فیلم The Quiet Man 1952

این فیلم یکی از آن آثار موفقی است که در حال حاضر در جذب مخاطبان جدید با مشکل مواجه شده است. ما به دیدن جان وین در فیلم‌های وسترن عادت کرده‌ایم، اما در اینجا او در یک فیلم رمانتیک کوچک و ساده درباره یک بوکسور بازنشسته با حضور فیزیکی چشمگیر بازی می‌کند. او پس از بازگشت به زادگاهش، عاشق زنی با موهای قرمز و شخصیتی قوی...

این فیلم یکی از آن آثار موفقی است که در حال حاضر در جذب مخاطبان جدید با مشکل مواجه شده است. ما به دیدن جان وین در فیلم‌های وسترن عادت کرده‌ایم، اما در اینجا او در یک فیلم رمانتیک کوچک و ساده درباره یک بوکسور بازنشسته با حضور فیزیکی چشمگیر بازی می‌کند. او پس از بازگشت به زادگاهش، عاشق زنی با موهای قرمز و شخصیتی قوی می‌شود که این موضوع منجر به بروز اختلافات جدی با برادرش می‌شود؛ برادری که از رابطه آنها راضی نیست. این فیلم در زمان اکران خود موفقیت‌های تجاری و انتقادی زیادی به دست آورد و حتی جوایزی مانند اسکار بهترین فیلم‌برداری رنگی و بهترین کارگردانی را دریافت کرد. این یک دستاورد چشمگیر است و عجیب است که فیلم‌های بهتر و به یاد ماندنی‌تر هرگز به چنین موفقیت‌هایی دست نیافتند و سال‌ها (گاهی دهه‌ها) منتظر ماندند تا مخاطبانی پیدا کنند که بتوانند آنها را درک کنند. برخی مسائل، به گمانم، حتی برای یک کارشناس فیلم هم قابل توضیح کامل نیستند! در حال حاضر، این فیلم به نوعی گم شده است و در خطر تبدیل شدن به یکی از آن آثاری است که فقط در مجموعه‌ها یا شبکه‌های تلویزیونی فیلم‌های قدیمی به نمایش در می‌آید. چرا؟ اولاً به خاطر عدم تعریف آن: نه یک درام است و نه آنقدر خنده‌دار است که بتوان آن را کمدی مؤثر و جالبی دانست. طنز آن به رابطه عشق و نفرت شخصیت‌های اصلی بستگی دارد و این کافی نیست. مشکل دیگری که درباره این فیلم وجود دارد، بازیگران آن هستند. ما یک گروه بازیگران معروف داریم، اما هیچ‌کدام به‌ویژه خوب نیستند و فیلم به عنوان یک اثر فرعی در کارنامه آنها باقی می‌ماند. جان وین گزینه‌ای مطمئن است چون با وجود هرگونه نارضایتی یا گاهی عدم تناسب ظاهری با ویژگی‌های مردانه، او پر از کاریزما و استعداد است. در اینجا، او در کنار موریس اوهارا بازی می‌کند که کارهای بااستعدادی انجام می‌دهد و دیالوگ‌های خوبی دارد. ویکتور مک‌لاگلن هم ناامیدکننده نیست، در حالی که دیگر بازیگران فقط در صحنه به کارهای مختلف مشغول‌اند. به نظر من، بزرگ‌ترین مشکل این فیلم، حجم کلیشه‌ها درباره ایرلند است که به‌طور عمده به عنوان مکانی روستایی، بسیار سبز، بسیار عقب‌افتاده با آداب و رسوم نسبتاً ابتدایی به تصویر کشیده شده و جایی که تقریباً همه مردم موهای قرمز و الکلی هستند. نمی‌دانم مردم ایرلند درباره این موضوع چه فکر می‌کنند، اما این موضوع کمی برای من ناراحت‌کننده است. از نظر فنی، به‌عنوان جنبه مثبت، زیبایی زنده رنگ‌ها و مناظر روستایی را باید مورد تأکید قرار داد که بسیار ایدئال هستند. فیلم واقعاً تماشایی است. چه چیزی تجربه را خراب می‌کند؟ این فیلم واقعاً برای داستانی که به همراه دارد، طولانی است و روند داستان گاهی به شدت کشدار می‌شود. به نظر می‌رسد که چیزی که بیش از همه از این درام رمانتیک ملایم لذت بردم، این است که جان فورد زمان بیشتری به گروه بازیگران داده است که همگی در کمک به شکل‌گیری جان وین به عنوان ستاره‌ای که بود، نقش مؤثری داشتند. او در نقش "تورنتون"، بوکسور سابق، به ایرلند روستایی بازمی‌گردد و با استقبال مختلطی از مردم زادگاهش مواجه می‌شود در حالی که قصد دارد در زمینی که زمانی متعلق به خانواده‌اش بود، خانه‌ای بسازد. او موفق می‌شود تا از "داناگر" (ویکتور مک‌لاگلن) پیشی بگیرد و با بیوه‌ای به نام "سارا" (میلدرد نات‌ویک) مستقر شود و در حین اقامت، با "ماری کیت" (موریس اوهارا) آشنا می‌شود که خواهر رقیب تازه‌اش است. حضور او به تدریج باعث تقسیم‌نظر در بین روستاییان می‌شود، اما با کمک شیطنت‌آمیز "فلین" (بری فیتزجرالد) و کشیش محلی "لونرگان" (وارد باند)، او به طور جدی به خواستگاری از زن می‌پردازد. ماجراهای مضحکی به وقوع می‌پیوندد در حالی که او به‌طور تقریباً برابر با اوهارا در هر زمینه‌ای عمل می‌کند و برادرش سخت در برابر او ایستادگی می‌کند تا به پایان‌بندی برسیم که یکی از سرگرم‌کننده‌ترین‌ها در تاریخ سینما است. عکاسی رنگی فیلم به‌طور مستقیم از "گلوکای مورا" الهام گرفته شده و وین جنبه‌ای کمی متنوع‌تر از سبک بازیگری نسبتاً ابتدایی خود را نشان می‌دهد در حالی که اوهارا هم به خوبی در کنار او بازی می‌کند. با این حال، این فیلم واقعاً بیشتر برای دیگران است که به مدت دو ساعت شخصیت‌های جالبی را ارائه دهند و فضایی کمدی و جذاب را ایجاد کنند و با وجود اینکه به‌طرز شگفت‌انگیزی سبک و بی‌وزن است، هنوز هم تماشای خوبی است.