داستان عاشقانه واقعی، انتقام و احتمالاً بزرگ‌ترین تراژدی نوشته‌شده در زبان انگلیسی ارائه کرده است. خانواده‌های «مانتگ» و «کاپولت» از زمان‌های قدیم در حال دشمنی بوده‌اند. آتش‌بس ناپایدار بین آن‌ها در زمانی که «رومئو» (لئوناردو دی‌کاپریو) و «ژولیت» (کلر دینس) عاشق هم می‌شوند، به شدت آزمایش خواهد شد. از آنجا که هر دوی آن‌ها از این قبایل درگیر هستند، باید عشقشان را پنهان نگه دارند تا از درگیری جلوگیری کنند. با افزایش محبتشان، این راز به تدریج سخت‌تر می‌شود - به‌ویژه که «ژولیت» نامزد شده و پدرش مصمم است که او باید روز سه‌شنبه در کلیسا باشد! مطمئنم همه شما داستان «عاشقان ستاره‌نوشته» را می‌دانید و من از این اقتباس لذت بردم. بر خلاف «کارمن جونز» (۱۹۵۴) که فکر می‌کردم به خوبی جابجا نشده است، این اقتباس موفق است. تضاد جذاب بین اتومبیل‌ها، تفنگ‌های خودکار و متن انگلیسی قدیمی بسیار مؤثر است. تلاش دی‌کاپریو در طول فیلم بهتر می‌شود و در نهایت نه او و نه دینس اصلاً بد نیستند. هارولد پریناو نیز به عنوان «مرکوتیو» شجاع خوب عمل می‌کند و «تیبالت» هم به خوبی توسط جان لگویزامو بازی شده است. ممکن است طرفداران شکسپیر از کوتاه کردن این داستان طولانی خوششان نیاید. این داستان به شدت فشرده شده و در برخی مواقع این موضوع فیلم را از بسیاری از ظرافت‌های اصلی بی‌بهره می‌سازد - نه اینکه لورمن به هر حال به ظرافت‌ها توجه کند - اما من ترجیح می‌دهم این را به عنوان تکامل داستان برای زمان‌های مدرن ببینم تا یک بازگویی مستقیم. برای من این فیلم موفق بود و همچنان قابل تماشا است.